انباشت دارایی و مشارکت نیروی کار متقاضی بیمه ی از کار افتادگی

چکیده

کلید واژه ها

1. مقدمه

2. یک مدل دو دوره ای از تجمع دارایی و برنامه ی از کار افتادگی

2.1 تنظیم مدل

شکل 1: مقادیر شبیه سازی شده ی سطح دارایی مطلوب 

2.2 غربالگری و سطح دارایی مطلوب

2.3 مقایسه سطوح دارایی متقاضیان رد شده و پذیرفته شده

2.4. مفاهیم تجربی

شکل 2 توزیع های شبیه سازی شده ی دارایی های متقاضیان رد شده و پذیرفته شده با غربالگری متوسط یا سختگیران

3. ساخت داده ها

جدول 1: مقایسۀ متقاضیان SSDI رد شده و پذیرفته شده: جمعیت شناسی و مشارکت نیروی کار در زمان درخواست.

جدول 2: مقایسه ی متقاضیان SSID ردشده و پذیرفته شده:سلامت

جدول 3: مقایسۀ متقاضیان SSDI رد شده و پذیرفته شده: درآمد و ثروت.

4. مقایسه میانگین ها 

4.1 جمعیت شناسی و مشارکت نیروی کار

شکل 3: مقایسه متقاضیان  SSDI رد شده و پذیرفته شده: دارایی های مالی غیر مسکن خانوار

جدول 4: برآورد OLS تفاوت های بین متقاضیان رد شده و پذیرفته شده (متغیر وابسته = دارایی های  مالی غیر مسکن خانوار).

4.2 سلامت قبل و بعد از درخواست

جدول 5. تخمین رگرسیون چارکی  تفاوت های بین متقاضیان ردشده و پذیرفته شده (متغیر وابسته =  دارایی های مالی غیر مسکن خانوار).

4.3. درآمد و ثروت

5.تجزیه و تحلیل رگرسیون

نمودار 4: تخمین رگرسیون چارکی تفاوت ها در سطوح دارایی بر اساس وضعیت درخواست. 

5.1 بررسی قابلیت اطمینان

شکل 5: بررسی قابلیت اطمینان: برآورد رگرسیون چارکی  تفاوت ها در سطوح دارایی ها با وضعیت درخواست با یک افق بلند مدت.

شکل 6: بررسی قابلیت اطمینان : برآورد رگرسیون چارکی تفاوت ها در سطوح دارایی بر اساس وضعیت درخواست  و محدودیت های مرتبط با سلامت.

5.2 بررسی

شکل 7: :بررسی قابلیت اطمینان: تخمین های رگرسیون چارکی تفاوت در سطوح دارایی ها بر اساس وضعیت درخواست با استفاده از متقاضیان SSDI / SSI به عنوان یک گروه مقایسه ای. 

6. نتیجه گیری

شکل A.1. تجزیه و تحلیل قدرت: محدوده (p، q) برای حداقل اندازه ی اثر قابل تشخیص

جدول A.1: مقایسه ی متقاضیان SSID ردشده و پذیرفته شده : سلامت دو یا سه سال قبل از درخواست

جدول 2A.: مقایسه ی متقاضیان SSID ردشده و پذیرفته شده : وضعیت سلامت

این مقاله شواهد تجربی وجود رفتار تجمع دارایی پیش رو در میان متقاضیان بیمه از کار افتادگی که قبلا در ادبیات نظری مورد بررسی قرار گرفته اند را ارائه می دهد. با استفاده از داده های پانل از مطالعه ی سلامت و بازنشستگی RAND ، من نشان می دهم که متقاضیان رد شده برای بیمه ی از کار افتادگی تامین اجتماعی (SSDI) به طور قابل ملاحظه ای دارایی بیشتری نسبت به متقاضیان پذیرفته شده بلافاصله قبل از درخواست و ابراز وابستگی کمتر به این نیروی کار، در اختیار دارند. این نتایج تجربی با پیش بینی نظری در مطالعات دیموند و میرلس(1978) و گولوسوو و Tsyvinski (2006) که افراد خاصی با عدم تمایل بالا به کار با مطلوبیت حداکثر با برنامه ریزی در پیشبرد برای برنامه ی بیمه ی از کار افتادگی آینده شان هستند، همخوانی دارند. از آنجایی که ادبیات تجربی موجود در مورد بیمه ی از کار افتادگی برای این کانال میان مدت به حساب نمی ایند، این ممکن است اثر کلی کار بازدارنده ی SSDI را ناچیز بشمارد.

