رویکردی محرک به تطابق محیطی در فروشگاه الکترونیکی ایالات متحده آمریکا : بازنگری برنامه باران اسیدی

برنامه باران اسیدی(ARP) در سال 1995 پیاده سازی شد. از آن زمان ، کوره های ذغال سنگ سوز مجبور به انتخاب از بین سه جایگزین مناسب انتخاب کنند: خرید مجوزهای آلودگی ، تغییر سوخت به ذغال سنگی با سولفور کمتر و یا استفاده از یک اسکرابر. انتخاب کردن در این مورد توسط تحول چندین متغیر اقتصادی کنترل میشود و زمانی که تغیرات چشم گیری (در قیمت ها ، کیفیت ورودی ها ، سطح خروجی ها ، فناوری ، هزینه های انتقال ، مقررات ، غیره) رخ میدهد، در آن تجدید نظر میشود. با استفاده از یک مدل انتخاب مجزای پویا ، من مولفه های هزینه را بازیابی میکنم و از آنها برای ارزیابی دو سیاست مخالف استفاده میکنم. نتایج تایید میکنند که تبادلی بین هزینه های تغییر سوخت و اسکرابرها است(با وجود داشتن هزنیه سرمایه گذاری بالاتر در آینده و هزینه متغیر کمتر)، و همچنین وجود عدم تطابق محیطی. سرانجام، APR به طور تقریبی اگر با یک میزان استاندارد انتشار یکسان مقایسه شود صرفه جویی 4.7 بیلیون دلاری و اگر با یک اسکراب سازی اجباری مقایسه شود 14.8 بیلیون دلار صرفه جویی را برای دوره زمانی 1995-2005 ضمانت کرده است.

اتخاذ فناوری و دیگر عکس العمل ها به قوانین محیطی مثال های خوبی برای نشان دادن میزان اهمیت ملاحظات پویا در بسیاری از موقعیت های تصمیم گیری هستند. در این بررسی من یک مدل انتخاب مجازی پویا را در حالی که واحد های تولید برق زغالی (EGUs) از بین سه جایگزین اصلی برای تطابق با یک قانون اصلی محیطی انتخاب میکنند تخمین میزنم. دلیل اصلی برای استفاده از چنین مدلی آن است که EGU ها به سادگی انتخاب نمیکنند که کوره را تکمیل کنند یا خیر ، یا یک اسکرابر تهیه کنند ، یا حتی مجوز های اضافی آلودگی خرید کنند، بلکه زمان انجام این کارها را نیز انتخاب میکنند. یکی از نتایج مهم این مقاله آن است که ، بعد از حسابرسی برای آینده ی این عملکرد کوچک ، اطلاعات با یک مدل امیدوارانه ی منطقی بهتر منطبق میشود تا با انتظارات مشخص ساده تر. یکی از اهداف این مقاله حمایت از شیوه های انتخاب مجزای پویا در زمینه های محیطی ضمانت شده و اقتصاد انرژی ها میباشد. کاربرد تجربی به نوبه خود مناسب میباشد چراکه بسیاری از دولت ها در سراسر دنیا در حال بررسی هستند که چطور سیاست های محیطی را برای مبارزه با تغییرات جهانی آب و هوا پیاده سازی کنند، و به طور ویژه بخش تولیدگرهای برق را هدف قرار داده اند. چرا ما باید به نیروگاه های انرژی نگاه کنیم؟ دلایل اصلی کاهش کیفیت هوا آلاینده های هوا هستند که از سوزاندن سوخت های فسیلی در پایگاه های صنعتی و نیروگاه های انرژی تولید میشوند. گروه آلاینده ها شامل : سولفور دیوکسید((SO2، نیتروژن اکسید(NOx)، کربن اکسید(co و CO2 (، ذرات معلق(PM) ، و سم هایی مانند جیوه و ذرات رادیو اکتیو . به طور جزئی ، SO2 یک تولید کننده باران اسیدی است ، یک خطر کاملا شناخته شده که بر سلامتی انسان، آب ها ، جنگل ها و محصولات کشاورزی تاثیر میگذارد ، در هر دو حالت ذرات خشک و مربوط. تیتر چهارم از اصلاحات اجرایی هوای