دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 30724
ترجمه فارسی عنوان مقاله

نوروگلوبین و زوال عقل آلزایمر: ارتباط ژنتیک و تغییرهای بیان ژن

عنوان انگلیسی
Neuroglobin and Alzheimer's dementia: Genetic association and gene expression changes
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
30724 2010 8 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Neurobiology of Aging, Volume 31, Issue 11, November 2010, Pages 1835–1842

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده

کلیدواژه‌ها

1.مقدمه

2. مطالب و روش‌ها

1.2. شرح نمونه

2.2. شناسایی ژن نامزد و انتخاب SNP

جدول 1.شرح مطالعات مرتبط.

جدول 2.تحقیق ارتباط بین 5 ژن نامزد

3.2. ژنوتیپ‌کردن

4.2. ترتیب‌بندی

5.2. بیان ژن

جدول 3.نتایج ارتباط درباره میزان LD پیرامون NGB.

6.2. روش‌های تحلیلی

3. نتایج

جدول 4. تحلیل‌های بیان ژن قطعه گیجگاهی

4. بحث

5. تعارض منافع

ضمیمه A. داده‌های تکمیلی
ترجمه کلمات کلیدی
- 'بیماری آلزایمر - زوال عقل - بیان ژن -
کلمات کلیدی انگلیسی
Neuroglobin, Alzheimer's disease, Dementia, Gene expression,
ترجمه چکیده
قبلاً پیوند ژنتیک را در کروموزوم 14q با بیماری آلزایمر (AD) با استفاده از وجود توهم‌های همبود به عنوان متغیر کمکی گزارش کردیم. این نتایج وجود ژن را برای افزایش ریسک برای شکل تجانس ژنتیک بیماری آلزایمر نشان دادند که برحسب فقدان توهم‌های همبود توصیف می‌شوند. در اینجا پیگیری خود را درباره این تحقیق به واسطه تحلیل چندریختی‌های نوکلئوتید (SNPها) در پنج ژن نامزد کارکردی گزارش می‌کنیم. این اثر شواهدی قابل ملاحظه از ارتباط کدگذاری ژن برای نوروگلوبین (NGB)، گلوبین شناخته شده سیستم عصبی برای محافظت از سلول‌ها در مقابل مسمومیت آمیلوئید و ضعیف‌سازی فنوتیپ بیماری آلزایمر برای موش‌های تراریخته، فراهم می‌کند. در آزمایش‌های بعدی، متوجه شدیم که بیان NGB با افزایش سن کمتر شده است و در زنان همسو با افزایش ریسک در آنها کاهش یافته است. بیان NGB در قطعه گیجگاهی بیماران آلزایمر همسو با پاسخ به فرایند بیماری بیش‌تنظیم می‌شود، همانطور که برای NGB و کم‌اکسیژنی گزارش شده است. تصور می‌کنیم پاسخ بینابین در ارتباط با تغییر DNA ممکن است ریسک بیماری آلزایمر را افزایش دهد. داده‌های ما و سایرین قویاً از مشارکت NGB در بیماری آلزایمر پشتیبانی می‌کند. © 2008 شرکت مسئولیت محدود الزویر. تمام حقوق محفوظ است.
ترجمه مقدمه
بیماری آلزایمر اختلال تخریب‌کننده عصبی است که با تخریب حافظه، شناخت، رفتار، احساس و هوش توصیف می‌شود. به استثناء شکل‌های اولیه نادر در وراثت مندل، بر اغلب مردم بعد از سن 65 سالگی تاثیرگذار است. این بیماری مسئله عمده برای سلامت عمومی است، بر بیش از پنج میلیون آمریکایی امروزه تاثیرگذار است، تعدادی که می‌تواند در بازه بین 11 تا 16 میلیون نفر تا سال 2050 باشد (داده‌های انجمن آلزایمر 2008؛ www.alz.org). شکل‌های ابتدایی بیماری آلزایمر (حدود 5% از