بیمه ی از کار افتادگی تامین اجتماعی (SSDI)، طراحی شده برای محافظت جمعیت کارگر از خطر ناتوانی کامل، در زمره ی بزرگترین برنامه های انتقال درآمد ایالات متحده است. در دسامبر 2010، SSDI به بیش از 9.4 میلیون نفر، از جمله 8.2 میلیون کارگر از کار افتاده، 9.6 میلیارد دلار مزایا پرداخت(اداره تأمین اجتماعی، 2010). یک کارگر برای صلاحیت داشتن برای SSDI، باید جوانتر از سن کامل بازنشستگی باشد و باید با حداقل شرایط کاری مطابقت داشته باشد. این کارگر همچنین باید برای "از کار افتادگی کامل" که اداره تأمین اجتماعی (SSA) به عنوان ناتوانی در کار به علت شرایط پزشکی که انتظار میرود حداقل یک سال طول بکشد یا به مرگ منجر شود، غربالگری شود. مطالعات تجربی پیشین دو اثر بازدارنده کار بیمه از کار افتادگی را گزارش می دهند. اول، دریافت مزایای از کار افتادگی ممکن است دریافت کنندگان قادر به کار را از بازگشت به نیروی کار بودن ، منصرف کند (چن و ون أر کلاو، 2008؛ ون واچر و همکاران، 2011؛ بورگانس و همکاران، 2012؛ماستاس و همکاران، 2013؛ فرنچ و سانگ 2014؛ مور، 2015). از آنجا که این برنامه برای کارگران با از کار افتادگی درازمدت در نظر گرفته شده است،، تعداد کمی از افراد ذینفع با بازگشت به کار، خارج می شوند. دوم، امکان دریافت مزایای از کار افتادگی ممکن است افراد قادر به کار را برای حذف از نیروی کار بر انگیزد، به ویژه هنگامی که انها با شرایط بازار کار ناخوشایند مواجه می شوند،بلاک و همکارانش، 2002؛ اتور و دوگان، 2003، 2006؛ دوگان و همکاران، 2007؛ دوگان و ایمبر من، 2009؛ ون واچر و همکارانش، 2011). طراحی بیمه، به ویژه مزایای از کار افتادگی که ان ارائه می دهد و شدت پوششی ان، تاثیر قابل توجهی در مشارکت نیروی کار دارد(گروبر کوبیک، 1997؛ گروبر، 2000؛ اتور و دوگان، 2003). این مقاله یک کانال بازدارنده ی کار پویا را که قبلا تنها در ادبیات نظری مورد توجه قرار گرفته، بررسی می کند. من یک مدل دو مرحلهای شبیه به مدل دیموند و میرلس (1978) و گولوسو و تسوینسکی (2006)، را توسعه می دهم که نشان می دهد که افراد خاصی با تمایل زیاد به سود ماکزیمم کار با برنامه ریزی پیشاپیش ، درخواست بیمه از کار افتادگی درزمان آینده ی انتخاب آنها، صرف نظر از سلامت آنها در آن زمان، می کنند. چنین افرادی این مسیر را بر خروج بی درنگ از نیروی کار ترجیح می دهند؛ زیرا این زمان را برای تنظیم دارایی های خود بر این اساس جایز می شمارد. از انجا که خروج از نیروی کار درآمد مورد انتظار در آینده را پایین می آورد، افرادی که پیشاپیش انباشت دارایی بیشتری نسبت به انچه که انها می خواهند، برنامه ریزی می کنند در صورتی که قبلا برنامه ریزی نکرده باشند و تنها پس از از کارافتاده شدن تصمیم به اجرای ان میگیرند. استراتژی های تجربی من، دارایی های متقاضیان SSDI ردشده و پذیرفته شده را مقایسه می کند. هنگامی که غربالگری بیمه ی از کار افتادگی به اندازه کافی موثر است،ائتلاف متقاضیان رد شده شامل یک نسبت بالاتری از برنامه ریزان نسبت به مجموعه متقاضیان پذیرفته شده خواهد بود. بنابراین، با فرض ثابت بودن سایر شرایط، متقاضیان رد شده، دارایی های بیشتری را نسبت به متقاضیان پذیرفته شده خواهند داشت. در غیاب برنامه ریزی، عاملین سالمتر - افرادی که به احتمال کمتری وجود دارد که در آینده از کارافتاده باشند - دارایی کمتر را نسبت به عاملین با سلامت کمتری اندوخته خواهند کرد، زیرا انها با احتمال بیشتری به کار ادامه می دهند وانتظار بالایی برای افزایش درآمد دارند. در این مورد، متقاضیان ردشده، که احتمالا سالم هستند (بوند، 1989)، دارایی کمتر نسبت به متقاضیان پذیرفته شده خواهند داشت. من با استفاده از داده های پانل مطالعه ی بهداشت و بازنشستگی(HRS) RAND ، تفاوت بین متقاضیان رد شده و پذیرفته شده ای که SSDI بین سنین 44 تا 65 را تقاضا داده اند، را بررسی می کنم. مطابق با این مدل، من شواهدی را یافته ام که متقاضیان رد شده قبل از تقاضای SSDI به طور قابل توجهی، وابستگی کمتری نسبت به نیروی کار نشان می دهند: احتمال کمتری وجود دارد که آنها نیروی کار مشغول باشند و سال های کمتر استخدامی جمع کرده