ارزیابی مدیریت ذخایر استراتژیک نفتی ایالات متحده درطی اختلالات نفتی

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2- هزینه ی SPR ایالات متحده

3- سود SPR ایالات متحده

1.3 رهاسازی (معاف از مالیات) و سود SPR

2.3 روش تخمین سود SPR

3.3 فرضیات مربوط به قیمت و تقاضای تامین بازار

4- بررسی تجربی سودها و هزینه های SPR

1.4 داده ها

2.4 نتایج و بحث ها

3.4 تحلیل حساسیت

5- نتیجه گیری

بسیاری از کشورها ذخایر استراتژیک نفتی (SPRs) را در پاسخ به اختلالات نفتی پس از 1970 بنا نهاده اند. درحالیکه مدل سازی چنین برنامه هایی در بیشمار بررسی انجام شده است، راندمان تاریخی SPR در چند بررسی معدود ارزیابی شده است. بنابراین، راندمان SPRی ایالات متحده را از مقایسه ی هزینه های واقعی و تخمین سودهای واقعی ارزیابی می کنیم. هزینه ی SPRی ایالات متحده از 1976 تا 2014 تقریبا 219 میلیارد دلار واقعی (دلار 2014) بود، درحالیکه سود واقعی صرفاً 122 میلیارد دلار بود. آزمون حساسیت حاکی از ان است که کیفیت چنین سودهای خالص منفی، ستبر هستند. این درحالی است که اگر تقاضای نفت جهانی به بهای نفت فوق العاده بی کشش باشد یا کشش تولید ناخالص داخلی با شوک قیمت نفت کافی باشد، سود خالص برآورد شده از SPRی ایالات متحده مثبت است. گستره ی آزمون حساسیت حول سود و هزینه ی واقعی از 380 تا 80 میلیارد دلار است. آزمون افت محدود تعدیلی آژانس بین‌المللی انرژی مطرح می کند که جهش ناشی از سود کلی ایالات متحده از 122 میلیارد تا بیش از 400 میلیارد حاکی از سودآوری اکید SPR است. آزمون محدود تغییرات موجودی بخش خصوصی مایوس کننده بود و به لحاظ تجربی مطرح می کند فعالیت های خصوصی گهگاه بخشی از افت سرمایه ی دولت را جبران کرده اند. آزمونگری مقدماتی با پس نگری 20-20 پی برد که ارزش SPR ایالات متحده بالاخص برای اختلال 1990- 91 با مدیریت بهتر ارتقا یافت

