واکنشی بر موفقیت شرکای رومانتیک: یک بررسی آزمایشگاهی بر روی پردازش های درونی، چهره و فیزیولوژیکی عاطفی

چکیده 

کلمات کلیدی

1.مقدمه 

2. روش 

2.1 تلاش ها و پاسخ ها واکنشی 

2.2 اندازهگیری پاسخ های چهره و فیزیولوژی 

3. نتایج

3.1 تحلیل ها مقدماتی 

3.2 تحلیل های اولیه  

3.3 اثرات تاخیری  

4 بحث

نشان داده شده که دریافت پاسخ های سازنده و حمایتی از طرف شریک های رومانتیک بعد از شنیدن خبر های خوب، مثبت بودن این رویداد ها را بزرگ تر جلوه داده و نتایجِ روابطی سالم را پیش بینی می کند. در آزمایشگاه تعاملات اجتماعی را به اجرا در آوردیم تا تعیین کنیم آیا پاسخ های حمایتی به یک موفقیت باعث تغییر حالات چهره، دلسوزی و احساس عاطفی می شود یا خیر. روش-شناسی ما اجازه داد زنجیره واکنشیِ حمایتی را تجزیه نماییم. در مورد 69 زوج عشقی، پردازش عاطفی را قبل، در طول و بعد از این فعالیت در مورد هر دو نفر ثبت نمودیم. فرد الف بازخورد های عملکردش را در مورد یک فعالیت رایانه ای دریافت نموده و سپس این موفقیت را از طریق پیام با فرد ب، که سپس به این پیام واکنش نشان می داد، به اشتراک گذارد. پاسخ واکنشی های حمایتی منجر به احساس عواطف مثبت بیشتر و گرایشی به سمت کمتر بودن عواطف منفی می شود؛ در خصوص خبر دهنده و خبر گیرنده اثرات پاسخ های واکنشی یکسان بودند. حالات چهره برای آن دسته افرادی که پاسخ های واکنشی حمایتی را دریافت می کردند خوشحال تر نشان بود. نتایج، اهمیت اظهار خبر دادن و خبر دریافت کردن حمایت واکنشی در شرایط مشابه اجتماعی را پیشنهاد می دهند.

