بالاخانه (=اتاق زیرشیروانی) و تاثیرش بر عمل‌کرد انرژی ساختمان‌های تاریخی

چکیده

کلیدواژگان

1. مقدمه

2. اهداف

3. روش‌شناختی

تصویر 1.  خانه‌ی تراس‌دار در بورگو مارچیا ( RN) قرار گرفته‌است. موقعیت قبل و بعد و دگرگونی‌ها تحمیل‌شده با ساختمان مقایسه شدند. در قسمت چپ پایین تصویر، فرضیه‌ی بازساختبندی طاق کامورکانای اصلی را نشان می‌دهد.

1.3. مطالعه موردی

2.3. فرمول‌های ریاضی و ساده‌سازی پذیرفته‌شده

تصویر 2. تصویرپردازی‌ها از محاسبه‌های شده برای حجم‌های مشبکی و نامشبکی و سطح‌های بیرونی، در دو مطالعه‌ی موردی.

4. نتایج

جدول 1. نتایج محاسبات

5. مبحث

تصویر 3. نسبت گرافیکی میان  و ارزش‌ها  

6. نتیجه‌گیری

این مقاله بررسی مشکل نگه‌داشت بالاخانه‌ها (=اتاق‌های زیرشیروانی) یا برچیدن‌شان از ساختمان‌های تاریخی را هدف قرار داده‌است. بالاخانه، که به‌طورناآگاهانه وارث فن‌های ساختمانی سنتی است و با آن‌ها طرح‌ریزی شده، میراث معمارانه‌ی گرانبهایی را در حوزه‌ی خانه‌سازی تاریخیِ میراث کلی اروپاییان به جا گذاشته‌است. در موارد بسیاری، بی‌مانندی‌های نوع فن‌‌ها و کاربرد کارماده‌های موضعی مرسوم دلایلی بر چرایی این اند که بالاخانه‌ها مدرکی را از فرهنگ پابرجای فوت‌وفنی که باید حفظ شود ایجاد می‌کنند. ازاین‌گذشته، حرارت غیرمستقیم بالاخانه میان محیط‌های درونی و بیرونی انتقال می‌یابد، و در ذخیره‌ حرارت ازدست‌رفته‌ی ساختمان دخیل است. باوجوداین، کاربرد برداشتن بالاخانه‌ها به‌ویژه پراکنده است، و مالکان یا معماران ساختمان، ترجیح بر آن دارند که این ساختار را کنار بگذارند، و این کمبود را با کاربرد تخته‌های عایق‌بندی‌شده برای ساخت آخرین قسمت سقف جبران کنند.