اند. اگر چه دو گروه خودشان سلامت مشابهی را در هنگام درخواست گزارش می دهند، متقاضیان پذیرفته شده به طور قابل توجهی سلامت کمتری نسبت به متقاضیان رد شده بلافاصله در سال های پس از درخواست دارند، و اشاره می کنند که جوایز SSDI تصادفی نیستند. من از رگرسیون های چارکی استفاده می کنم تا نشان دهم که با توجه به مجموعه ای غنی از ویژگی های مشاهده شده از جمله جمعیت، درآمد، مشارکت نیروی کار، وضعیت سلامتی و هزینه های پزشکی در خارج از منزل،متقاضیان رد شده داراي دارایی های مالي نقدی مؤثرتری نسبت به متقاضیان پذیرفته شده در زمان درخواست دارند. هر دو اهمیت آماری و بزرگی این اثر با سطوح دارایی متقاضیان افزایش می یابد. اختلاف در دارایی ها در زمان درخواست بعید است که ناشی از تفاوت های نامطلوب در تمایل ذاتی متقاضیان برای ذخیره باشد، از آن جا که دو گروه دارایی بسیار مشابه، دو یا سه سال قبل از درخواست داشتند. این نتایج نشان می دهد که حداقل برخی از متقاضیان رد شده دارایی ها را به شیوه ای منطبق با یک برنامه برای درخواست SSDI بدون در نظر گرفتن وضعیت سلامت واقعی انها در آینده جمع می کنند. نتایج من بر مبنای بنیتز سیلوا و همکارانش (2004)، که دریافت که متقاضیان رد شده برایSSDI و SSI دارای میانگین دارایی های بالاتری نسبت به متقاضیان پذیرفته شده هستند و اینکه متقاضیان پذیرفته شده ای که در نظر سنجی ها خود را به عنوان از کار افتاده شناسایی نکرده اند، در مقایسه با کسانی که این کار را انجام می دهند دارایی بیشتری دارند، ایجاد شده اند. با این حال، این تطابقات متوسط ساده نمیتوانند به عنوان شواهد روشن در مورد انباشت دارایی پیش رو مورد توجه قرار گیرند. بسیاری از مشاهدات می توانند روی انباشت دارایی تأثیر بگذارند وجود ناهنجاری در توزیع غلط ثروت احتمالا تاثیر نامتناسب بر این میانگین دارد (انجن و گروبن، 2001). در مقابل، تجزیه و تحلیل تجربی من بر متقاضیانی تمرکز دارد که برای SSDI، اما نه SSI، درخواست داده اند؛ همچنین از رگرسیون های چارکی برای کنترل یک مجموعه غنی از مشاهدات و به حداقل رساندن تأثیر ناهنجاری ها استفاده می کند. من بیشتر نشان می دهم که نتایج من با استفاده از یک پیشینه طولانی تر برای مقایسه الگوهای انباشت دارایی و بهره برداری از تفاوت های موجود در وضعیت های از کار افتادگی گزارش شده توسط خود متقاضیان، قوی هستند. علاوه بر این، بنیتز-سیلوا و همکارانش (2004) بین متقاضیانSSDI و SSI وجه تمایزی قائل نشده اند، اگرچه ممکن است آزمون دارایی SSI بر رفتار صرفه جویی گروه دوم تاثیر بگذارد. من در نتیجه ی یک بررسی دقیق، نشان می دهم که در میان متقاضیان SSI، متقاضیان رد شده در زمان درخواست، دارایی های قابل ملاحظه ای ندارند. استفاده این متقاضیان به عنوان یک گروه کنترل، همان نتیجه کلیدی را می دهد که متقاضیان SSDI رد شده در زمان درخواست، اما نه چندین سال قبل از آن، دارایی های بیشتری را نسبت به متقاضی SSDI پذیرفته شده انباشته می کنند. این مقاله به مقالات نظری گسترده ای که مجتمعا به عنوان مالیه عمومی پویای جدید شناخته می شوند، کمک می کند. این ادبیات استدلال می کند که ابزارهای سیاسی ایجاب می کند که صرفه جویی در زمان های کوتاه مدت می تواند بهینه شده باشد، زیرا پیش بینی های آتی اتفاقی به مهارت های آنها شک وارد می کند(در این مورد، شروع از کار افتادگی)، بعضی از عاملین بیشتر ذخیره خواهند کرد و زودتر از اینکه از لحاظ اجتماعی مطلوب باشد، از نیروی کار بودن خارج می شوند (در این حالت، برنامه ریزی برای خروج از نیروی کار و درخواست بیمه ی از کار افتادگی) (گولوسو و همکاران، 2003، 2006؛ کوچرلاکوتا، 2005؛ البانسی و اسلیت، 2006؛ گولوسو و تسوینسکی، 2007؛ کوچرلاکوتا، 2010؛ فرهی و ورنینگ، 2012). من مطابق با این ادبیات، شواهد تجربی از رفتارهای تجمع دارایی پیش رو را یافتم. بنابراین نتایج من نشان می دهد که وجود بیمه از کارافتادگی نه تنها بر عرضه ی نیروی کار کنونی، بلکه برعرضه نیروی کار اتی نیز تاثیر می گذارد. به این ترتیب، بحث در مورد مفاهیم رفاه بیمه از کار افتادگی باید امکان یک اثر کار بازدارنده ی موقتی را به حساب اورد.