رفتاردرمانی دیالکتیکی برای درمان رفتار خودکشی مؤثر است: یک متاآنالیز

چکیده

مرور و بررسی کنونی

روش

استراتژی جستجو و انتخاب مطالعه

استخراج داده‌ها و تجزیه و تحلیل

یافته‌ها

بحث و مباحثه

جدول 1: مشخصات نمونه و اطلاعات اندازه اثر برای تمام مطالعات وارد شده (ذکر شده به ترتیب حروف الفبا) 

جدول 2: اندازه اثر میانگین وزنی برای هر نتیجه، در صورتی که اگر هر کدام از مطالعات وارد شده حذف گردد

شکل 1: نمودار جریان PRISMA برای استراتژی جستجو و انتخاب مطالعه. نمودار با استفاده از ژنراتور نمودار جریان پاریسما ساخته شده است.

شکل 2: تجزیه و تحلیل تصادفی متا آنالیز DBT برای نتایج خشونت‌های خودمحور

شکل 3: تجزیه و تحلیل آماری تصادفی DBT برای دسترسی به خدمات مداخله در زمینه روانپزشکی بحران.

شکل 4- اثرات تصادفی متاآنالیز DBT برای پیامدهای افکار خودکشی.

 

رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) اولویت را به رفتارهای خودکشی و دیگر خشونت‌های خودمحور و خودجهت‌یافته به عنوان اهداف اصلی اولیه درمان می‌دهد و نشان داده است که خشونت‌ خودمحور را در مطالعات بالینی کاهش داده است. این مقاله نتایج یافته‌های آزمایش‌های کنترل شده را که خشونت خودمحور و خودکشی، از جمله تلاش‌های خودکشی، خودجرحی غیر خودکشی (NSSI) ، افکار خودکشی و دسترسی به خدمات بحران روان‌شناختی، را بررسی می‌کند، تجزیه و تحلیل می‌کند. هجده آزمایش کنترل رفتاردرمانی دیالکتیکی شناسایی شد. متاآنالیز اثرات تصادفی نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی خشونت خود محور را کاهش داده است (d = -.324, 95% CI = -.471 to -.176) و تعداد خدمات بحرانی روان‌پزشکی را نیز کاهش داده است (d = -.379, 95% CI = -.581 to -.176). یک اثر متقابل دوبعدی رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به خیال ادیشی خودکشی وجود نداشت (d = -.229, 95% CI = -.473 to .016). یافته‌های ما ممکن است منعکس‌کننده اولویت‌بندی رفتار بر روی افکار در رفتاردرمانی دیالکتیکی، و ارائه دلایل برای عمل بالینی و تحقیقات آینده در مورد اجرای رفتاردرمانی دیالکتیکی برای خودکشی حاد باشد. رفتاردرمانی دیالکتیکی برای درمان رفتار خودکشی مؤثر است: یک متاآنالیز سالیانه بیش از یک میلیون نفر در ایالات متحده خودکشی می‌کنند (پیسکوپو، لیپاری، کونِی، و گلاشین، 2016)، بنابراین، ضروری است که ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی بتوانند بطور مؤثر گزینه‌های درمان مورد حمایت از نظر تجربی را برای مشتریانی که به خودکشی اقدام نموده یا به آن فکر می‌کنند، شناسایی نمایند. یک درمانی که بطور مستقیم به رفتار خودکشی و سایر خشونت‌های خودگردان (خودمحور) می‌پردازد، درمان دیالکتیکی رفتار است (DBT؛ لینهان، 1993). رفتاردرمانی دیالکتیکی بر اساس مبانی فلسفی (دیالکتیک)، استراتژی‌های درمان و اهداف درمان در سه دستورالعمل درمان تعریف شده است (لینهان، 1993، 2015الف، 2015ب). اصطلاح دیالکتیکی، هر دو مورد تنش چندگانه که در درمان با مشتریانی که خودکشی کرده و اختلال شخصیت مرزی دارند و همچنین تاکید در رفتاردرمانی دیالکتیکی به منظور افزایش الگوهای تفکر دیالکتیکی جهت جایگزینی تفکر سفت و سخت دوبخشی، را بیان می‌کنند. دیالکتیک برجسته و مهم حاکی از ضرورت پذیرش کامل مشتریان است، در حالی‌ که آن‌ها بطور فعال به تغییر خود کمک می‌کنند. رفتاردرمانی