بهره وری صنعت ساخت و ساز و پتانسیل برای روش مشترک گرا

صنعت ساخت و ساز با توجه به بهبود بهره وری به طور گسترده ای شناخته شده است. این پژوهش مطالعاتی فاکتورهای مهار همکاری را شناسایی می کند و یک مدل برای ایجاد یک رویکرد شبکه مشارکت گرا فراهم می کند. مطالعات موردی عوامل موثر بر همکاری در شبکه های پروژه سه سازمان بزرگ ساختمانی را مورد بررسی قرار داد. این دریافت که تکه تکه شدن بیش از حد در صنعت همراه با فرآیندهای مدیریت پروژه متفرقه و اطلاعات غیر استاندارد شده مانع افزایش بهره وری است. یک گروه از کارشناسان پروژه، یافته های خود را برای توضیح مبنای شیوه ها بررسی کردند. این امر منجر به چهار نتیجه اولیه گردید: (1) صنعت ساخت و ساز دچار کمبود "قدرت" روابط لازم برای ایجاد یک شبکه از سازمان هایی که اعتماد و ارزش های مشترک دارند می باشد؛ (2) فرایندهای طراحی باید شامل هزینه مهندسی ارزش و چرخه عمر باشند؛ (3) روش ها و اطلاعات باید استاندارد شود؛ (4) تاکید بیشتری بر ارزش افزوده اضافه کردن فعالیت های مدیریت پروژه وجود دارد.

محققان متعددی سطوح کم بهره وری صنایع ساختمانی را برجسته کرده اند و ادعا می کنند که در زمینه بهبود بهره وری از سایر صنایع عقب مانده است (Bankvall و همکاران، 2010). اداره آمار استرالیا گزارش داد که صنعت ساخت و ساز در سالهای 1986 تا 2008 مزایای بهره وری چند وجهی ناچیزی داشته است (اداره آمار استرالیا، 2011). ایالات متحده آمریکا در واقع بین سالهای 1987 تا 2008 کاهش تولیدات چندفاکتوری در صنعت ساخت و ساز را تجربه کرد (ایالات متحده، اداره آمار کار، 2011). ممکن است ادعا شود که بحران مالی جهانی اثری داشته است، با این حال، در استرالیا بین سالهای 1986 و 2002 یا در ایالات متحده بین 1987 تا 2003 هیچ پیشرفتی در بهره وری چند کاره ساختمانی وجود نداشته. چند سال مثبت از رشد بهره وری وجود داشته است اما به وضوح یک مشکل اساسی وجود دارد. بهبود بهره وری در بسیاری از بخش ها توسط سرمایه گذاری در فن آوری اطلاعات هدایت شده است. پیش از اواخر دهه 1980، که توسط Robert Solow اقتصاددان آمریکایی ابداع شد، یک پارادوکس بهره وری که صرف فناوری اطلاعات (IT) شد، منافع حاصل از بهره وری مولتی فاکتور را به دست نیاورد (Solow، 1987). با این حال، از آن زمان، اکثر صنایع شاهد پیشرفت قابل توجهی بوده اند که عمدتا به فناوری اطلاعات مربوط می شود که همکاری بین سازمان ها را از لحاظ مشارکت و تدارکات به وجود می آورد (David، 1990). این شیوه های همکاری به وسیله انتشار گسترده فناوری اطلاعات و استاندارد سازی فرآیندها پایه ریزی شده است (Brynjolfsson و Hitt، 1996). Connolly و Fox از بانک مرکزی استرالیا مزایای بهره وری را برای صنایع سرمایه گذاری شده در سرمايه های با تکنولوژی بالا مشخص می کند. با این حال، سرمایه گذاری در فن آوری در صنعت ساخت و ساز از دیگر صنایع مانند کالاهای مصرفی، الکترونیک خانه و صنعت خودرو عقب مانده است (Lönngren و همکاران، 2010). همکاری به عنوان یک مبنای بهبود بهره وری به عنوان یکپارچه سازی و اتوماسیون فرایندها را در نظر گرفته می شود (Mehrjerdi، 2009). یک مطالعه توسط AMA Research نشان داد که همکاری می تواند برای تمامی شرکای زنجیره تامین به میزان 3٪ افزایش یابد (Attaran و Attaran، 