موردها) سبب‌شناسی ژنتیک انحصاری دارند، حالت غالب کروموزوم غیرجنسی وراثت است و سه ژن علّی PSEN1, PSEN2 و APP شناسایی شده است (گوت و همکاران، 1991؛ لوی-لاهاد و همکاران 1995؛ شرینگتون و همکاران، 1995). در اواخر شروع تغییر بیماری آلزایمر ژن آپولیپوپروتئین E (APOE) عامل ریسک ژنتیک نشان داده می‌شود (استریتماتر و همکاران، 1993) اما این باور وجود دارد که هنوز مطالب خیلی زیادی شناسایی نشده است (داو و همکاران، 2000؛ جارویک و همکاران، 1996). چند مکانیسم بیماری‌شناسی در فرایند تخریب عصبی بیماری آلزایمر نشان داده شده، از این میان بیشترین مطالعه بر روی آپوپتوسیس (بامبرگر و لاندرث، 2002؛ شیموهاما، 2000؛ تاکوما و همکاران 2005)، استرس اکسیداتیو (کچی و همکاران، 2002؛ گیبسون و هوانگ، 2005؛ نونومورا و همکاران، 2006؛ رینولدز و همکاران، 2007؛ شی و گیبسون، 2007؛ ژو و همکاران، 2007)، کم‌اکسیژنی (لی و همکاران، 2007الف،ب؛ پیرس و همکاران، 2007) و التهاب (مک‌گیر و همکاران، 2006؛ ویسمان و همکاران، 2006؛ ویس-کورای، 2006) انجام شده است. اگرچه این مکانیسم‌ها ارتباط تنگاتنگ با یکدیگر دارند، رابطه دقیق علی معلولی منجر به بیماری هنوز مشخص نیست. در تلاش برای یافتن باقیمانده نقش محل ژنتیک برای اواخر-شروع ریسک بیماری آلزایمر، چند تحقیق درباره ارتباط انجام شده است (بلیکر و همکاران، 2003؛ کهو و همکاران، 1999؛ پریکاک- وانس و همکاران، 2000) و چند منطقه کروموزومی بزرگ گزارش شده که به صورت بالقوه لنگرگاه محل ریسک هستند. اگرچه برخی از این مناطق به شکلی سازگارتر در منابع ظاهر می‌شوند (برترام و تانزی، 2004) هیچ ژنی با قطعیت مشابه با این قطعیت برای APOE شناخته نشده است. در حقیقت، اسکن ژنوم جدید برای ارتباط نشان داد که بعید است مکان دیگری در ژنوم وجود داشته باشد که متغیر ریسک منفرد با اندازه تاثیر APOE داشته باشد (وارینگ و روسنبرگ، 2008). فقدان انسجام و نتایج ضعیف در هردو گروه تحقیقات پیوند و ارتباط احتمالاً ژنتیک زیربنایی و ناهمگنی آللی نشان می‌دهد. در مطالعه قبلی، به ناهمگنی به واسطه یکپارچه‌سازی متغیرهای کمکی در تحلیل پیوند گسترده ژنوم پرداختیم و پیوند قوی با امتیاز LOD یعنی 3.91 در کروموزوم 14q هنگام حضور یا غیاب توهم‌ها به دست آوردیم (آوراموپولوس و همکاران، 2005). ترتیب‌بندی چند بیمار وجود جهش در PSEN1 را حذف کرد، ژنی که در همان منطقه قرار گرفته است (آوراموپولوس و همکاران، 2005). در اینجا تحقیق پیگیری ارتباط ژنتیک برای ژن‌های نامزد منتخب در منطقه 14q گزارش می‌کنیم که شواهد قابل ملاحظه برای مشارکت ژن نوروگلوبین (NGB) فراهم می‌کند و علاوه بر این نشان می‌دهیم که NGB پروفایل بیان RNA است که از مشارکتش در بیماری آلزایمر پشتیبانی می‌کند. داده‌های‌مان، در ترکیب با مطالعات کارکردی قبلی، NGB را نامزدی خیلی جالب به عنوان عامل تعیین کننده ژنتیک ریسک بیماری آلزایمر می‌کند.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  نوروگلوبین و زوال عقل آلزایمر: ارتباط ژنتیک و تغییرهای بیان ژن