طی دهه ها، دانشمندان به این مطالعه پرداخته اند که افراد زمانی که فرد دیگری با استرس و بحران مواجه می شود چگونه از طریق حمایت های اجتماعی بدان پاسخ می دهند. با این حال، تنها اخیرا دانشمندان شروع به بررسی اهمیت حمایت در زمانی که فرد دیگر موفقیت ها و رویداد های مثبت زندگی اش را به دیگری به اشتراک می گذارد نموده اند. دریافت واکنش های حمایتی بعد از به اشتراک گذاری رویداد های مثبت منجر به افزایش عواطف مثبت بیش و ورای عواطف مثبت که قابل تعمیم به خود رویداد است می شود (گابل، ریس، ایمپت و آشر، 2004؛ کلیمان، کاشدان، مونفورد، ماشل و گوودمن، در اخبار؛ لامبرت و همکاران، 2013؛ لانگستن، 1994). انگیزه پاسخ های حمایتی می تواند علاقه به پرورش رابطه ای دوجانبه باشد که در آن هر دو فرد احساس می کنند از حمایتی با کیفیت بالا برخوردار هستند که مرتبط با سلامت و سلامتی رابطه است (گابل، گوسنل، مایزل و استرچمن، 2012؛ ریس، کلارک و هولمن، 2004). به طور برجسته، محققان دریافته اند حامی بودن در زمانی که فرد رویداد های مثبتی را به اشتراک می گذارند نسبت به حامی بودن در زمان سختی ها بیشتر نشان دهنده رضایت رابطه، عشق و تعهد است (گابل، گونزاگا و استرچمن، 2006). دریافت پاسخی با شور و شعف به یک رویدادِ به اشتراک گذارده شده به شواهد رفتاری ای بدل شده که یعنی برای فرد اهمیت، درک و ارزش گذارده می شود. در عوض این امر باعث علاقمندی بیشتری می شود تا فرد اعتماد کند و اطلاعات شخصی بیشتری را به اشتراک گذارد که منجر به ایجاد جریان حمایتی در بین هر دو فرد می شود (ریس و همکاران، 2010). با در نظر داشتن همه آنها، یک دهه تحقیق پیشنهاد می دهد پاسخ به افشای یک رویداد مثبت دارای کارکرد های مهمی در سلامت فردی و اجتماعی دارد. فرآیند بازگویی رویدادی مثبت فرصتی را فراهم می آورد تا این رویداد را بازگو و مجددا زنده کرد و عواطف مربوط به آن احیا شود. یکی از مشکلات مطالعه در حوزه حمایت واکنشی وجود سه بخش در خصوص این رویکرد درون فردی است و هر کدام از آنها پتانسیل افزایش عواطف مثبت را دارا هستند. اول اینکه یک رویداد مثبت رخ می دهد، دوم، این رویداد با شخص دیگری که امید می رود به همان اندازه شور شعف نشان دهد به اشتراک گذارده می شود و سوم، اگر حمایتی صورت گیرد، این پاسخ امکان دارد حالت مثبت اولیه فرد را افزایش دهد. در تلاش برای درک این مطلب که حمایت واکنشی چگونه بر عواطف تاثیر می گذارد یک فعالیت تعامل اجتماعی را طراحی نمودیم که یک توالی موقتی آشکار از (1) ارائه یک رویداد مثبت (گنجانده شده در آزمایشگاه) به (2) اطلاع این رویداد به شریک فرد (تلاش واکنشی) و در نهایت، (3) بیان واضح پاسخ واکنشی که می توانست دامنه ای از مخرب بودن («فکر می کردم بهتر از اینها بتونی انجام بدی») تا پاسخ های هیجان¬انگیز، حمایتی و سازنده («خوبه، واقعا عالی ایه!») را داشته باشد. تنها دو مطالعه قبلی بروز واقعی رویداد های مهم، نتیجه به اشتراک¬گذاری این رویداد مثبت و اینکه چگونه پاسخ واکنشی بر روی تجربه نمودن رویداد مثبت توسط فرد اثر می گذارد- پرورش یک افزایش در عواطف مثبت- (مطالعه5، لامبرت و همکاران، 2013) و رابطه نزدیک تر با حمایت کننده واکنشی (مطالعه 3، ریس و همکاران) را بررسی نموده اند. هدف این مطالعه اجرای تحلیلی دقیق از عواطف به وجود آمده در هر دو فردِ شریک زندگی در تعاملات اجتماعی است که در آن یکی از آنها یک خبر خوب را به دیگر اطلاع می دهد و به دنبال این اطلاع رسانی، فرد دیگر به شیوه سازنده و یا مخرب به این خبر پاسخ می دهد. تا جایی که اطلاع داریم، این