حیات سبز، تفکر سبز: معماری پایدار مدارس و نگرش‌ها و رفتارهای زیست‌محیطی کودکان

این تحقیق می‌خواهد مشخص کند آیا نگرش‌ها و رفتارهای زیست‌محیطی کودکان مدارس ابتدایی‌ای که برای پایداری طراحی و سازگار شده‌اند با کودکان مدارس معمولی متفاوت است یا خیر. برای سنجش نگرش‌های روحی مقیاس NEP (کودکان مدرسه‌ای) و برای سنجش رفتارهای زیست‌محیطی کودکان، مقیاس GEB (کودکان مدرسه‌ای) ایجاد شد. داده‌های گردآوری شده از کودکان در رده سنی ۱۰ تا ۱۲ سال با روش آنالیز چندمتغیره واریانس (MANOVA) آنالیز شدند. در آخر، یافته‌ها نشان می‌دهند که نگرش و رفتار کودکان مدارس ابتدایی ویژه (مدارس طراحی‌شده برای مشارکت کودکان در طراحی پایدار) بیشتر طرفدار محیط زیست است. بنابراین، پیشنهاد می‌شود که فنون آموزش کودکان برای آموزش زیست‌محیطی طوری توسعه پیدا کند که کودکان را ملزم کند تا زمان یادگیری از طریق ویژگی‌های طراحی پایدار مانند پانل‌های خورشیدی، استفاده از آب بازیافتی، نور طبیعی، باغ‌ها و کلاس‌های فضاباز، خودشان مستقیماً وارد عمل شوند.

در ترویج پایداری محیط زیست در مصرف آب، انرژی و مواد، آموزش و پرورش می‌تواند نقشی حیاتی را در شکل‌گیری جامعه‌ای برخوردار از سواد زیست‌محیطی ایفا کند. عادی‌ترین خروجی آموزش زیست‌محیطی (EE) ارتقای سه حوزهٔ آگاهی عمومی است: آگاهی، نگرش و رفتارهای زیست‌محیطی . هرچند در این باره که آیا نگرش‌های طرفدار محیط زیست رفتارهایی از این دست نیز به دنبال دارد یا نه هیچ اتفاق نظری وجود ندارد، شواهدی درباره سازگاری رفتار زیست‌محیطی با نگرشهای زیست‌محیطی دیده می‌شود. مثلاً، متاآنالیز هینز،‌هانگرفورد و تومرا درباره ۵۱ معیار خروجی روابط نگرش-رفتار (۱۹۷۸) معلوم کرد افرادی که دید مثبت‌تری نسبت به محیط زیست دارند بیشتر احتمال دارد که دست به رفتارها اکولوژیک بزنند. همچنین، همبستگی قوی بین دغدغه‌های زیست‌محیطی و مقاصد رفتاری طرفدار محیط زیست گزارش شده است. این مقاله این فرضیه را می‌آزماید که کودکان مدارس ویژه (مدارس طراحی شده برای پایداری محیط زیست) نگرش‌ها و رفتارهایی نسبت به محیط زیست دارند که نسبت به کودکان مدارس معمولی بیشتر سازگار با محیط زیست است. نظریهٔ زیربنایی این فرضیه نظریهٔ زیربنایی مقیاس NEP مانولی، جانسون و دونالپ (۲۰۰۷) برای سنجش نگرش‌های زیست‌محیطی و مقیاس GEM اوانس، بروچل،‌هاک، استیکر، وانگ و شاپیرو (۲۰۰۷) برای سنجش رفتارهای زیست‌محیطی کودکان است. یعنی، این تفاوت رفتارها یا نگرش‌ها را می‌توان با ارزش‌های اساسی، دیدگاه عمومی یا پارادیم‌ها توجیه کرد. بنابراین، این ادعا مطرح است که فضاهای یادگیری که برای پایداری محیط زیست طراحی می‌شوند ارزش‌های سازگار با محیط زیست را منعکس می‌کنند که خودش می‌تواند الهام‌بخش این ارزش‌ها در کودکان باشد. این فرضیه الهام‌گرفته از ایدهٔ «معماری به مثابهٔ یک فن آموزش» (اُور ۱۹۹۷، ص‌ص ۵۹۷-۶۰۰) است که جاندا (۲۰۱۱، ص‌ص ۲۲-۱۵) ارائه کرده‌ است؛ یعنی، این اعتقاد که درس‌آموزی فقط درون بناها اتفاق نمی‌افتد، بلکه از خود بناها درس می‌آموزیم.