مشخصه های برنامه ریزی استراتژیک اعمال شده در مدیریت پروژه

این مقاله کاربرد مشخصه های برنامه ریزی استراتژیک، از پژوهش های برنامه ریزی استراتژیک گرفته تا مدیریت پروژه را مورد بررسی قرار داده است. این مقاله با توجه به پژوهش های قبلی در زمینه برنامه ریزی استراتژیک، برنامه ریزی سیستم های اطلاعات استراتژیکی و برنامه ریزی تولید استراتژیکی، مشخصه های برنامه ریزی استراتژیک حاصل از یک رویکرد منطقی را، با دومین مجموعه از مشخصه های سازگار، جهت ارائه مدلی جامع ترکیب کرده است. سپس، رویکرد منطقی سازگار حاصل، به طور آزمایشی جهت ارزیابی ارتباط آن با PM و نقش آن در افزایش موفقیت پروژه مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر این، از رویکرد تطبیقی جهت ارائه تکنیک ها و ابزارهای PM استفاده می شود. یافته ها نشان می دهند که PM به واسطه درجات مختلفی از یک رویکرد تطبیقی سازگار اتخاذ شده و با کاربرد تکنیک ها و ابزارهای PM هماهنگی و ارتباط دارد. این نتایج نشان می دهند که مشخصه های برنامه ریزی استراتژیک می تواند در چارچوب PM مدونی اعمال شده و با توجه به روابط رفتارهای PM، دیدگاه مفید بالقوه ای را برای موفقیت نهایی پروژه ارائه دهد.

استفاده از پروژه ها در سازمان ها به طور پیوسته و طی چند دهه گذشته افزایش یافته است. اگرچه شواهدی وجود دارد که پروژه ها رفته رفته موفقیت کسب می کنند، ولی در حالی حاضر شواهدی وجود دارد مبنی بر این که بخش اعظم پروژه ها، به اهداف و انتظارات موردنظر دست نخواهند یافت. مک کینزی و کمپانی در سال 2012 دریافتند که به طور متوسط پروژه های فناوری اطلاعات (IT) " بیش از 45 درصد بودجه را به خود اختصاص داده و تنها 7 درصد طی زمان تکمیل می شوند، در حالی که 56 درصد کمتر از میزان پیش بینی شده است." پروژه CHAOS گروه Standish، پیشرفت های جزئی را در زمینه تکمیل موفقیت آمیز پروژه ها طی دو دهه گذشته نشان می دهد. با توجه به افزایش کاربرد پروژه ها، موفقیت پروژه ها هنوز محدود است؛ بررسی موفقیت و شکستPM، همچنان بخش قابل توجهی از مطالعات محسوب می شود. لی بورن در سال 2007 تاکید مبرم بر تحقیق PM را ارائه کرد و تعدادی از موارد تحقیقی در گذشته را مورد بررسی قرار داد: شناسایی عوامل موفقیت بحرانی، ارزیابی روش های خاص PM و ارزیابی ابزار/ تکنیکPM . اگر چه یافته های این مطالعات قطعا در زمینه PM مفید بوده اند، اما این تحقیق به مجموعه ای از سازه ها محدود شده است. همانطور که Leybourne (2007) اظهار می دارد، زمان می تواند به فراتر از آن حرکت کند. محققین متعددی به فقدان مبانی نظری در زمینه تحقیقات PM اشاره کرده اند و کاربرد نظریه های مربوطه را جهت پیشرفت PM توصیه می کند. دورگین و جوگدوف (2014) بیان می دارند که استفاده از نظریه موجود و ساختارها باعث تایید یافته ها می شود. نمونه هایی از این تحقیقات، مطالعات Drouin و Jugdev (2014)، Killien et al. (2012) و پارکر و همکاران (2015) هستند که دیدگاه مبتنی بر منابع را از منظر مدیریت راهبردی در یک زمینه PM تطبیق دادند. در این تحقیق، نظریه مدیریت استراتژیک، مخصوصا، ویژگی های برنامه ریزی استراتژیک، برای توسعه رویکرد PM گسترش یافته و بیشتر تعمیم یافته است. این تحقیق برای ایجاد یک مدل جامع، ترکیبی از SPCها را از یک رویکرد رسمی ("منطقی") به برنامه ریزی استراتژیک با مجموعه دوم از SPC های انطباقی ارائه می دهد. رویکرد "انطباق عقلانی" به طور تجربی ارزیابی می شود تا ارتباط آن با PM را ارزیابی کند و همچنین بررسی کند که آیا با موفقیت پروژه افزایش یافته است یا خیر. علاوه بر این، رویکرد "سازگاری منطقی" به ابزار / تکنیک های PM ایجاد شده است. یافته ها نشان می دهد که PM با درجات مختلفی از یک رویکرد انطباق منطقی گرفته شده است و با موفقیت PM و استفاده از ابزار / تکنیک PM ارتباط دارد. این نتایج نشان می دهد که SPC ها می توانند بطور موثر در چارچوب PM تعمیم یافته پذیرفته شوند و بینش بالقوه سودمند در رابطه با رفتار PM به موفقیت پروژه ها منجر می شود. مقاله بصورت زیر مرتب شده است. بخش 2 بررسی مقالات مهم PM و برنامه ریزی استراتژیک و چارچوب مفهومی این مطالعه را ارائه می دهد که منجر به فرضیه های مفصل می شود. روش تحقیق در بخش 3 شرح داده شده است و نتایج حاصل از تحقیقات میدانی در بخش 4 شرح داده شده است. نتایج تحقیقات در بخش 5 مورد بحث قرار گرفته است. بخش های 6 و 7 مقاله به خلاصه کردن سهم و محدودیت های این مطالعه فعلی و ارائه پیشنهادات برای تحقیقات بعدی می پردازند.