چکیده انگلیسی

We previously reported strong genetic linkage on chromosome 14q to Alzheimer's disease (AD) using the presence of co-morbid hallucinations as a covariate. Those results suggested the presence of a gene increasing the risk for a genetically homogeneous form of AD characterized by the absence of comorbid hallucinations. Here we report our follow up of that study through the analysis of single nucleotide polymorphisms (SNPs) in five functional candidate genes. This work provides significant evidence of association for the gene coding for neuroglobin (NGB), a nervous system globin known to protect cells against amyloid toxicity and to attenuate the AD phenotype of transgenic mice. On further experiments we found that NGB expression is reduced with increasing age and lower in women consistent with their increased risk. NGB expression is up-regulated in the temporal lobe of AD patients consistent with a response to the disease process, as reported for NGB and hypoxia. We speculate that a compromised response due to DNA variation might increase the risk for AD. Our and others’ data strongly support the involvement of NGB in AD.

مقدمه انگلیسی

Alzheimer's disease (AD) is a progressive neurodegenerative disorder characterized by deterioration of memory, cognition, behavior, emotion, and intellect. With the exception of rare early onset forms with Mendelian inheritance it most commonly affects people over the age of 65. It is a major public health problem, affecting over five million Americans today, a number that could range from 11 to 16 million by the year 2050 (Alzheimer's Association data 2008; www.alz.org). Early onset forms of AD (about 5% of cases) have an exclusively genetic etiology, with an autosomal dominant mode of inheritance and three identified causative genes PSEN1, PSEN2 and APP ( Goate et al., 1991, Levy-Lahad et al., 1995 and Sherrington et al., 1995). In late-onset AD variation in the apolipoprotein E (APOE) gene has been shown to be a genetic risk factor ( Strittmatter et al., 1993) but it is believed that many more remain to be identified ( Daw et al., 2000 and Jarvik et al., 1996). A number of pathogenic mechanisms have been implicated in the neurodegenerative process of AD, among the most studied being apoptosis ( Bamberger and Landreth, 2002, Shimohama, 2000 and Takuma et al., 2005), oxidative stress ( Cecchi et al., 2002, Gibson and Huang, 2005, Nunomura et al., 2006, Reynolds et al., 2007, Shi and Gibson, 2007 and Zhu et al., 2007), hypoxia ( Li et al., 2007a, Li et al., 2007b and Peers et al., 2007) and inflammation ( McGeer et al., 2006, Weisman et al., 2006 and Wyss-Coray, 2006). Although those mechanisms are closely related to each other, the exact cause–effect relationship that leads to disease remains unknown. In an effort to find the remaining genetic loci contributing to late-onset AD risk, several linkage studies have been performed (Blacker et al., 2003, Kehoe et al., 1999 and Pericak-Vance et al., 2000) and have reported a large number of chromosomal regions potentially harboring risk loci. Although some of these regions appear more consistently in the literature (Bertram and Tanzi, 2004) no gene has been implicated with a certainty similar to that for APOE. In fact, recent genome scans for association have shown that it is unlikely for another locus to exist in the genome bearing a single risk variant with the effect size of APOE ( Waring and Rosenberg, 2008). The lack of consistency and the weak results in both linkage and association studies likely reflect an underlying genetic and allelic heterogeneity. In a previous study, we addressed heterogeneity through the incorporation of covariates in a genome wide linkage analysis and detected strong linkage with a LOD score of 3.91 on chromosome 14q when the presence or absence of hallucinations was considered ( Avramopoulos et al., 2005). Sequencing of multiple patients excluded the presence of mutations in PSEN1, which is located in the same region ( Avramopoulos et al., 2005). Here we report on a follow-up study of genetic association for selected candidate genes in the 14q region that provides significant evidence for the involvement of the neuroglobin gene (NGB), and we further show that NGB has an RNA expression profile that supports its involvement in AD. Our data, in combination with the previous functional studies, make NGB a very interesting candidate as a genetic determinant of AD risk.