2007). مشارکت همکاری می تواند طراحی محصول را نیز بهبود بخشد. مطالعات کمی درباره همکاری در صنعت انجام شده است (Xie و همکاران، 2010). این مطالعه دیدگاه اکتشافی را در مورد فرایندهایی که پایه ریزی روابط در صنعت ساخت و ساز را تشخیص می دهد، بررسی می کند تا نحوه همکاری و شناسایی عوامل مانع پیشرفت بهره وری را بدست آورد. هدف این مطالعه شناسایی عوامل مهار همکاری و تعیین نحوه همکاری در صنعت ساخت و ساز می باشد. مطالعه تفسیری مبتنی بر مدیریت زنجیره تامین است. تئوری مدیریت زنجیره تامین برای ایجاد پس زمینه برای مطالعه و داده های موقعیت استفاده می شود. سه سازمان بسیار بزرگ که در حال ساخت طرح های گسترده هستند، در این مطالعه شرکت کردند. یافته های سازمان ها با یک هیئت از کارشناسان پروژه برای روشن شدن معیار تمرین صنعت و تعیین مناطق که ممکن است بهبود یافته است مورد بحث و بررسی قرار گرفت. این پژوهش هم برای انجمن علمی و هم طرز اجرا قابل توجه است؛ زیرا به طور مستقیم به شیوه همکاری و مشارکت سایر پژوهش های اخیر، مربوط می شود. یافته های مربوط به تمرینات خاصی است؛ زیرا بهبود بهره وری پایه پیشرفت اقتصاد کلان است و استرالیا به شدت وابسته به صنعت ساخت و ساز می باشد. از دهه 1990 علاقه زیادی به درک کمبودها و شناسایی راه حل ها به وجود آمده است که هماهنگی قراردادی ها و تامین کنندگان را در ساخت SC افزایش می دهد (Segerstedt و Olofsson، 2010) و تحقیقات قابل توجهی در این زمینه انجام شده است (Zou، 2009). این تحقیق از دیدگاه های مختلف مورد توجه قرار گرفته است: تدارکات، خرید، حمل و نقل، مدیریت عملیات، بازاریابی و تحقیق و توسعه (Arlbjørn و همکاران، 2011). با این حال، کمبود تحقیق در مورد مشارکت وجود دارد (Crespin-Mazet و Ghauri، 2007). این تحقیق به این کمبود توسط شناسایی حوزه های عملیات ناپیدا و پتانسیل بهبود در همکاری می پردازد. بررسی ادبیات موجود، مرحله مربوط بدوره قبل از علوم جدید تحقیق را تعیین کرد (Cresswell، 1994) و در نتیجه این مطالعه اکتشافی است. این تحقیق دو سوال دارد: (1) شناسایی عوامل مهار همکاری در صنعت ساخت و ساز (2) چگونه همکاری می تواند در صنعت ساخت و ساز افزایش یابد؟ این پرسشهای تحقیق بعلاوه برای مذاکره در مورد سوالات مربوط به مسائل کلیدی که از این ادبیات، به ویژه تکه تکه شدن، روابط و مسائل مربوط به سرمایه گذاری کوچک و متوسط، تجزیه شده بود. یک رویکرد مطالعه موردی کیفی به کار برده شده است، بطوریکه این یک ابزار مناسب برای تحقیق اکتشافی است که به دنبال پاسخ به "چطور" و "چگونگی" آن می باشد (Yin، 2003). تئوری زنجیره تامین برای شناسایی نکات ظریف و دقیق همکاری ساختمانی استفاده می شود و در این مطالعه به عنوان پایه ای برای راهنمای مذاکره برای درک مفاهیم همکاری سازمانی و الزامات اطلاعات مورد استفاده قرار گرفته است. در ادامه مقالات موجود در مورد مدیریت زنجیره تامین ساخت و ساز (SCM) و شیوه های مدیریت پروژه مشترک خلاصه شده است. طراحی پژوهش توصیف شده و شیوه های سه سازمان بزرگ ساخت و ساز توضیح داده شده است. بیان پانل کارشناسی فرآیند مدیریت پروژه های ساختمانی نیز ارائه شده است. یافته ها مورد بحث قرار گرفته و نتیجه گیری تصویر شده است. این مقاله با مفاهیم و پتانسیل تحقیقات آینده نتیجه گیری شده است.