اختلال اضطراب پس از سانحه و رشد پس از سانحه در میان افراد بزرگسال بازمانده از زلزله لوشان: انتخاب انعطاف‌پذیری به عنوان میانجی

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2- روش‌ها

2.1 شرکت کنندگان

2.2 روند تحقیق

2.3 سنجش 

شکل 1. نمودار جریان روند نمونه‌گیری برای بازماندگان بزرگسال

2.4 تجزیه و تحلیل آماری

3- نتایج

3.1 توصیف آماری

جدول 1. ویژگی‌های نمونه مورد بررسی (N=2001)

جدول 2 . امتیازهای انعطاف‌پذیری و رشد پس از سانحه در هر گروه (N=2001)

3.2  تجزیه و تحلیل همبستگی 

جدول 3 . ضریب همبستگی در میان متغیرهای مورد بررسی

جدول 4. امتیاز انعطاف‌پذیری و رشد پس از سانحه در هر گروه (N=2001)

3.3 رگرسیون مرحله‌ای چندگانه 

4.  گفتگو

5.  نتیجه‌گیری 

در 20 آوریل 2013 زلزله‌ای به بزرگی 7.0 ریشتر که دومین فاجعه طبیعی پس از زلزله ونچوآن در سال 2008 بود، شهر یاان، سیچوان در چین را لزراند. این تحقیق، اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) و رشد پس از سانحه (PTG) را در میان 2001 فرد بزرگسال بازمانده از زلزله لوشان در سال 2013 بررسی می‌کند. بررسی مقطعی در مناطق به شدت آسیب‌دیده سیچوان انجام شد. تعداد 2300 نفر از افراد ساکن در آنجا هشت ماه پس از زلزله در تحقیق با پرسشنامه نمونه‌گیری تصادفی شرکت کرده و تعداد نمونه‌ها 2001 نفر بود. بررسی نشان داد که اختلال اضطراب پس از سانحه بطور منفی به رشد پس از سانحه بازماندگان وابسته است و انعطاف‌پذیری بطور مثبت با رشد پس از سانحه ارتباط دارد، در حالی که اثرات منفی اختلال اضطراب پس از سانحه ، در رشد پس از سانحه ، با تعدیل نقش انعطاف‌پذیری کاهش می‌یابد. نتیجه نشان می‌دهد که می‌بایست به تقویت انعطاف‌پذیری بازماندگان توجه بیشتری شود‌، چرا که می‌تواند سطح اختلال اضطراب پس از حادثه را کاهش داده و رشد پس از حادثه را بهبود ببخشد. این بررسی می‌تواند برای پشتیبانی از روانشناسان امدادگری که به بازماندگان پس از زلزله کمک می‌کنند و مدیرانی که با موقعیت‌های مشابه در کشورها یا مناطق دیگر مواجه می‌شوند، بکار گرفته شود.

