مشکلات عاطفی و رفتاری در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی: واکاوی گزارش های والدین و معلمان

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

ارزش افزوده این مقاله چیست:

2. روش

1.2 مشارکت کنندگان:

2.2 مطالب:

1.2.2 مقیاس هوش وچسلر برای کودکان (WISC) و مقیاس هوش پیش دبستانی و ابتدایی وچسلر(WPPSI-IV):

2.2.2 باتری سنجش حرکتی برای کودکان (MABC-2):

3.2.2 پرسشنامه نقطه قوت ها و اشکالات(SDQ):

3.2 رویه:

4.2 تحلیل های آماری: 

3. نتایج:

2.3 مقایسه نمرات SDQ والدین و معلمان در کودکان مبتلا به  DCD:

4. بحث: 

سابقه: گرچه کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (DCD) توسط ناتوانی های حرکتی مشخص می شوند، اما همچنین میزان بالای آسیب شناسی روانی (اضطراب، افسردگی، عزت نفس پایین) را نیز نشان می دهند. چنین یافته هایی منجر به فراخوان برای غربالگری مشکلات سلامت روانی در این گروه شده است. اهداف: برای بررسی کردن الگوها و ویژگی های مشکلات عاطفی و رفتاری در کودکان مبتلا به DCD و کودکان بدون DCD از پرسشنامه نقطه قوت ها و اِشکالات (SDQ) استفاده می کنیم. روش ها و رویه ها: معلمان و والدین SDQ ها را برای 30 کودک مبتلا به DCD ( 7 تا 10 سال) تکمیل کردند. نمره دهی های معلمان روی SDQ همچنین از دو گروه کودکان با رشد معمولی(TD) بدست آمد: 35 کودک با سن تقویمی مطابقت داشتند و 25 کودک ( 4 تا 7 سال) توسط توانایی حرکتی مطابقت داشتند. نتایج و پیامدها: تحلیل های گروهی و فردی، نمرات SDQ والدین و معلمان را برای کودکان مبتلا به DCD مقایسه می کنند. گزارش های معلمان نشان داد که کودکان مبتلا به DCD میزان بالاتری از مشکلات عاطفی و رفتاری ( روی هم رفته و روی هر مقیاس فرعی SDQ) نسبت به همسالان TD شان را نشان دادند. هیچ تفاوتی بین دو گروه TD مشاهده نشد. بازبینی نمرات داده های فردی روی تغییر پذیری در نمرات SDQ گروه DCD( در تمام هردوی نمره دهی های معلمان و والدین) با پیشنهادات بیش فعالی زیاد اما بطور قابل مقایسه سطوح پایین تر مشکلات رفتاری در تمام این نمونه تاکید می کند. به توافق نسبی ای بین نمره دهی های معلمان و والدین درباره کودکان مبتلا به DCD روی SDQ دست یافتیم. نتیجه گیری ها و مفاهیم ضمنی: یک نیاز برای پایش سطوح مشکلات عاطفی و رفتاری در کودکان مبتلا به DCD از آگاهی دهنده های متعدد وجود دارد.