نخستین مدل سازی مخازن استراتژیک دولت توسط نوردهاس (1974) انجام شد که درآن، زیان خالص وارده به رفاه مشتری را بعنوان عمده آسیب اقتصادی ناشی از اختلال تامین گرفت. ما هم این زیان را همانند اکثر بررسی های بعدی بحساب آوردیم. بعلاوه، شواهد قوی ازسوی اقتصاد دانان ارائه شد که اختلالات تامین نفت که به شوک های قیمت نفت منجر می شوند، فعالیت اقتصادی را کاهش می دهند. این پیامد بیرونی یکی از قوی ترین توجیهات برای انباشتگاه های استراتژیک شده است. تولی و ویلمن (1977) در بررسی مقدماتی چنین هزینه ای را در مدل سازی خود لحاظ کردند، درحالیکه برخی مطالعات تجربی که چنین هزینه ای را روی همبستگی معکوس بین شوک های قیمت نفت و تولید کل یا استخدام به حساب می آورند، بشرح ذیل هستند: Rasche و Tatom (1977، 1981)، Mork و Hall (1980)، Hamilton (1983، 2003، 2009)، Mork (1989)، Balke و همکاران (2002) و Kilian (2008، 2009)، Bohi (1989)، Bohi و Toman (1996) و Mork (1994). Leiby (2007) بینش آنها از مکانیسم شوک های نفتی اثرگذار بر راندمان اقتصادی را خلاصه می کند، یعنی شوک های تورمی بیرونی، انتقال درآمد و خروجی بالقوه. Brown و Yucel (1999)، Brown و Yucel (2002) و سایرین نتیجه گرفته اند که تغییر تولید ناخالص داخلی بواسطه ی شوک های قیمتی، نامتقارن هستند و ما الگوی آنها را دنبال خواهیم کرد. اگر شوک قیمتی افزایش تندی داشته باشد، روی تولید ناخالص داخلی تاثیر منفی خواهد داشت، درحالیکه اگر کاهش تند داشته باشد، تولید ناخالص داخلی زیاد نخواهد شد. دیگر پیامد بیرونی نسبتاً شایع در بازارهای نفتی، پرمیوم تک خریدار نامیده می شود که توسط لاندسبرگ و همکاران مطرح شد. اگرچه ممکن است شرکت های خصوصی درمقابل صادرکنندگان بزرگ نفت از پس قدرت تک خریدار برنیایند، دولت های کشورهای وارد کننده ی بزرگ می توانند. استدلال مشخصاً آن است که با توجه به اینکه کشورهای صادرکننده از قدرت تک خریدار برخوردارند، سیاست های همسنگ همچون تعرفه می توانند از قدرت تک خریدار بهره برداری کنند و چاشنی اجاره های انحصاری کنند. ما با Brown و Huntington (2015) و Brown (درشرف ارائه 2018) موافق هستیم که چنین سیاستی بازارها را بیشتر غیرعادی جلوه می دهد. به اندازه ای که بازارها با تامین کششی تر بدون اختلال رقابتی تر شوند، پرمیوم تک خریداری هم کوچک می شود. بنابراین پرمیوم تک خریداری را در سنجش پیامدهای بیرونی وارد نمی کنیم. تاثیر سنجش ناپذیری که لحاظ نمی کنیم، اما به سودهای SPR اضافه خواهیم کرد، اثر بازدارنده اش است (Balas، 1981). اگر SPR آسیب های ناشی از اختلال را بطورمعناداری آهسته کند، باید احتمالاتی را کاهش دهد که از اختلال بعنوان سلاح سیاستی استفاده می کنند. بعلاوه، اگر اختلال اقدامات مرتبط با سایر اهداف سیاستی را محدود کند، SPR ارزش افزوده ای مرتبط با کاهش این قیمت خواهد داشت. هزینه های نظامی مربوط به حفاظت از ذخایر نفتی بعضاً بعنوان هزینه های اضافی ایراد می شوند، اما مشخصاً استدلال می شود آزادسازی هزینه های ناامنی واردات نفت از سایر اهداف نظامی بسیار سخت است (Leiby، 2007؛ Brown و Huntington، 2013، 2015). به این استدلال هم می پردازیم. آخرین حذف شدگی که از آن اطلاع داریم، مقدار کاهش ریسک بازاری به عوامل ریسک پذیری است. مقاله ای را یافتیم که این مقدار را سنجش می کند. Toman و