اولین مطالعه ایست که به بررسی تجربیات عاطفی هم خبر دهنده و هم خبر گیرنده حمایت واکنشی در تعاملات اجتماعی یکسان است. برای دست یابی به دامنه کاملی از اثر عاطفی، به طور همزمان خروجی های تجربی (احساسات درونی)، رفتاری (مثل فعالیت های نظارت بر حالات چهره) و فیزیولوژیکی (مثل رسانایی پوست) را اندازه¬گیری نمودیم. تحقیقات گذشته پیشنهاد می دهند که تنها یک رابطه ضعیف بین این سه خصوصیات عاطفی (ببینید بارت، 2006a,b) وجود دارد و بنابراین، این سوال همچنان باقی می ماند که آیا حمایت های واکنشی منجر به واگرایی بیشتری بین احساسات درونی، فعالیت های نظارتی حالات چهره و باز¬فعالیت فیزیولوژیکی خواهد شد یا خیر. مطالعاتی که در رابطه با چنین واکنش هایی هستند می توانند با اضافه کرد حالات چهره در دامنه این تحقیق به منافعی دست یابند. تغییرات خود به خود حالات چهره منابعی غیر قابل مقایسه ای از اطلاعات در خصوص معانی احساسیِ عکس¬العمل های فرد در طی تعاملات اجتماعی را ارائه می دهد (اکمان، 1992). خنده در پاسخ به موفقیت با پاسخگویی پاداش و رویکرد انگیزه، مثل پرتاب-کننده ای که سریعا بعد از دست یابی به امتیاز اضافه و یا ضربه برای افزایش خشنودی و حفظ جنب و جوش شان به سایرین نگاه می کنند، مرتبط دانسته شده است (کرات و جانسون، 1979). از آنجایی که محققانِ حالات چهره اظهار می کنند که این رفتار ها نشانه تعاملات اجتماعی و عاطفی است، ممکن است انتظار داشته باشیم حالات خوشحال/مثبت چهره در نتیجه دریافت حمایت های بیرونی از یکی از شریکان رومانتیک پدیدار گردد. دخیل کردن اندازه¬گیری های فیزیولوژیکی از قبیل رسانایی پوست نیز می توانند در مطالعاتی که اثرات آنی پاسخ به واکنش را بیان می دارند سودمند باشند. سطوح رسانایی پوست (SCL) و پاسخ های رسانایی پوست (SCR) اندازه¬گیری های حساس بروز دلسوزی هستند (ناگای، کریتچلی، فدراستون، تریمبل و دولان، 2004). هر دو مورد برای فهرست¬بندی فرآیند های مختلف عاطفی، شناختی و فیزیکی، شامل واکنش به استرس (نیکولا، 1991) و دخالت های شناختی (فریثو آلن، 1998؛ پچینِندا، 1996) استفاده شده اند. به طور خاص SCR نشان داده شده که در خصوص تغییرات گذار در حالت و برانگیختگی عاطفه حساس هستند (سورز و هوهمان، 1993). در نتیجه، SC می تواند در تشخیص واکنش های منفی عاطفی در مقابل شریک زندگی و پاسخ های مخرب به تلاش های واکنشی حساس باشد. با بهره¬گیری از آزمایشی که در آن افراد پی در پی اخبار خوب راجع به عملکرد موفقیت آمیز فعالیت هایشان دریافت می کنند، این اطلاعات را با شریک عشقی خود به اشتراک می گذارند و سپس این شریک عشقی دارای فرصتی برای عکس¬العمل است، قادر بودیم نتایج ارائه و دریافت پاسخ های واکنشی را مطالعه نماییم. با وجود داده های پایه، توانستیم با اعتماد تغییرات موقتی در پردازش های عاطفی بعد از پاسخ های واکنشی را مطالعه نماییم. با استفاده از زوج های رومانتیک، توانستیم بر روی هر دو فرد که یکی موفقیتی را تجربه می کند و دیگری که به خبر این موفقیت عکس¬العمل نشان می دهد تمرکز نماییم. با بررسی اثرات به اشتراک گذاری موفقیت در طی سه تعامل آزمایشگاهی، در خصوص ثبات این اثرات مطمئن بودیم. اینگونه فرض نمودیم که پاسخ های واکنشی حمایتی (در برابر غیر حمایتی) امکان دارد حالات خوشحال چهره و عواطف مثبت را پیش بینی نماید و دلسوزی فعالیت سیستم عصبی (پاسخ رسانایی پوست) کاهش یابد و عواطف منفی کمتری وجود داشته باشد. انتظار می رفت اثرات در خصوص فردی که دریافت کننده پاسخ های واکنشی حمایتی است (تا اینکه خبر دهنده) بیشتر باشد.