شیوع و مدت زمان PTSD در بازماندگان 6 سال پس از یک فاجعه طبیعی

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2. مواد و روش ها

2.1. رویه و شرکت‌کنندگان

2.2. مقیاس‌ها

2.3 تحلیل آماری

جدول 1 شیوع چهار اختلال در 142 بازمانده 6 سال پس از فاجعه اقیانوس هند در سال 2004.

3. نتایج

3.1 شیوع

3.2 ویژگی‌های موارد PTSD

3.3 حوادث و درمان زندگی پرتنش

شکل 1. منحنی بقا بر اساس مدت زمان PTSD برای 16 شرکت‌کننده که در مدت 6 سال پس از فاجعه اقیانوس هند 2004 ، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در آنها ایجاد شده بود. مقادیر سانسور شده PTSD فعلی را نشان می‌دهد (n = 6). در یک مورد ، شروع PTSD  هجده ماه پس از فاجعه بود.

4. بحث

5. نتیجه‌گیری

مطالعه حاضر قصد دارد شيوع اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در بازماندگان با سطوح پایین عوامل خطر برای PTSD را مورد بررسی قرار دهد. نمونه شامل 142 بزرگسال (58 درصد زن ، 54 درصد دارای تحصیلات دانشگاهی ، 93 درصد شاغل / دانشجویان / بازنشسته) حاضر در تعطیلات جنوب شرق آسیا در طی فاجعه اقیانوس هند در سال 2004 بود. مصاحبه‌های بالینی نیمه ساختار یافته (SCID-I) پس از 6 سال شامل PTSD ، افسردگی ، فوبیای خاص و سوء مصرف الکل انجام شدند. با شروع عمدتا ظرف یک ماه و بهبودی ظرف سه سال پس از فاجعه ، شیوع 6 ساله PTSD معادل 11.3 درصد و شیوع فعلی 4.2 درصد بود. ایده خودکشی و همبودی در موارد PTSD رایج بودند. شیوع طول عمر افسردگی 19 درصد ، فوبیای خاص 7 درصد و سوء مصرف الکل 4 درصد بود. یافته ها حاکی از سطوح افزایش یافته PTSD است اما اختلالات دیگر را در مقایسه با نمونه‌های جمعیت عمومی شامل نمی‌شود ، و هنوز هم سطوح پایین تر از سایر نمونه‌های فاجعه است. با این حال ، علی رغم شرایط خوش‌خیم ، دوره و بار PTSD با مطالعات مشابه قابل مقایسه بودند.