Macauley (1986) فرم کارکردی را برای بهره برداری فرض می کنند و از معیار ریسک گریزی آرو و پرات در ارائه ی معیار کمی برای این سود SPR استفاده می کنند. آنها پی بردند سود حاصله از کاهش ریسک، کوچک است و نشان دادند با توسعه ی بازارهای آینده ی نفت حتی کوچکتر می شود. دشواری و ابهام در سنجش آن را هم مشخص کردند. بنا به این دلایل، هرگونه واسنجی که کاهش ریسک SPR را ارائه کرده باشد، بررسی نمی کنیم. SPR بعنوان یک کالای عمومی بین المللی با تخفیف قیمت نفت درطی گسیختگی های تامین برای سایر مشتریان نفت سودآور است. سود برای هر کشوری درواقع تاثیر مشترک همه ی مجریان بازاری است. هوگان (1983) منابع و نوشته ها را با تاکید بر تاثیرات مشترک و پتانسیل بهره وری بی هزینه در هر دو چهارچوب استاتیک و دینامیک با استفاده از تئوری بازی بطوردقیق خلاصه می کند. وی گستره ی پیامدهای منوط به فرضیات مدل را خاطرنشان می-کند و تحلیل را با وارد کردن ابهام بسط می دهد. وی درمی یابد که سود خالص ایالات متحده با بهره وری بی هزینه اندکی مثبت است، درحالیکه سود بهینه سازی مشترک برخلاف تنزل انباشتگاه غیردولتی در 171 میلیارد دلار برحسب دلار 2014 ده ها برابر بزرگتر هستند. مورفی و همکاران (1985، 1987) اخیراً از مدل ناش کورنو استفاده کردند و با فرض محدودیت های موجود به معدود فواید همکاری نسبت به عدم همکاری پی بردند. بررسی اشاره می-کند که فعالیت افت همگام شده در پاسخ به اختلال با بهترین سود انباشتگاه ها اهمیت دارد، حتی اگر افت کلی از بهینه ی جمعی کمتر باشد. ما رفتار دولتی تعاونی را همانند مقالات مهم مقدماتی مستقیماً مدل سازی نمی کنیم، اما اثرات مفید باقیمانده ی افت سرمایه ی سازمان همکاری و توسعه اقتصادی را بر ایالات متحده به بهترین نحو برآورد می کنیم. نقش موجودی بخش های خصوصی دیگر موضوع مطروحه است که می تواند درطی اختلال ها افت کند. این درحالی است که تغییر موجودی بخش خصوصی با پیامدهای بیرونی منفی ناشی از اختلال نفتی صرفاً ممکن است به یک راه حل بهینه ختم نشود (Bohi و Toman، 1996). رفتار موجودی بخش خصوصی با فرض اهداف مختلف اقتصادی، انتظارات و پاسخ ناهمگام به اختلالات حتی می تواند بازار را بی ثبات کند. مورفی و همکاران (1986، 1989) تراکنش های موجودی بخش خصوصی و دولتی را با مدل بازی دو نفره عنوان می کنند. آنها درمی یابند که بخش خصوصی به رهاسازی موجودی بجای احتکار تمایل دارد و اثر تغییر موجودی خصوصی بر سیاست بهینه ی عمومی محدود است. دگربار، رفتار بهینه را صریحاً مدل سازی نمی کنیم اما اثرات رفتار سهام OECD خصوصی را بر ایالات متحده به بهترین نحو سنجش می کنیم. اگرچه صدمات بالقوه اقتصادی ناشی از اختلالات تامین نفت یا عمده شوک های ناگهانی نفت را می توان با تهی سازی ذخایر استراتژیک نفت محدود کرد، احراز و حفظ چنین موجودی عظیمی به هزینه ی سرمایه گذاری قابل توجه مالیات دهندگان است. چنین هزینه هایی شامل هزینه ی حمل نفت خام و نیز هزینه و نگهداری خود امکانات SPR است. استدلال هایی درمورد اثربخشی اقتصادی SPR با فرض سرمایه گذاری های کلان مورد نیاز وجود دارند. این درحالی است که طرفداران و مخالفان همچنان دلایل محکمی را برای رسیدن به نتیجه گیری انکارناپذیر ارائه نکرده اند. اکثریت طرفداران عقیده دارند که SPR به لحاظ سیاسی یا اقتصادی به نفع وارد کنندگان و مشتریان