مداخلات روانشناسی مثبت برای افراد دارای صرع: یک سنجش روی عوامل مرتبط با مشارکت مداخله

زمینه : مداخلات روانشناسی مثبت (PPI) بطور فزاینده ای به عنوان راهبرد مقابله با شرایط جسمی و روحی بکار برده می شوند که شامل بیماریهای عصبی می شود. اثربخشیش روی بهبود دادن سلامتی در افراد دارای صرع (PWE) در مطالعات معدودی نشان داده شده است. هدف این مطالعه بررسی کردن عوامل مرتبط با تمایل مشارکت کنندگان برای مشارکت در مداخلات روانشانسی از چشم انداز بیماران دارای صرع است. روش ها: مشارکت کنندگان به یک پرسشنامه سنجش نیازها جواب دادن که اطلاعات درباره درک بیماریشان ( پرسشنامه درک بیماری مختصر( IPQ مختصر) ،احساسات( مقیاس اضطراب بیمارستان و افسردگی(HADS)) تمایل برای مشارکت کردن در مداخلات روانشناسی، ترجیحات در انواع PPI و طراحی های مداخلات همچنین موانع در جست و جوی خدمات سلامت روان را استخراج می کرد. نتایج : یک مجموع 154 بیمار دارای صرع مشارکت کردند و میانگین سنی آنها 37.3 سال (دامنه از 16 سال تا 86 سال)بود. اکثر بیماران دارای صرع کانونی (68.2%) و مقاوم در برابر دارو (59.1%)بودند . اکثریت (71.4%) آنها یک تمایل قوی برای مشارکت کردن در PPI نشان دادند. از 9 نوع PPI ، مداخلات نقطه قوت های شخصیت،مبتنی بر اگاهی و مداخلات مبتنی بر بیان بطور بالایی ترجیح داده شدند. افراد دارای درک منفی بیماری (p=0.001)، اضطراب(p=0.004) و بیکار بودن (p=0.048) بیشتر متمایل بودند که در PPI مشارکت کنند. اکثر مشارکت کنندگان جلسه گروهی را بر جلسه فردی ترجیح دادند و یک طول مدت کوتاه تر (30 دقیقه) توس اکثر افراد ترجیح داده شد. نتیجه گیری : این مطالعه تمایل خود گزارشی برای مشارکت کردن در مداخلات روانشناسی را در بر می گرفت. یافته ها پیشنهاد کردند که مداخلات روانشناسی توزیع شده در جلسه گروهی کوتاه بطور زیادی مرجح هستند. مطالعه آینده نیاز دارد تا امکان پذیری چنین طراحی برای بیماران دارای صرع را تعیین کند.

رخداد اختلالات روانشناسی در افراد دارای صرع(PWE) بالاتر است[1]. برآورد شده است که 20-30% افراد دارای صرع(PWE) دارای اختلالات روان پریشی نیز هستند، در افراد با صرع مقاوم در برابر دارو این درصد حتی بالاتر نیز است[2]. عواقب کامل جسمی، روانشناسی و اجتماعی صرع می تواند روی کیفیت زندگی (QOL) به دلایل مختلف تاثیر گذارد که شامل اثرات جانبی دارو، اختلالات شناختی و غیرقابل پیش بینی بودن حمله ، ماهیت داغ کنندگیش و اِشکالات آکادمیک و شغلی هستند[3.4]. تلاش های قابل توجهی صورت گرفته برای اینکه مداخلات روانشناسی برای PWEکه هدفش بهبود کیفیت زندگی و دیگر پیامدهای سلامتی است را توسعه دهند. این درمان ها شامل مداخلات آموزشی [5]، درمان شناختی-رفتاری یا رفتاری[6]، مداخله مدیریت خود[7] و مداخله ذهن-بدن [8-10] هستند اکثر آنها شواهدی در کاهش دادن علائم روان پریشی، اصلاح کردن باورهای سوء تطبیقی و نگرش ها نسبت به تشخیص را نشان می دهند. یک تعدادی از مطالعات اخیر همچنین شواهدی از استفاده کردن درمان روانشناسی در افزایش دادن کیفیت زندگی خلاصه کردند[13]. مطالعات نشان داده است که مردم دارای صرع و افسردگی کیفیت زندگی بدتری دارند اگر همراه با درک منفی بیماری باشد[14]. بر طبق مدل خود تنظیمی لونتال(SRM) رفتار در رابطه با بیماری به درک فرد از مسائل سلامتیشان بستگی دارد. او 5 مولفه در SRM را پیشنهاد کرد یعنی موارد زیر را پیشنهاد کرد: هویت بیمار، دلایل، خط زمانی، عواقب و درمان/قابلیت کنترل [15]. باورهای نگه داشته شده توسط بیماران درباره بیماریشان ، حساسیت شان به افسردگی ها و تاثیرش روی کیفیت زندگی را تعیین می کند. بعلاوه اضطراب در صرع مخصوصاً نگرانی حمله پی برده شد که مهمترین عامل اثرگذار روی کیفیت زندگی است[14]. بر طبق یک مطالعه توسط کوتواس و همکاران درباره خودکنترلی و حملات صرعی، سلامتی و کیفیت زندگی افراد توسط کنترل خود درکی بر حملاتشان و سلامتشان تحت تاثیر قرار می گیرد. افراد دارای کنترل بیشتر ، انعطاف پذیری بیشتری نشان دادند و کیفیت زندگی بالاتری را گزارش دادند[14]. بنابراین درک کردن