خود استیگما دربین والدین کودکانی با اختلال طیف اوتیسم

چکیده

کلمات کلیدی

1-مقدمه

1.1 میزان خود استیگما 

1.2 فرایند خود استیگما

3.1 تاثیر خود استیگما روی والدین

4.1 ارزیابی خود استیگما دربین والدین

5.1 زمینه و اهداف این بررسی

جدول 1- مشخصات نمونه

2- روش

1.2 نمونه گیری

2.2 شرکت کنندگان

3.2 سنجش ها

1.3.2 فرایند خود آستیگما 

4.2 تحلیل داده ها

3- نتایج

1.3 ساختار عامل

شکل 1- بارگذاری های عامل استاندارد شده در مدل CFAی STARS

2.3 همخوانی درونی

3.3 ساخت و روایی معیار

4.3 روایی نمایی

4- بحث

جدول 2- تحلیل های همبستگی دومتغیری با بررسی روایی معیار و ساخت STARS

جدول 3- تحلیل های رگرسیون خطی مرتبه ای با بررسی روایی نمایی STARS

والدین کودکانی با طیف اختلال اوتیسم (ASD) نه تنها بر میزان صحه گذاری بر افکار خود استیگمایی شان فرق می کنند، منتسب به میزان استیگمای خود، بلکه ازنظر میزان اندیشیدن درمورد افکار خود استیگمایی پی درپی و خودکار بعنوان یک رفتار ذهنی، منتسب به فرایند خود استیگما همچنین متفاوت هستند. سنجش های موجود خود استیگمایی غالبا روی میزان خود استیگمایی متمرکز است. هیچ سنجشی برای ارزیابی فرایند خود استیگمایی دربین والدین کودکانی با ASD دردسترس نیست. این تحقیق ویژگی های روان سنجی را از یک سنجش اخیراً ایجاد شده از فرایند خود استیگما، مقیاس تکرار و خودکاری تفکر خود استیگمایی (STARS)، دربین والدین کودکان با ASD بررسی کرد. روش: داده های مقعطی پرسشنامه از 424 والدین کودکان با ASD ساکن در هنگ کنگ، چین جمع آوری شدند. نتایج: تحلیل های عامل تاییدی از مدل اصلی مطروحه ی دوعاملی STARS پشتیبانی کردند. کل مقیاس، و نیز دو مقیاس فرعی آن، از همخوانی داخلی عالی برخوردار بودند. STARS روایی ساخت را اثبات کرد که با میزان خود استیگمایی مرتبط است. همچنین نشان داد روایی معیار با سلامت ذهنی (همانطور که با افسردگی و رضایت از زندگی نشان داده شد) و تجربیات پرستاری (مراقبت) مرتبط است (همانطور که با بازده مراقبت و مسئولیت مراقبت نشان داده شد). بعلاوه، STARS روایی نمایی را با توضیح رضایت از زندگی، افسردگی، بازده مراقبت و مسئولیت مراقبت، حتی پس از تعدیل) میزان خود استیگما نشان داد. نتیجه گیری ها: یافته های ما شواهدی را برای پایایی، و عاملی، ساخت، معیار و روایی نمایی از STARS دربین والدین کودکانی با ASD ارائه کردند. یافته های ما تفاوت (تمایز) میزان- فرایند خود استیگما را مشخص کردند و بینش های مهمی درمورد طراحی مداخلات موثر ضد خود استیگمایی ارائه کردند.