اختلال هماهنگی رشدی (DCD؛ گاهی اوقات به عنوان کنش پریشی به آن اشاره می شود) روی بین 2 تا 6% کودکان تاثیر می گذارد (انجمن روان پریشی آمریکا [APA]، 2013 ؛ Lingam, Hunt, Golding, Jongmans, & Emond, 2009) و توسط مهارت های حرکتی ای مشخص می شود که بطور قابل توجهی زیر سطوح سن مورد انتظار است، که علی رغم فرصت ها برای کسب کردن و توسعه دادن این مهارت ها ادامه می یابد. این ناتوانی های حرکتی باید: دارای یک تاثیر معنادار روی فعالیت های روزانه زندگی و موفقیت های تحصیلی باشد؛ در رشد زود روی دهد؛ و توسط یک توضیح جایگزین بهتر منظور نشده باشد ( برای مثال شرایط پزشکی عمومی، ناتوانایی عقلی، ناتوانی های دید)(APA، 2013). چندین دلیل وجود دارد که چرا کودکان مبتلا به DCD ممکن است با مشکلات عاطفی و رفتاری مواجه شوند. کودکان مبتلا به DCD، علی رغم هوش متوسط و نسبتاً بالا (APA, 2013; Sumner, Pratt, & Hill, 2016)، اغلب مشکلاتی را با تکالیف مرتبط به مدرسه ( برای مثال مشق، مرتب کردن بارکاری، تکمیل کردن تکالیف به موقع) تجربه می کنند(Zwicker, Missiuna, Harris, & Boyd,2012). همچنین DCD بطور منفی روی مشارکت در اوقات فراغت تاثیر می گذارد(Zwicker et al., 2012), به معنی اینکه کودکان ممکن است با احتمال کمتری در فعالیت های گروهی با همسالانشان مشارکت کنند(Chen & Cohn, 2003), که بطور بالقوه منجر به انزوا و تنهایی می شود(Missiuna, Moll, King,Stewart, & MacDonald, 2008; Poulsen, Ziviani, Cuskelly, & Smith, 2007). بعلاوه ، میزان بالای آسیب شناسی روانی (که شامل اضطراب(Pratt & Hill, 2011) همچنین افسردگی و عزت نفس پایین می شود (Lingam et al., 2012; Piek et al., 2007)) در کودکان مبتلا به DCD گزارش شده است. همچنین DCD بطور معمول با شرایط دیگر همزمان رخ می دهد مانند اختلال کمبود-توجه- بیش فعالی(ADHD) که اغلب به مشکلات عاطفی و رفتاری مرتبط هستند (Missiuna et al., 2014). فراخوانهایی برای غربالگری مشکلات سلامت روان در کودکان مبتلا به DCD (Rigoli & Piek, 2016), با پرسشنامه نقطه قوت ها و اشکالات (Goodman, 1997) وجود داشته است که این پرسشنامه به عنوان یک ابزار مناسب برای سنجیدن مشکلات روانشناسی محتمل ؛هم بطور کلی (Goodman, Ford, Simmons, Gatward, & Meltzer, 2000) و هم در جامعه دارای DCD (Rigoli & Piek, 2016) پیشنهاد شده است. با استفاده از نسخه گزارش والدینِ SDQ در یک نمونه 47 کودک مبتلا به DCD، گرین و همکاران(2006) پی بردند که 62% کودکان مبتلا به DCD سطوح بالینی اشکالات عاطفی و رفتاری را نشان دادند ( 13%= خط مرزی، 15%= نرمال). بعلاوه 85% نمونه مشکلات قابل توجهی در حداقل یکی از 5 مقیاس فرعی SDQ نشان دادند( علائم عاطفی، مشکلات رفتاری، بیش فعالی، مشکلات با همسالان، رفتارهای جامعه-یار یا کمک کننده به جامعه). با استفاده از نسخه گزارش-معلمِ SDQ ، ون دن هوول و همکاران (2016) گزارش کردند که کودکان مبتلا به DCD(n=23) دارای مشکلات عاطفی و رفتاری بطور قابل توجهی بیشتر نسبت به کودکان با رشد معمولی(TD)(با سن تقویمی مطابق) هستند. البته بخشی از کودکان که سطوح بالینی نمرات اشکالات کل (36%) را نشان می دهند خیلی میزان کمتری نسبت به 62% گزارش شده توسط گرین و همکاران (2006) را نشان می دهند. در حقیقت، نمرات میانگین در تمام مقیاس های فرعی SDQ پایین تر از نمونه ون دن هوول و همکاران (2016) نسبت به نمونه گرین و همکاران (2006) بودند. این می تواند به دلیلِ بکارگیری مشارکت کنندگان نمونه شان از یک کلینیک باشد، در حالی که ون دن هوول و همکاران (2016) نمونه بکارگرفته شان را توسط غربالگری تعداد زیادی از کودکان و شناسایی کردن انهایی که ناتوانی حرکتی قابل توجه دارند (از یک نمونه مدرسه مبتنی بر جامعه) انتخاب کردند. به بیان دیگر، آن می تواند به دلیل مطالعاتی باشد که در استفاده از گزارش والدین در برابر معلم فرق می کنند، با معلمانی که بطور بالقوه اشکالات کودکان را با شدت کمتری ارزیابی می کنند. این ممکن است وجود داشته باشد چون معلمان کمتر آشنا با توانایی های هر کودک(نسبت به والدین) هستند، در نتیجه اِشکالات کودک را کمتر از حد برآورد می کنند. یا آن می تواند بدلیل این باشد که معلمان دارای درک بیشتری از آنچه عملکرد معمولی است (به دلیل کار کردن با دامنه بزرگی از کودکان) باشند و بنابراین با احتمال کمتری هر اشکالاتی را بیش از حد تخمین می زنند. در حقیقت یک بررسی ویژگی های روانسنجی SDQ تنها روی توافق متوسط بین نمرات گزارش شده والدین و معلمان روی SDQ تاکید می کنند (Stone, Otten, Engels, Vermulst, & Janssens, 2010). هدف تحقیق جاری این بود که اشکالات عاطفی و رفتاری را با استفاده از SDQ در یک نمونه از کودکان با یک تشخیص بالینی تایید شده DCD واکاوی کند. اول اینکه، ما در پی تایید کردن گزارش های پیشین درباره سطوح بالای اشکالات عاطفی و رفتاری میان کودکان مبتلا به DCD توسط مقایسه کردن نمره دهی SDQ معلمان درباره کودکان مبتلا به DCD به دو گروه کودکان با رشد معمولی هستیم: 1) یک گروه که توسط سن تقویمی مطابقت داده می شود ( بعد از این گروه CA)؛ و 2) یک گروه که مبتنی بر توانایی حرکتی تطابق دارند( تطابق حرکتی، بعد از این گروه MM). گروه دوم با گروه DCD از لحاظ عملکرد روی یک وظیفه حرکتی قابل مقایسه بود اما بطور اجتناب ناپذیری کم سن تر از گروه دارای DCD بودند. مقایسات بین این دو گروه، یک شاخص از این فراهم می کند که آیا دورنمای مشاهده شده کودکان مبتلا به DCD تاحدی بیانگر یک سطح عدم بلوغ است یا خیر. هدف دوم (با تنها تمرکز کردن روی گروه DCD )این بود که سطوح توافق بین گزارش والدین-و معلم روی SDQ( متاسفانه ما قادر نیستیم که داده های SDQ گزارش شده والدین را از کودکان با رشد معمولی جمع آوری کنیم تا همچنین این مقایسه را در گروه های CA و MM واکاوی کنیم) را تحقیق کنیم. یک فراتحلیل یا متاآنالیز که شامل 14811 کودک بین سنین 3 تا 7 سال ( از یک محدوده جامعه معمولی و بالینی)، است همبستگی های بین نمره دهی SDQ والدین و معلمان که بین 0.26 و 0.47 است را گزارش کرد (Stone et al., 2010). همین طور ، تنها توافق متوسط در مطالعه جاری پیش بینی شد. البته اقتباس کردن تحلیل های گروهی و فردی برای واکاوی این سوال تحقیقی به تحلیل های مفصل تر نسبت به تحلیل های تحقیقات قبلی اجازه می دهد. مضافاً آن ما را قادر می سازد تا دورنماهای فردی مشکلات عاطفی و رفتاری سرتاسر گروه DCD را واکاوی کنیم.