در 20 آوریل 2013 زلزله‌ای به بزرگی 7.0 ریشتر، که دومین فاجعه طبیعی پس از زلزله ونچوآن در سال 2008 بود، شهر یاان، سیچوان در چین را لزراند. مرکز زمین‌لرزه در استان لوشان در یاان قرار داشت. با توجه به سایت رسمی مرکز لرزه‌نگاری چین، در پایان 24 آوریل 2013، چهار روز پس از آن اتفاق، تعداد 196 نفر کشته، 21 نفر مفقود و 11470 نفر زخمی شدند. بازماندگانی که بویژه در اطراف نواحی گسلی لانگمن شان، دو زمین‌لرزه را تجربه کردده بودند، بسیار آسیب‌پذیر بودند. افرادی که از رویدادهای آسیب‌رسان مانند جنگ، قتل، تصادفات جاده‌ای یا حوادث طبیعی جان سالم بدر می‌برند، از دچار اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) می‌شوند که در سال 1980 این اختلال، نوعی بیماری روانی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال روانی (DSM-III) ویرایش سوم در نظر گرفته می‌شد. واژه "اختلال اضطراب پس از سانحه " ایجاد شد تا علائم فراوان جانبازان جنگ ویتنام را توصیف کند چون با بیماری‌های فهرست شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال روانی ویرایش دوم (DSM-II) همخوانی نداشت. مطالعات پیشین درباره اختلال اضطراب پس از حادثه نشان می‌دهد که این اختلال روانی ممکن است منجر به علائم خاصی مرتبط به آن حادثه در شش ماه اول یا پس از آن شود. کسلر، سونه‌گا، برومت، هوگس و نلسون در بررسی‌های خود بیان کردند که بیش از نیمی از بزرگسالان آمریکایی (50% از زنان و 60 % از مردان ) در دوران زندگی خود در معرض اضطراب پس از حادثه قرار می‌گیرند. سه علائم دسته‌بندی شده مهم از اختلال اضطراب پس از سانحه ، شامل وجود اضطراب قابل تشخیص یا علائم تجربه مجدد حادثه که ممکن است پریشانی را به فرد برگرداند، حس بی‌تفاوتی و طفره‌روی، و افزایش هوشیاری است. عواملی مانند جنسیت، آموزش، حمایت اجتماعی، درآمد و اینکه تا چه حد در معرض خطر قرار گرفته‌اند، را به عنوان عوامل مرتبط با مواجهه با سوانح در نظر می‌گیرند. با بررسی‌های اخیر دریافتیم که اختلال اضطراب پس از سانحه عمدتاً با بازماندگان حوادث طبیعی ارتباط دارد و شیوع آن در میان بازماندگان زن که آسیب‌پذیری آنها نسبت به مردان بیشتر است، از 10% به 87% درصد افزایش می‌یابد. فراگیری اختلال اضطراب پس از حادثه در میان بازماندگان سوانح، مرکز توجه تحقیقات قرار گرفته است. بسیاری از بررسی‌های پیشین نشان داده‌اند که حوادث، تأثیرات منفی طولانی مدت بر بازماندگان داشته و این اختلال اضطراب پس از سانحه مرتبط با سوانح عمومیت بیشتری دارد و جدی‌تر از اختلال اضطراب پس از سانحه متداول است که بر اثر رویدادهای منفی زندگی رخ می‌دهند. بر اساس تحقیقات ینگ و چن روی بازماندگان زمین‌لرزه 2008 ونچوان، میزان خودکشی به دلایل روانی بیشتر از خودکشی‌هایی است که به علت حوادث عادی زندگی انجام می شود[13] . با این حال، چندین مقاله بیان می‌کنند که حوادث آسیب‌رسان ممکن است منجر به نتایج مثبتی شوند. هنگامی که بیماران پس از آسیب دیدن از حوادث غم‌انگیز، ارزش زندگی را بیشتر درک می‌کنند، رشد پس از حادثه (PTG) در آنها دیده می‌شود [14] که باعث برجسته شدن پنج وضعیت در آنها می‌شود: ارتباط بهتر با دیگران، ظرفیت روانی بالاتر، قدردانی از چالش‌ها، هوشیاری درونی و تفکر مثبت نسبت به زندگی [15,16]. تعداد بیشماری از دانشمندان رشد پس از سانحه بیمارانی را که بیماری‌های شدیدی داشتند، آزمایش کردند؛ دانهور و ژانگ دریافتند که این عوامل، بر رشد پس از حادثه در زنانی که دچار سرطان سینه هستند، تاثیرگذار است [17,18]. آقای یی رابطه بین رشد پس از سانحه و بزرگسالانی که در کودکی از بیماری سرطان نجات یافته‌ بودند، با مطالعه سرگذشت زندگی آنها بررسی کرد [19]. علاوه‌ بر این، افرادی که چالش‌ها و خطراتی مانند از دست دادن اعضاء خانواده [15]، حوادث طبیعی [20]، جنگ و خشونت جنسی [21] را با موفقیت پشت سر گذاشته‌اند، رشد پس از سانحه در آنها وجود دارد. افراد نه تنها هنگام مواجهه با یک سانحه، احساسات منفی مانند نگرانی و اضطراب از خود نشان می‌دهند، بلکه جهت حل و فصل رابطه بین موقعیت‌های فردی و غیرمتعارف، از اختلال روحی رنج می‌برند[22]. علاوه‌‌بر‌این ، رشد پس از سانحه اصولاً در ارزش ادراکی میان فردی و فلسفه تغییرات روانشناسی بازتاب می‌یابد. [23] از آنجایی که هر دو حالت روانشناسی با آسیب در ارتباط هستند، رشد پس از سانحه همبستگی نزدیکی به اختلال اضطراب پس از سانحه دارد. انعطاف‌پذیری که به عنوان یک توانایی حل مشکل یا انطباق مثبت شناخته می‌شود، یک توانایی فردی است که برای غلبه بر مشکلات با احساسات مثبت بکار می رود [24-26]و باعث می‌شود که درک نجات‌یافتگان حادثه از شادی را بهبود ببخشد و سلامت روانی آنها را تضمین کند[27,28]. به دلیل تفاوت‌ها در انعطاف‌پذیری، رشد پس از حادثه نه تنها به آرامش و واکنش پس از حادثه بیماران نیز دارد، همچنین به آنها کمک می‌کند که تا وضعیت خود را بهتر کرده و قوی‌تر شوند. این دو مفهوم مراحل مختلف رشد مثبت روانی است. مطالعات ونگ روی دانش‌آموزان دبیرستانی که زمین‌لرزه را تجربه کرده‌اند، تاثیر مناسب انعطاف‌پذیری بر اختلال اضطراب پس از سانحه و رشد پس از سانحه را نشان می‌دهد. [29] اینکه درجات مختلفی از انعطاف‌پذیری بین بزرگسالان و نوجوانان و همچنین تاثیر بی‌اعتنایی آنها به اختلال اضطراب پس از حادثه و رشد پس از حادثه وجود دارد، در این بررسی اخیر مورد بحث قرار گرفته است. بنابراین این تحقیق دو فرضیه زیر را ارائه می‌دهد : (1) اختلال اضطراب پس از سانحه تاثیر منفی بر رشد پس از سانحه در بازماندگان بزرگسال دارد و (2) انعطاف‌پذیری نقش اساسی در متعادل کردن همبستگی بین اختلال اضطراب پس از سانحه و رشد پس از سانحه نجات‌یافتگان دارد.