آیا نرخ پاسخ در تحقیقات مربوط به کارآفرینی، نکته مهمی است؟

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2. بررسی ادبیات پژوهشی رشته

2.1 نرخ پاسخ و سوگیری عدم پاسخ دهی 

2.2 سوگیری عدم پاسخ دهی در تحقیقات کارآفرینی

3. مواد و روش ها

3.1 انتخاب متاآنالیز

3.2 معیارها و برنامه ریزی برای مطالعه

3.3. روش متاآنالیز

4. نتایج

4.1 نرخ پاسخ

4.2 سوگیری عدم پاسخ دهی

4.3. سوگیری انتشار

5. توضیحات

جدول 1. تست های سوگیری عدم پاسخ دهی، نرخ پاسخ، و گزارش گیری انتخابی.

5.1 محدودیت ها و جهت ها

در خیلی از رشته های علمی که متکی به نظرسنجی ها و مشارکت داوطلبانه (مثلا رفتار سازمانی، روانشناسی) هستند، سوگیری عدم پاسخ دهی (NRB) می تواند باعث ایجاد محدودیت هایی در تنوع در پاسخ ها و منجر به بروز اشتباهات نوع I و II می شود. پژوهش حاضر تلاش می کند شکاف متدولوژیکی در ادبیات پژوهشی کارآفرینی را با استفاده از یافته های زیر پر کند: (الف) نرخ پاسخ در تحقیقات کارآفرینی (39٪) بالاتر از تحقیقاتی است که در تحقیقات مربوط به مدیریت در سطح شرکت ها انجام می شود، اما کمتر از تحقیقات مدیریتی در سطح فردی است، (ب) تقریبا هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند نرخ پاسخ، هر گونه تأثیر معنی دار یا سازگاری بر روابط در کارآفرینی می گذارد و (ج) شواهد کمی برای حمایت از گزارش گیری انتخابی در صورت پایین بودن نرخ پاسخ وجود دارد. این یافته های امیدوار کننده می توانند باعث خوشبینی محتاطانه محققین کارآفرین شود که مطمئن باشند که حداقل در مجموع، NRB تأثیر چندانی روی کار آن ها ندارد.

انجام تحقیقات تجربی در زمینه کارآفرینی به طور جدی تر نسبت به گذشته انجام می شود، اما شاید هنوز هم در برخی از حوزه ها، از رشته های خواهر خوانده خود، مثل مدیریت منابع انسانی و مدیریت استراتژیک عقب بماند (Connelly et al.، 2010؛ Crook et al.، 2010؛ Ireland et al، 2005؛ Short et al، 2010). حداقل در ظاهر که این گونه به نظر می رسد. این که آیا این گفته حقیقت است یا خیر، نکته مهمی است، چرا که ما باید به طور مداوم برای ارتقاء جدیت تحقیقات خود تلاش کنیم و برای رشته خود مشروعیت کسب کنیم (Ireland et al.، 2005؛ Rynes، 2002). یک نکته کلیدی برای توسعه مشروعیت، وضوح تجربی است. به طور خاص، یک رشته باید بتواند با پیروی از هنجارهای روش شناختی و کنوانسیون های موجود در زمینه هایی که از سازمان یافتگی بهتری برخوردار هستند برای خود مشروعیت کسب کنند (کول، 1983). برای این منظور، این مطالعه یکی از ویژگی های بنیادی تحقیقات کارآفرینی را مورد بررسی قرار می دهد – نرخ پاسخ در نظرسنجی ها. نرخ پاسخگویی در نظرسنجی، موضوع نگرانی مداوم همه رشته هایی است که متکی به تحقیقات پیمایشی و نظرسنجی هستند؛ از جمله رشته کارآفرینی، و می توان آن را به عنوان تعداد نظرسنجی های تکمیل شده با واحدهای پاسخ داده شده تقسیم بر تعداد واحدهای پاسخ داده شده واجد شرایط در نمونه، تعریف کرد (Wiseman and Billington، 1984). در حالی که این موضوع در سطحی وسیع به عنوان یک مسئله روش شناختی در حوزه وسیع تر مدیریت و رشته های مرتبط با آن، از جمله بازاریابی، پزشکی و علوم سیاسی، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است (Baruch، 1999؛ Baruch & Holtom، 2008؛ Cycyota، 2006؛ Dillman، 1991؛ Roth & BeVier، 1998)، ولی تاکنون اثرات نرخ پاسخ در مورد کارآفرینی به دقت مورد بررسی قرار نگرفته است. این موضوع از این لحاظ حائز اهمیت است که این امکان وجود دارد که نمونه های بررسی شده از کارآفرینان، نرخ پایین پاسخ تری نسبت به نظرسنجی های دیگران داشته باشند (Bartholomew and Smith، 2006؛ Dennis، 2003). وقتی که نرخ پایین پاسخ تر از آستانه پیشنهادی باشد، چه مشکلاتی ممکن است مطرح شود؟ هدف این تحقیق، یافتن پاسخی جزئی به این سوال، با بررسی تأثیر تعدیل کننده نرخ پاسخ نسبت به روابط معمول مورد مطالعه در ادبیات کارآفرینی است. برای ارزیابی تأثیر NRB در تحقیق کارآفرینی، ما به سنجش این موضوع می پردازیم که آیا نرخ پاسخ ها در میان 27 متغیر مورد مطالعه در تحقیقات کارآفرینی، با ایجاد سرمایه گذاری و عملکرد شرکت از جمله شخصیت، وضعیت کارآفرینی، برنامه ریزی کسب و کار و اجرای آن، رابطه دارد یا خیر.