ادراک بیماری در رابطه با مشارکت مداخله شاید به طراحی آینده مداخلات روانشناسی کمک کند. گفته شده است افزایش دادن قدرتهای روحی افراد(یعنی پتانسیل های درونی) برای بهبود دادن و حفظ کردن سلامت شخصی یک موضوع مهم است مخصوصاً وقتی صرع در برابر دارو مقاوم باشد. اکثر تکنیک های روان درمانی فعلی برای افراد دارای صرع البته به سوی تسکین های علائمی سوگیری داشتند؛ ارتقای تعقیب کردن خوبی روانشناسی و مثبت گرایی زیاد تاکید نمی شد. روانشناسی مثبت(PP) روی ترکیب کردن هردوی تجارب زندگی مثبت و منفی زندگی تمرکز می کند تا پتانسیل انسانی را درک کرده و واقعیت بخشد[11]. آن اختلال یا اضطراب را به عنوان علت وجود در نظر می گیرد تا مداخلاتی را توسعه دهد که سلامت روانی و جسمی خوبی را ارتقا می دهند. نشان داده می شود که سلامتی روانشناسی از طریق تلاش منسجم برای مشارکت کردن در مداخلات مثبت ممکن است[11،16]. معمولی ترین و مشترک ترین مولفه در این مداخلات شامل پرورش احساسات ،رفتارها یا شناخت های مثبت است برای مثال دید سپاسگزاری، لذت بردن و استفاده از نقطه قوت های شخصیت فرد از جمله این موارد هستند[11]. مداخلات روانشناسی مثبت(PPI) روی جمعیت های پزشکی مانند افراد دارای دیابت[17،18] و سرطان پستان بکار برده شده بودند[19].شواهد نشان داد که این رویکردها می توانند به کاهش دادن احساسات منفی و عود کردن بیماری کمک کنند و اعتیاد به دارو را بهبود بخشند و طول عمر را افزایش دهند. اثر بخشی PPI روی افراد دارای اختلالات عصبی در یک مطالعات در بیماران دارای صرع ، ضربه مغزی درمانی ، میگرن و بیماران دارای بیماری عصبی ماهیچه ای پی برده شد[8-10، 20-22]. تکنیک های شناسایی شده شامل رویکردهای مبتنی بر آگاهی ،مثبت بینی و نقطه قوت های نشانه هستند. این مداخلات، مزیت های روی یک دامنه وسیعی از شاخص های سلامت شامل سلامتی روانشناسی (برای مثال عاطفه مثبت زیاد و رضایت از زندگی) شرایط بیماری( برای مثال اضطراب علائم کاهش یافته ) کارکردهای شناختی(برای مثال دامنه توجه و حافظه کاری بهبود یافته) همچنین مقررات عاطفی(برای مثال علائم اضطراب/افسردگی کاهش یافته) را نشان دادند. یکی از معمولی ترین موارد استفاده شده PPI برای افراد دارای صرع تکنیک های مبتنی بر آگاهی (MBT) بود. این روش شامل تعلیم دادن درباره مشاهده حالت ذهنی خود یک فرد با استفاده از کنترل توجه و آگاهی فرایند محور بود. یافته ها ، بهبود در کیفیت زندگی و حالت های روانشناسی را نشان داد[8،23،24]، گرچه تاثیر آن روی کنترل حمله بطور سازگاری در مطالعات دیگر گزارش نشد[9، 10]. مالزی یک موقعیت منحصر به فرد دارد چون به عنوان یک هم آمیزی سه فرهنگ آسیایی(مالایی، چینی و هندی) خدمت می کند که منجر به سه باور مرزی فرهنگی می شود که شاید روی تصمیم بیماران برای جست و جو کردن درمان روانشناسی تاثیر گذارد. گرچه عموم دارای دسترسی رایگان به متخصصین بهداشت در بیمارستانهای دولتی مالزی هستند، اما موانعی هنوز ( برای مثال محدودیت های زمانی، ادراکات بیماری) در جست و جوی خدمات سلامت روان وجود دارد. در حال حاضر، هیچ مطالعه ای وجود ندارد که موانع درمانی بریا مراقبت روانشناسی در افراد دارای صرع در مالزی را بررسی کند. بنابراین مفید است که عواملی را کشف کنیم که شاید آنها را از جست و جو کردن درمان های مناسب منصرف می کند. عوامل زیادی می تواند روی اثربخشی درمان های روانشناسی تاثیر گذارد. از میان آنها، انگیزش مشارکت کنندگان یکی از مهمترین متغیرها بود. انگیزش کم برای درمان منجر به عدم وفاداری و ول کردن تکنیک های درمانی می شود [25]. برای افزایش دادن بهره برداری کمتر از حد از خدمات ، ارزشمند است که از چشم انداز آنها، ترجیحات و طراحی مداخلات روان درمانی را بررسی کنید. برای رسیدگی کردن به این موضوعات، مطالعه حاضر هدف دارد که عوامل مرتبط با تمایل به خودگزارشی برای مشارکت کردن PPI میان افراد دارای صرع را بررسی کند. ما فرضیه پردازی کردیم که موفقیت PPI به تمایل برای مشارکت کردن بستگی دارد، که می تواند توسط عوامل اجتماعی-فرهنگی، بالینی و روانشناسی تحت تاثیر قرار گیرد.