پاک(CAAA) از سال 1990( معمولا به عنوان برنامه باران اسیدی به آن اشاره میشود، ARP) یک طرح دو مرحله ای برای کاهش انتشار SO2 ایجاد کرد و دور شدن از قوانین دستور و کنترل کیفیت هوا را به سمت یک طرح بازرگانی مشخص کرد. تحت ARP ، به نیروگاه های با سوخت فسیلی کمک هزینه هایی( مانند مجوز های آلودگی) بر مبنایی سالانه اختصاص داده شد و نیروگاه ها آزاد بودند تا علمکردی مقرون به صرفه انتخاب کنند تا انتشار گاز های سالانه را تخت کنترل نگه دارند. در کنار جایگزین های سوختی و نصب فناوری های جلوگیری از آلودگی ، یک کارخانه اجازه دارد کمک هزینه های خود را در میان واحد های تولید برق ذغالی خود (EGUs) تعویض نماید یا آن هارا با دیگرکارخانه ها مبادله کند. به این علت ، طرح مبادلات انتشار آلاینده ها که توسط ARP معرفی شده است به یک EGU که هزنیه نسبتا زیادی برای کاهش آلاینده ها میپردازد اجازه میدهد تا کاهش آلاینده های خود را با خرید مجوزها از EGU هایی با هزینه کاهش آلاینده کمتری دارند کامل کند. به طور کلی ، کاهشی جهانی در میزان انتشار SO2 برای اکثر ایالت ها از زمان پیاده سازی طرح در سال 1995 گزارش شده است . در هر دوره زمانی ، یک EGU باید دو انتخاب مهم انجام دهد. نخست، باید انتخاب کند که چطور با قوانین محیطی همکاری کند. به طور مشخص ، این تصمیم پیامدهای پویا دارد و در نتایج طولانی مدت تاثیر میگذارد. هرگاه تغییرات چشمگیری در صنایع رخ دهد در مورد تصمیم تجدید نظر خواهد شد. به عنوان مثال ، تغییرات بزرگ نسبت به جوازهای اختصاص داده شده در بخش الکتریکی ، موجود بودن معادن زغال سنگ واقع شده در نزدیکی ، ساخت و ساز مسیرهای ریلی که انتقال زغال سنگ را آسان میسازد، همگی قسمت هایی هستند که به احتمال زیاد برروی هزینه های زغال سنگ منتقل شده و قیمت های مجوز ها تاثیر میگذارند. در نتیجه ، چندین عامل زمانی که این تصمیم نسبتا طولانی مدت گرفته میشود به روی کار می آیند. این تصمیم به دلیل یک مسئله سه انتخابی دشوار میشود : اتخاذ کردن فناوری کاهش آلودگی که به سرمایه گذاری بزرگ نیاز دارد، تغییر دادن به نوعی دیگر از سوخت ، یا به سادگی تبادل کردن مجوزهای انتشار گاز. دوم، در هر دوره زمانی یک واحد تولید برق زغالی باید میزان برق تولیدی را باید مشخص کند. این یک تصمیم کوتاه مدت میباشد. بر اساس شرایط، و به ویژه براساس آنکه واحد تولید برق در یک بازارآزاد یا دولتی کار میکند ، شاید از سطوح مختلف آزادی در مورد میزان برقی که تولید میشود خرسند شود. دراین مقاله، من فقط برروی مسئله تصمیم گیری نخست که قبلا به آن اشاره شده است تمرکز میکنم(به عبارت دیگر، انتخاب تطابق با محیط گسترده)، و فرض کنید که سطح خروجی هر دوره زمانی به طور خارجی به هر واحد تولید برق زغالی اختصاص داده شده است. به طور واضح تر، میزان تولیدی از خروجی توزیع شده واحدی مشخص گرفته شده است. در نتیجه ، واحد تولیدی با سوخت زغال سنگی با انتظارات ما یکسان میشود براساس توزیع تجربی خروجی. مشخصا، این یک برداشت ساده است که تخمین زدن مدل پویا را آسان میسازد. اگرچه، کاملا براساس فرضیه های تصادفی یا دلخواه از حقایق مشاهده شده نمیباشد.