مطالعه‌ها بر کارماده‌های موضعی و فن‌های ساخت‌وساز، میراث پیچیده‌ای از شناخت و رشته‌شناسی را ایجاد می‌کنند. این نوع از میراث فوت‌وفن تجربی را معنا می‌دهد، که جمعیت‌ها و مکان‌های گذشتگان را، در فرهنگ فن‌آورانه مشخص می‌کند. از زمان‌های بسیار دور، گزینش ماده‌کار ساختمانی به دسترس‌پذیری‌اش، مدیریت‌پذیری‌اش، پایداری‌اش دربرابر تباهی ناشی‌شده از طبیعت و انسان، و، مهم‌تر از همه، به بافتار اقلیمی پیوسته بوده‌است. غالبا، فناوری‌های ساختمانی و ماده‌کارهای امروزی که برای مداخله‌هایی با هدف نظارت بر مصرف انرژی بنای باستانی گزیش می‌شوند، فن‌های ساختمانی مرسوم را به سخره می‌گیرند. ازاین‌گذشته، بهبودهای جهانی در ارتباط با عمل‌کرد، در مقایسه با اوضاع آغازین، هم‌واره به‌دست آورده نشده‌اند. برداشتن سقف (یا سقف کاذب) و نبود بالاخانه درمقام بی‌مانندی سنخ‌شناختی برخی از بناهای تاریخی کاربرد معمولی در ایتالیا بوده‌است، درآنجا پراکنش سقف ، برعکس، با پوشش ضخیم‌شده‌ای افزوده می‌شود، که با افزوده‌ی لایه‌های عایق‌بندی‌شده ساخته می‌شد. این روال نه تنها افزایشی را در فضای حجم خالص هوای تهویه‌شده دخیل می‌کند بلکه نیز نبود اطلاعات باارزشی را درمورد مشخصه‌های ساختمانی اصلیِ بنا، و کارماد‌ه‌ها و فن‌های مختلف به‌کاررفته برای ایجاد زبان اصیلِ سنت ساختمانی موضعی تعیین می‌کند. سقف تهویه چیزی نیست جز ترجمه‌ی اتاق زیرشیروانی (=بالاخانه)ی دوران گذاشته، که با فن‌های ساختمانی امروزیِ سازگار با محیط‌زیست ساخته می‌شود. این اتاق زمانی‌که پنجره‌هایش باز می‌ماند درطول تابستان هوای ساختمان را تهویه می‌کرد و خنک نگه می‌داشت، درحالی‌که در زمستان وقتی پنجره‌ها بسته‌است چون عایق‌بندی‌شده، هوای اتاق را گرم نگه می‌دارد. محفظه‌ی هوا ،‌ تعبیه‌شده در سقف تهویه، به‌مثابه فیلتر هوای محیط بیرونی خانه عمل می‌کند، و می‌گذارد هوای درون قوسِ سقف تازه بماند به‌منظوراینکه کاربرد اتاق زیر شیروانی دل‌پذیر شود. درحال‌حاضر، عایق‌بندی پوشش ساختمانی راهبرد اصلی کنترل مصرف انرژی را درطول هم زمستان و هم تابستان، بدون درنظرگیری مشخصه‌های اقلیمی نشان می‌دهد. بنابر دوراتزیو و هم‌کاران، این روی‌کرد مسوول گسترش فناوری‌های ساخت‌وسازی و ماده‌کارهایی است که با روش‌های ساخت‌وسازی قدیمی دگرگون نمی‌شوند. اضافه‌براین، عایق‌بندی مفرطِ ساختمان‌ها کاهش کارآمدی راهبردهای خنک‌نگه‌داشتن غیرفعال را به خطر می‌اندازد (حجم حرارتی، تهویه‌ی سقفی) و می‌تواند اثرهای نامطبوعی برای آرامش درون خانه به بار آورد. راهبرد تهویه‌ی بالاخانه‌ای یکی از شایع‌ترین فن‌هایی است که تراکم حرارتی را در فضاهای درونی ساختمان کاهش می‌دهد. بنابر مطالعه‌های کرم العبیدی مزیت‌های بالاخانه‌ی تهویه‌ای در امکان کنترل سطوح بالای مصرف انرژی نهفته‌ اند. ازاین‌گذشته، تاثیر بالاخانه‌ی تهویه‌ای بر عمل‌کرد حرارتی ساختمان توسط دیمودی و هم‌کاران مطالعه شده‌است کسانی‌که موثربودن تهویه (و موانع تابشی) در سقف را برای کاهش افزایش حرارت نور خورشید درطول تابستان روشن کرده‌اند. نیاز به سنجش دقیق اندازه و مکان‌های لایه‌های عایقی برروی سقف توسط مطالعه‌ی اُزل و پیهتیلی درمورد اثرهای افزوده‌ی یک سطح عایق‌بندی‌شده یا بیش‌تر در 12 پیکربندی مختلف سقفی مورد تاکید قرار گرفته‌است. آن‌ها مدعی اند که بهترین راه‌حل این است که سه قطعه‌ی عایقی با ضخامت یکسان، دو تا را در هر طرف و یکی را در مرکز قرار دهیم. همین موضوع توسط بن-ناخی و هم‌کاران مطالعه شده‌است، و آن‌ها به این نتیجه می‌رسند که شدنی‌ست انرژی را تنها زمانی ذخیره کرد که عایق به‌درستی در جای خود نشسته باشد.