استیگمای عمومی به نگرش های پیش داوری و باورهای کلیشه ای اشاره دارد که توسط گروه بزرگی در جامعه نسبت به زیرگروه لطمه خورده صحه گذاشته می شوند (Corrigan و Watson، 2002). استیگمای عمومی بر کودکانی با اختلال طیف اوتیسم (ASD) در زمینه های فرهنگی مختلف تاثیر منفی دارد (سازمان بهداشت جهانی، 2016). بعلت عدم وجود نشانگرهای فیزیکی مشهود ASD، وقتی کودکانی با ASD رفتارهای نامناسب اجتماعی را در معرض عموم نشان می دهند (مثل حرکات دست بسمت بالا و پایین، چرخیدن, کج خلقی کردن، بوییدن و دردهان گذاشتن اشیا، مشارکت در اقدامات خود آسیب رسان)، غالباً بخاطر انجام کارهای مختل کننده و نافرمان بودن سرزنش می شوند (Gray، 1993؛ Ling، Mak و Cheng، 2010). این کودکان ممکن است تحقیر شوند، نادیده گرفته شوند یا ازسوی همسن و سالان خود محروم شوند (Kinner، Link، Ballan و Fischbach، 2016). ممکن است پذیرفته نشوند یا رفتار همدلانه ازسوی مربیان و درمانگران شان در محیط های آموزشی و بالینی کمتر باشد (Helps، Newsom- Davis و Callias، 1999؛ Nissenbaum، Tollefson و Reese، 2002). استیگما نه تنها به کودکان با ASD، بلکه به والدین آنها نیز آسیب می زند (Lam، 2016، 2017). درواقع، بسیاری از والدین کودکان با ASD هستند درمعرض آنچه گافمن (1963) بعنوان استیگمای تواضع تعریف کرده بود: کلیشه ها و پیش داوری نسبت به افراد نه بخاطر نگرش های خود، بلکه ارتباطشان با سایر افرادی که ازنظر عموم استیگما هستند (Farrugia، 2009؛ Gill و Liamputtong، 2011؛ Kinner و همکاران، 2016؛ Neely- Bernes، Hall، Roberts و Graff، 2011؛ Woodgate، Ateah و Secco، 2008). مطالعات قبلی نشان داده اند که والدین کودکان با ASD ممکن است بعلت ناتوانی هایی کودکان شان بواسطه ی ارث دادن ژن های بد تحقیر شوند (Wong، Mak و Liao، 2016). این والدین بعلت نابهنجاری های رفتاری و اجتماعی کودکان شان بخاطر بی کفایت بودن یا ناتوانی در کنترل و ترتیب کردن کودکان خود مورد انتقاد هستند (Gray، 1993). این تجربیات استیگمایی مشخصاً حس تحقیر شدن، قضاوت شدن و مجزا شدن به والدین کودکان با ASD می دهند (Broady، Stoyles و Morse، 2017). والدین کودکان با ASD علیرغم عدم تایید همیشگی ازسوی عامه مردم ممکن است تحت تاثیر استیگمای ادراک شده (Gray، 1993) و خود استیگما واقع شوند (همانطور که بعنوان استیگمای وابسته اشاره شد؛ Mak و Kwok، 2010؛ Zisman-Ilani، Hasson-Ohayon، Levy-Frank، Tuval-Mashiach و Roe، 2017). استیگمای ادراک شده به آگاهی افراد از ارزیابی های منفی اجتماعی نسبت به خودشان اشاره دارد (Gray، 1993)، درحالیکه خود استیگما به پذیرش ارزیابی های منفی اجتماعی افراد و تلفیق چنین دیدگاه هایی در سیستم های ارزشی خودشان اشاره دارد (Corrigan، Watson و Miller، 2006؛ Hasson-Ohayon، Levy، Kravetz، Vollanski-Narkis و Roe، 2011؛ Perlick و همکاران، 2011؛ Zisman-Ilani و همکاران، 2017). چون خود استیگما شامل درونی کردن استیگمای اجتماعی نسبت به خود و گسترش خود آموختگی های منفی است، خود استیگما به عزت نفس و خودکارآمدی آسیب می زند و تاثیر مخرب تری روی رفاه روان شناختی دارد (Corrigan، Rafacz و Rusch، 2011). خود استیگما ازدیرباز بعنوان ساخت تک بعدی و کلی درمیان والدین کودکان با ASD ارزیابی شده است (Mak و Kwok، 2010؛ Werner و Shulman، 2015؛ Wong و همکاران، 2016). این درحالی است که تحقیق اخیر نشان می دهد که خود استیگما می تواند یک مفهوم چند پاره و چند وجهی باشد. مثلا افراد استیگما شده ممکن است ازنظر میزان صحه گذاری بر افکار خود استیگمایی شان فرق کنند، که به میزان خود استیگمایی منسوب است، و نیز میزانی که درمورد افکار خود استیگمایی بصورت مکرر و خودکار بعنوان یک رفتار ذهنی فکر می کنند، که به فرایند خود استیگما منتسب است (Chan و Mak، 2017). چون میزان افکار خود استیگمایی ممکن است صرفا تااندازه ای پیامدهای روان شناختی خود استیگما را توضیح دهد، درنظرگرفتن فرایند ازطریق آنچه والدین این افکار را تجربه می کنند می تواند درک ما از خود استیگما را زیاد کند. چند تحقیق انگشت شمار خود استیگما را دربین والدین کودکان با ASD بررسی کرده اند (Mak و Kwok، 2010؛ Werner و Shulman، 2015؛ Wong و همکاران، 2016). این بررسی ها روی میزان خود استیگما تمرکز کرده اند. تا آنجا که می دانیم، هیچ بررسی به فرایند خود آستیگما دربین والدین کودکان با ASD نپرداخته است. این بررسی با راهنمایی نظریه ی فرایند- میزان خود استیگما (Chan و Mak، 2017) شکاف مهمی را در منابع (مقالات) با بررسی میزان و فرایند خود استیگما دربین والدین کودکان با ASD عنوان کرد. میزان به اندازه ی صحه گذاری نگرشی افکار خود استیگمایی اشاره دارد، درحالیکه فرایند به میزان بازارجاع رفتاری افکار خود استیگمایی در زندگی روزمره اشاره دارد.