درمان کردن افسردگی اواخر عمر: مقایسه کردن اثرات رفتار درمانی شناختی اینترنتی در سرتاسر طول عمر بزرگسالان

سابقه: بار منسوب به افسردگی اواخر عمر در جامعه مسن ها افزایش می یابد. اندازه نیروی کار تعلیم دیده برای رساندن داروهای روان پریشی محدود است. رفتار درمانی شناختی اینترنتی(iCBT) یک گزینه درمانی ثمربخش و قابل سنجش برای افسردگی است. با این وجود، بزرگسالان مسن تر در تحقیقات iCBT کمتر مورد ملاحظه قرار گرفتند. این مطالعه، اثرات iCBT برای افسردگی در سرتاسر طول عمر بزرگسالان میان بیمارانی را بررسی می کند که در پی کمک مراقبت بالینی روتین هستند(N=1288). روش ها: تحلیل های رگرسیون استفاده شد تا رابطه بین گروه سنی (برای مثال 18-24 سال(n=141)، 25-34سال (n=289)؛ 35-44 سال (n=320)؛ 45-54سال(n=289)؛ 55-64 سال(n=180)؛ 65 به بالا(n=69)) و ارائه کردن مشخصه های جمعیت شناختی و بالینی، پایبندی به درمان، و میزان بهبود، بازیابی و بهبود قابل اطمینان را بررسی کنیم. از مدلهای مرکب خطی استفاده شد تا بررسی کنیم آیا کاهش ها در شدت علائم، افسردگی و ناتوانی به عنوان یک تابع سن تغییر می کند یا نمی کند. نتایج: بیماران دارای 65 سال به بالا و با احتمال بیشتری که مرد باشند با آنهایی که 18 تا 34 سال سن دارند و تحت درمان iCBT توسط GP شان قرار دارند مقایسه شدند و آنها نیز با افرادی که دارای سن 55 تا 64 سال هستند مقایسه شدند. بیمارانی که افسردگی اواخر عمر را تجربه می کنند، کاهش های اندازه اثر متوسط تا زیادی را در شدت علائم افسرده کننده، پریشانی روانشناسی و اختلال را تجربه می کنند. میزان بهبود، بازیابی یا بهبود قابل اطمینان در سرتاسر طول عمر برای بزرگسالان مشابه بود. نتیجه گیری: iCBT یک گزینه درمان موثر برای افسردگی از جمله در اواخر عمر است، و می تواند استفاده شود تا پزشکی مبتنی بر شواهد را در مراقبت بالینی روتین بسنجیم. محدودیت ها: هیچ داده های تعقیبی ای جمع آوری نشد. اثرات بلندمدت درمان، مخصوصاً برای افرادی که بهبود را تجربه نکردند واضح نبود.

تقریباً یکی از هر 50 بزرگسال ساکن جامعه که 65 سال یا بیشتر سن دارد معیارهای اختلال افسردگی بزرگ(MDD) در سالهای گذشته را تامین می کرد(Kessler et al., 2010; Sunderland et al., 2015), و اختلالات در الگوهای عاطفی، وزن و خواب، توانایی برای تمرکز و/یا احساسات بی ارزش بودن را تجربه کرده است. بار منسوب به افسردگی قابل توجه است. در حقیقت این اختلال، دلیل اصلی دوم شیوع بیماری سرتاسر جهان است(Vos et al., 2013) و با میزان بالای آسیب رساندن به خود، خودکشی، بیماری های متعدد و مرگ و میر اضافی مرتبط است(آلمیدا و همکاران 2012؛ نوک و همکاران 2010،2009؛ رید و همکاران 2017؛اشوورس و همکاران 2009) با در نظر گرفتن اینکه جمعیت جهان در حال مسن شدن هستند( سازمان ملل متحد 2009)، بار منسوب به افسردگی اواخر عمر قرار است که افزایش بیابد مگر اینکه درمان های مبتنی بر شواهد سرتاسر جامعه مورد سنجش واقع شوند. داروهای ضدافسردگی و درمان های روانشناسی در خط مقدم مداخلات برای افسردگی توصیه می شوند(آندروس و همکاران 2014؛ ماهلی و همکاران 2015؛ موسسه ملی برای برتری سلامتی و بالینی،2009) با این وجود، خیلی از بزرگسالان مسن تر ترجیح می دهند که از داروهای ضد افسردگی استفاده نکنند ( گام و همکاران 2006؛ لوک سیکورسکی و همکاران 2017؛ ون در آورا و همکاران 2017) بطور بالقوه چون برخی درجه های این داروها ، ریسک زمین خوردن و حوادث قلبی-عروقی از جمله سکته را افزایش می دهد( بیفی و همکاران 2017؛ انسورد و همکاران 2002؛ هامر و همکاران 2011؛ قواچ و همکاران 2013). از میان درمان های موجود روانشناسی صورت به صورت برای افسردگی بزرگسالان، رفتار درمانی شناختی (CBT) مطالعه شده ترین درمان است( گویجپرس و همکاران 2013) و بطور کلی نشان داده شده است که ثمربخش(گویجپرس و همکاران 2013) و موثر هستند(هانس و هیلر 2013).