بلایای طبیعی جوامع جهانی را برای آماده سازی و پاسخگویی به نیازهای قربانیان سراسر جهان به چالش می‌کشد. پاسخ اجتماعی کارآمد براساس برآوردهای مناسب از بروز اختلالات روانشناختی است. مطالعات متعددی وقوع و شیوع اختلال استرس پس از سانحه (PTSD ؛ انجمن روانپزشکی آمریکا ، 2000) را پس از فاجعه ارزیابی کرده‌اند (نریا ، نندی ، و گالیا ، 2008) ، که یک اختلال ناتوان کننده مرتبط به میزان بالای همبودی و ایده خودکشی است (کوگل، رسنیک و کیلپاتریک2009 ). با این وجود ، علی‌رغم یافته های مداوم مبنی بر اینکه بعید است PTSDدر صورتی که بیش از 6 سال تداوم داشته باشد بهبود یابد (گرین، لیندی، گریس و لئونارد 1992؛ هال، الکساندر و کلین 2002، نورٍ، الیور و پاندیا 2012) اکثریت قریب به اتفاق مطالعات در 2 سال اول پس از فاجعه انجام شده‌اند (نوریس ، 2006). علاوه بر این، مطالعات گسترده در مورد رویدادهای طولانی مدت PTSD مربوط به حوادثی است که مستلزم عوامل استرس زای ثانویه و عرضی شدید است که ممکن است نرخ شیوع PTSD را تشدید یا طولانی تر کنند (آرنبرگ ، اریکسون ، هولتمن ، و لوندین ، 2011 ؛ بروین ، اندروز ، و ولنتاین ، 2000): برای مثال ، از دست دادن قابل توجه اموال یا دارایی ها (گرین و همکاران ، 1992) ، اضطراب و ترس طولانی به دلیل حملات تروریستی (نورث ، پفربائوم ، کاوازاکی ، لی ، و اسپیتزناژ ، 2011) و بیکاری (بو ، هولگرزن و نولن ، 2011 ؛ هال و همکاران ، 2002). مشکلات جدی در پی بروز فاجعه ، برآوردهای ظرفیت یک تجربه تهدیدکننده زندگی برای ایجاد PTSD مزمن را کاهش می‌دهد (کسلر و همکاران ، 2008). از آنجا که اینگونه عوامل استرس زای عرضی امری عادی است و به دلیل عدم انجام مطالعات طولانی مدت ، در مورد سمیت سنجش خود عوامل استرس زا، که عامل ایجاد شده علی در PTSD است ، قطعیت وجود ندارد. مشخص شده PTSD ، فوبیای خاص و افسردگی در شیوع پس از فاجعه افزایش می‌یابند (نوریس و همکاران ، 2002). افزایش مصرف الکل پس از فاجعه نیز ذکر شده ، اگرچه یافته های اخیر حاکی از آن است که شروع سوء استفاده از الکل ممکن است اغلب به دنبال قرارگیری در معرض فاجعه باشد( نورث ، پفربائوم) و همکاران 2011). برآوردهای شیوع PTSD پس از بلایای طبیعی بین 4 تا درصد است و اکثر مطالعات برآوردهای زیر 30 درصد گزارش می‌کنند (نریا و همکاران ، 2008). تأثیر عمده در برآورد PTSD شدت مواجهه شرکت‌کنندگان با بلایای طبیعی است (باسوقلو، کیلیک، سالسوقلو و لیوانو 2004، برگ جوهانسون و همکاران 2009). اختلافات سیستماتیک در قرارگیری در شدت، جدا از یک عامل اصلی تعیین کننده بودن برای PTSD ، به عنوان یک عامل مخدوش کننده احتمالی ذکر شده و نرخ های بالاتر عوارض روانی پس از انسان شناسی (یعنی بلایایی در جایی که عوامل تعیین کننده یا عوامل تخریب در آن‌ها علل انسانی داشتند) را در مقابل بلایای طبیعی توضیح می‌دهد (نریا و همکاران ، 2008 ؛ نورث و همکاران ، 2012). علی رغم اینکه شدت قرار گرفتن در معرض در درک سمیت روانی حوادث آسیب زای بسیار حیاتی است، غالباً میزان قرار گرفتن در معرض بازماندگان در بررسی های اپیدمیولوژیک کاملاً مورد بررسی قرار نمی‌گیرد (نورث و پیلیو و همکاران 2011). تأثیر بیشتر بر ارتباط بین فاجعه و نتیجه ، بلایای مایل به مرکز ، که حوادث ضربه زننده به جوامع موجود انسانی هستند ، ممکن است حوزه های زندگی مانند مسکن ، شغل و اوقات فراغت را به شدت مختل کنند. این رویداد ممکن است منابع اجتماعی در جامعه را از بین برده و از این رو مانع حمایت اجتماعی شود که یک عامل مهم سلامتی پس از فاجعه است (آرنبرگ ، هولتمن ، میشل ، و لوندین ، 2012 ؛ کانیاستی و نوریس 2009). حضور تقریباً همه جانبه عوامل استرس زای ثانویه یا عرضی در پی بروز بلایای طبیعی ، به ویژه پس از فجایع مایل به مرکز ، بر بروز PTSD تأثیر می گذارد و بینش کمی در مورد خود پتانسیل رویداد تهدیدکننده زندگی در بروز PTSD ایجاد می‌کند (گالیا و همکاران ، تریسی ، نوریس ، و گاله ، 2011). مطالعات گاهی ارتباط بین عوامل استرس زای بعد از فاجعه و PTSD را به طور کلی ، با نشان دادن ارتباط مثبت کوچک تا متوسط، نشان می‌دهند (بروین و همکاران ، 2000). سرانجام ، همانطور که در فوق ذکر شد ، زمان نسبتا کوتاه برای پیگیری در اکثر مطالعات اپیدمیولوژیک پس از فاجعه عنوان می‌کند که برآوردهای فعلی کل فشار روانی در قربانیان فاجعه ، موفق به نشان دادن ماهیت ماندگار PTSD نیستند (آرنبرگ و همکاران ، 2011 ؛ گرین و همکاران ، 1992 ؛ نوریس ، 2006). مطالعه حاضر قصد دارد شیوع و وقوع PTSD را شش سال پس از زلزله اقیانوس هند در سال 2004 و سونامی های حاصل از آن را در نمونه‌ای از گردشگران سوئدی که پس از مدت کوتاهی برگردانده شده بودند، برآورد کند. این مطالعه بخشی از پیگیری طولی ملی بازماندگان سوئدی است که تاکنون به بررسی های پستی متکی بوده است (برگ جوهانسون و همکاران ، 2009). داده های خود گزارشی شرکت‌کنندگان از نظرسنجی های نمونه بزرگتر ، برای مشخص کردن موارد PTSD و ارائه داده های آینده‌نگر در مورد ایده خودکشی مرتبط را شامل می‌شد. این مطالعه به دلیل ویژگی‌های نمونه و رویداد ، به دلیل تجربه فاجعه می‌تواند بر شیوع PTSD تأثیر بگذارد. به طور خاص ، نمونه شامل گردشگرانی با میزان اشتغال و تحصیلات بالا و همچنین سطوح پایین بیماری پیش از فاجعه و عوامل استرس زا پس از فاجعه ، که پس از این رویداد به خانه های ناآرام برگشته اند بود.