ترجمه فارسی عنوان مقاله
اختلال بیش فعالی کمبود توجه در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی شدید ذهنی
عنوان انگلیسی
Attention deficit hyperactivity disorder among adults with severe and profound mental retardation
کد مقاله | سال انتشار | تعداد صفحات مقاله انگلیسی | ترجمه فارسی |
---|---|---|---|
32687 | 1998 | 6 صفحه PDF | 7 صفحه WORD |
دانلود فوری مقاله + ترجمه آماده
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)
Journal : Research in Developmental Disabilities, Volume 19, Issue 3, May–June 1998, Pages 275–280
فهرست مطالب ترجمه فارسی
موضوعات و روشها
جدول 1. مقادیر غیر قابل توجه، شدت زیاد/تکانشی و شاخص های بیش فعالی تحلیل های متعدد واریانس سن، جنسیت، IQ، و سن سازگار با موضوع مورد بررسی
نتایج
بحث
جدول 1. مقادیر غیر قابل توجه، شدت زیاد/تکانشی و شاخص های بیش فعالی تحلیل های متعدد واریانس سن، جنسیت، IQ، و سن سازگار با موضوع مورد بررسی
نتایج
بحث
ترجمه کلمات کلیدی
اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ؛ عقب ماندگی ذهنی
کلمات کلیدی انگلیسی
Attention deficit hyperactivity disorder among adults with severe and profound mental retardation
ترجمه چکیده
در این مطالعه میزان بروز اختلال بیش فعالی کمبود توجه در نمونه ای از 86 فرد بزرگسال مبتلا به عقب ماندگی شدید ذهنی بررسی شده است. شرکت کنندگان با استفاده از معیارهای تشخیصی از کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (انجمن روانپزشکی آمریکا، 1994) و شاخص بیش فعالی کانرز (1990) توسط کارکنان نظارتی مورد ارزیابی قرار گرفتند. با استفاده از محافظه کارانه ترین معیار ، 15٪ از نمونه ها معیار های تشخیصی را بدست آوردند. این اندازه گیری تحت تاثیر سن، سن انطباقی، IQ یا جنسیت افراد قرار نگرفت. پیامدهای این یافته برای تحقیق و عمل ادامه یافت.
شیوع اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) در کودکان مدرسه ای با هوش متوسط به میزان 3 تا 5 درصد و نسبت مردان به زنان 4: 1 برآورد شده است (انجمن روانپزشکی آمریکا، 1994). با استفاده از یک نمونه (N 5،245) از کودکان 6 تا 18 ساله مبتلا به عقب ماندگی ذهنی، اپستین، کالینان و گادو (1986) 7/19 درصد از پسران و 7/15 درصد از دختران بیش فعال بودند، و با گرد کردن این امتیاز، مقدار 15 در نسخه مختصر مقیاس رتبه بندی کنرز قرار گرفت (Conners، 1973).
از لحاظ تاریخی، ADHD به عنوان یک مشکل دوران کودکی در نظر گرفته شد و فرض می شد که در دوران نوجوانی از بین برود. با این حال، شواهد اخیر نشان می دهد که این اختلال در نوجوانی و بزرگسالی ادامه می یابد (ویندر، 1987). شیوع ADHD در بزرگسالان شناخته نشده است (Shaffer، 1994)، اما تا 3٪ از جمعیت بالغ در نظر گرفته می شود (Feifel، 1996). شیوع ADHD در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی تنها به طور غیر مستقیم مورد مطالعه قرار گرفته است. در مطالعه اخیر Cherry، Matson و Paclawskyj (1997)، 52.4٪ بزرگسالان جوان و 60.7٪ از افراد مسن با عقب ماندگی شدید ذهنی، معیار تشخیص کنترل تحریک و مشکلات متفاوتی را تجربه کردند. تحریک پذیری یکی از خصوصیات مشخص ADHD می باشد Barkley) ، 1990).
با توجه به شيوع ADHD در كودكان مبتلا به عقب ماندگي ذهني بيشتر از كودكان با هوش نرمال (Handen، McAuliffe، Janosky، Feldman، & Breaux، 1994؛ Pearson، Yaffee، Loveland، & Lewis، 1996) ، ADHD همچنان در بزرگسالی ادامه می یابد (Barkley، 1990)، منطقی است که این اختلال در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی، احتمالا به میزان بیشتری از بزرگسالان با هوش نرمال باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شیوع ADHD در نمونه ای از بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی است.