مطالعات کمتری روی تاثیرات CBT میان بزرگسالان مسن تر تمرکز کرده اند، اما آنها که تمرکز کرده اند، بهبود در کارکرد روانشناسی بیماران را گزارش کرده اند( گویجپرس و همکاران 2006). گرچه درمان های مبتنی بر شواهد برای افسردگی موجود هستند، اما همچنان یک میزان بالای نیازهای برآورده نشده برای خدمات روانشناسی مسنین وجود دارد. اولاً خیلی از افراد مسن در پی مراقبت صورت به صورت ( کرب و هانسلی 2006؛ هریس و همکاران 2015؛ ترولور و همکاران 2007؛ وانگ و همکاران 2005) به خاطر بدنامی و هزینه های انجام دادن این کار نیستند( اندرسون و همکاران 2016؛ فوربس و همکاران 2017؛ مویر-کوهران و همکاران 2014؛ وتریچ و همکاران 2015). ثانیاً برای افرادی که این کار را می کنند، نیاز برای خدمات از حجم نیروی کار جاری و برنامه ریزی شده تعلیم یافته برای ارائه کردن خدمات روانشناسی مسنین بیشتر است( موسسه پزشکی 2012). مهم آنکه، مطالعات پی برده اند که افراد مسن تر که در پی کمک برای سلامت روانیشان در سال گذشته بودند با احتمال کمتری نسبت به افراد با سن 30 سالگی تا اواخر 50 سال میزان داروی کمی از درمان مبتنی بر شواهد دریافت کرده اند( هریس و همکاران 2015؛ وانگ و همکاران 2005). تغییرات راهبردی برای اینکه چطور خدمات در جامعه ارائه شوند در نتیجه نیاز به مقیاس بندی حجم نیروی کاری دارد که می توانند خدمات مبتنی بر شواهد برای افراد مسنی تحویل دهند که در پی کمک برای افسردگیشان هستند. در طول دهه گذشته، پیشرفت قابل توجهی برای افزایش دادن قابلیت سنجش CBT توسط تحویل دادن درمان از طریق اینترنت صورت گرفته است. این خصوصیات درمان دارای پتانسیل برای کاهش دادن موانع مرتبط با دسترسی به مراقبت به عنوان بسته های درمانی به محض توسعه داده شدن هستند و می توانند برای کمتر از هزینه خدمات روانشناسی رو در رو تحویل داده شوند( هدمن و همکاران 2015) و در خانه های خود بیماران در دسترس باشند، که شاید مخصوصاً برای افرادی مسن تری که مشکلات حمل و نقل را تجربه کرده اند، مناسب باشند. مشابه به ادبیات CBT رو در رو، تحقیقات نشان داده اند که iCBT برای افسردگی بطور کلی برای بزرگسالان ثمربخش ( اندروس و همکاران 2010) و موثر است وقتی که در مراقبت بالینی روتین تجویز می شوند( نیوبی و همکاران 2017؛ ویلیامز و اندروس 2013). گرچه افراد مسن بیش از پیش از اینترنت استفاده می کنند( اندرسون و پرین 2017؛ اداره آمار ملی2016)، اما این دسته در مطالعات iCBT کمتر از حد بررسی شده اند، با برآوردهایی که پیش بینی می کند که افراد 65 سال یا بیشتر تنها 3% تحقیقات افسردگی موجود iCBT را به خود اختصاص داده اند( گرب و همکاران 2012). تعداد محدود مطالعاتی که اثرات iCBT را برای بزرگسالانی بررسی کرده اند که علائم افسردگی اواخر عمر را تحت شرایط کنترل شده تصادفی تجربه کرده اند پیشنهاد می کنند که iCBT می تواند یک گزینه درمان ثمربخش فراهم سازد( اسپک و همکاران 2007؛ تیتوف و همکاران 2015). با وجود این، در بررسیشان از ادبیات منتشر شده تا 2010، گرب و همکاران(2012) نتیجه گیری کردند که هیچ مطالعه ای بطور نظام مند ارزیابی نکرده است آیا افراد مسن از افراد جوان در حدی که آنها از iCBT برای افسردگی پیروی کرده و سود می برند فرق می کنند یا نه. از زمان آن مطالعه به بعد، موتون و همکاران(2013) اثرات برنامه های iCBT برای افسردگی، اضطراب عمومی، سراسیمگی و فوبیای اجتماعی را یکپارچه کردند همانطوری که در مراقبت بالینی روتین تجویز می شود تا یک نمونه کافی از افراد مسن شناسایی کنند و گزارش کردند که درمان ، کاهش های اندازه اثر مشابه در افسردگی روانشناسی و اختلال کارکردی صرفنظر از سن بیماران ایجاد کرده است. بزرگسالان با سن 60 سال یا بیشتر البته با احتمال بیشتری در مقایسه با بزرگسالان کم سن تر درمان را تکمیل می کنند. گرچه موتون و همکاران(2013) ادبیات را به پیش بردند، اما پروتکل های درمان برای افسردگی و هر یک از اختلالات اضطراب با اثر جدید فرق می کند اثری که پیشنهاد می کند که اثرات CBT تجویز شده یا در قالب رو در رو (هافمن و اسمیت 2008) یا از طریق اینترنت(اندروس و همکاران 2010) می تواند توسط اختلالی تغییر کند که در حال درمان شدن است. بنابراین تحقیقات اضافی نیاز است تا اثرات iCBT برای افسردگی اواخر عمر را کمی کنند. این مطالعه، تفاوت های مرتبط با سن در برنامه بیمار و اثرات iCBT برای افسردگی در یک نمونه بزرگ از بیمارانی که در پی کمک در مراقبت بالینی روتین هستند را بررسی کرده است. هدف ما پیش برد ادبیات مربوطه توسط فراهم کردن اولین مطالعه برای بررسی کردن اثرات سنجش درمان برای افسردگی اواخر عمر به وسیلۀ یکپارچه کردن iCBT به خدمات بالینی موجود است. سازگار با یافته های موتون و همکاران(2013) ما فرضیه پردازی کرده ایم که بیمارانی که افسردگی اواخر عمر را تجربه می کنند بیشتر از درمان تبعیت کرده اما کاهش های مشابه با بزرگسالان جوان در شدت علامت افسردگی، پریشانی روانشناسی و اختلال کارکردی را تجربه می کنند.