دیالکتیکی چنین تئوری‌پردازی می‌کند که مشکل اساسی برای درمان، اختلال هیجانی فراگیر است که منجر به رفتارهای پرخاشگرانه و ناسازگار، از جمله خشونت‌های خودمحور و رفتارهای مخرب بین فردی و همچنین عدم توانایی دیالکتیکی بودن و عدم انعطاف‌پذیری در پاسخ به رویدادهای زندگی می‌گردد. پنج استراتژی درمان در رفتاردرمانی دیالکتیکی وجود دارد که در همه آن‌ها چهار روش مورد استفاده قرار می‌گیرد: 1) استراتژی‌های دیالکتیکی؛ 2) استراتژی‌های اصلی (اعتبارسنجی و حل مسئله)، از جمله روش‌های استاندارد رفتاردرمانی شناختی (CBT) (ارزیابی رفتاری، آموزش روان‌شناختی، تمرکز بر منطق درمان، مدیریت احتمال، آموزش مهارت، در معرض قرار گرفتن و استراتژی‌های اصلاح‌شناختی)، 3) راهبردهای ارتباطی (سبک‌های ارتباطی ناسازگار و متقابل)، 4) استراتژی‌های مدیریت مورد (مشاوره به بیمار، مداخلات محیطی، مشاوره به درمانگران) و 5) استراتژی‌های ساختاری (هدف‌گیری در جلسات، آغاز و پایان درمان). رفتاردرمانی دیالکتیکی مستلزم آن است که هر درمانگر استفاده از استراتژی‌ها، همبستگی و مجاورت سریع تغییر و پذیرش استفاده از سبک‌های ارتباطی غیرمعمول و گرم واکنشی را متعادل و متوازن گرداند. تغییرات استراتژی در رفتاردرمانی دیالکتیکی برای حفظ پیشرفت درمانی در مواجهه با مشتری که در لحظات مختلف ممکن است بین بحران‌های خودکشی، امتناع از همکاری، تحریک عاطفی سریع و تلاش مبتنی بر همکاری در نوسان باشد، مورد نیاز است. رفتاردرمانی دیالکتیکی یک درمان سرپایی است که در چهار حالت ارائه می‌گردد: 1) روان‌درمانی فردی؛ 2) آموزش مهارت‌های گروهی؛ 3) هدایت از خارج از جلسات؛ 4) جلسه تیم مشاوره درمانگر. درمان معمولا 1 سال طول می‌کشد. جلسات فردی رفتاردرمانی دیالکتیکی در سلسله‌مراتبی از اهداف درمان سازمان‌دهی شده و اولویت اصلی آن رفتارهای تهدید‌کننده زندگی است که شامل خشونت خودمحور و خشونت نسبت به دیگران است. هدف دوم، رفتارهای مداخله درمانی است که شامل عدم حضور مشتری، عدم انطباق و رفتارهای غیر مبتنی بر همکاری است و درمانگر از تعادل دیالکتیکی خارج می‌شود و یا در معرض رفتارهای بی احترامی قرار می‌گیرد. هدف سوم، کیفیت رفتارهای مداخله‌ در زندگی، از جمله اختلالات روان‌پزشکی، سوء مصرف مواد، بیکاری، اختلافات و تعارض بین فردی و غیره است که باعث کاهش کیفیت زندگی و همچنین افزایش دلایل مرگ و کاهش دلایل برای زندگی می‌شود. هدف چهارم، افزایش تسلط مشتری بر مهارت‌های رفتاردرمانی دیالکتیکی است. آموزش مهارت‌های گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی اساسا یک کلاس برای آموزش و تمرین مهارت‌های حیاتی برای غلبه بر اختلالات عاطفی فراگیر و خودکشی است. مربیگری (هدایت) بین جلسات، تعمیم مهارت‌ها به شرایط خاصی که مشتری به آنه‌ا نیاز دارد، را تضمین می‌کند. تیم مشاور درمانگر تضمین می‌کند که درمانگران رفتاردرمانی دیالکتیکی همیشه می‌دانند که چه نوع استراتژی‌های رفتاردرمانی دیالکتیکی مورد نیاز هستند، می‌دانند چگونه از آن‌ها استفاده کنند و همچنان برای استفاده از آن‌ها و همچنین مرتبط ماندن با مشتری پرانگیزه هستند. با توجه به این که رفتاردرمانی دیالکتیکی اولویت‌ را به خشونت خودمحور به عنوان پایه و اساسی برای تعامل با سایر استراتژی‌های درمان می‌دهد، مهم است که اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی را برای کاهش پیاندهای خاص خودکشی ارزیابی کنیم.