است. ابزار موثری که زیان رفاهی مصرف کننده را به حداقل می رساند. هوگان (1983) اشاره کرد که ذخیره سازی نفت مشهودترین و اساسی ترین معیار فعالیت دولتی در سیاست امنیت انرژی محسوب می شود. استدلال مقدماتی وی نظر بسیاری را جلب کرده است. از بسیاری از سیاست ها و برنامه های دولتی که مخصوص رسیدگی به بحران انرژی در دهه ی 1970 تصویب شد، از معدود معیارهای اضطراری است که حتی امروزه هم پابرجاست. ازجمله طرح های تخصیص نفت دولتی از دیرباز می توان به مالیات بر سود بادآورده، محدودیت های تحت استفاده ی بویلری از گاز طبیعی، کنترل قیمت نفت و مالکیت دولتی پروژه ی بزرگ سوخت آمایشی اشاره کرد. این درحالی است که مخالفین تردید دارند که اجرای SPR موثر باشد و هزینه ی آن بالا است. تیلور و ون دورن (2005) پی بردند که هزینه ی SPR برای مالیات دهندگان دست کم 50.3- 2.04 میلیارد دلار (برحسب دلار 2014) یا 78.94 دلار- 97.19 دلار به ازای هر بشکه نفت ذخیره در SPR در آن نقطه ی زمانی بود. آنها استدلال کردند آزادسازی های صرف در تاریخ همگی خفیف تر از آن بودند که سودهای قابل توجه دربرداشته باشند. Gonsidin (2006) تاثیر فروش سهام SPR روی قیمت بازاری را با استفاده از مدل اقتصاد سنجی ماهانه به پشتیبانی ازآن برآورد کرد و پی برد که فروش حاصل از SPR حداقل تاثیرات را بر قیمت بازار داشت و براحتی می توان ازطریق اقدامات سایر بازیکنان در بازی برتری یافت. ایالات متحده، بعنوان یکی از اعضای اصلی سازمان بین المللی انرژی ، برنامه ی SPR خود را با قانون حفظ و سیاست انرژی 1975 آغاز کرد. SPRی ایالات متحده در 2009 نهایتاً با طراحی ظرفیت 727 میلیون بشکه تکمیل شد. اندازه ی خوفناک آن، SPR را به بازدارنده قابل توجه برای اختلالات تامین نفت و ابزار کلیدی سیاست خارجی ایالات متحده تبدیل کرده است. این درحالی است که ایالات متحده بتازگی فروش 58 میلیون بشکه نفت خام از SPR خود را بین 2018 و 2025 برنامه ریزی کرد. فروش مطروحه، که دربرگیرنده ی هشت درصد از 690 میلیون بشکه ی جدید در SPRی ایالات متحده است، بعلت شروع در 2018 با نرخ سالانه ی پنج میلیون بشکه و افزایش آن تا 10 میلیون بشکه تا 2023 (U.S DOE، 2017) است. این سیاست دگربار نگرانی های عمومی را بالابرده است، مثلاً آیا SPRی ایالات متحده، ارزش سرمایه گذاری دارد؟ اگرچه مطالعات موضوعی روی چنین SPRها انجام شده اند و تلاش شده است چنین جنبه هایی را بعنوان اندازه ی بهینه ی SPR و نیز انباشت بهینه و زمان بندی افت با فرض الگوهای متعدد اختلال (Teisberg، 1981؛ Bai و همکاران، 2014، 2016) مدل سازی کنند، می دانیم ارزیابی خوب بودن چنین SPRهایی سرمایه گذاری تا کنون صورت نگرفته است و آیا توانایی دولت نسبت به شرکت های خصوصی درجهت اداره ی اختلال بهتر بود یا خیر. دستاورد ما در این مقاله، ارائه ی نخستین قدم در چنین ارزیابی ازطریق سنجش تخمین سود خالص SPR ایالات متحده با گذشت زمان است. مقاله بشرح ذیل مرتب شده است. روش شناسی تخمین هزینه ی SPR ایالات متحده در بخش دو ارائه می شود. روش شناسی تخمین سود SPR در بخش سه معرفی می شود و در بخش چهارم توسط داده های بکاررفته دنبال می شود. نتایج بررسی تجربی روی سود SPR بعلاوه ی آزمون حساسیت در بخش پنج آمده است. نتیجه گیری ها در بخش شش آمده اند و برخی مفاهیم کاربردی سیاستی و پیشنهاداتی برای تحقیق آتی ارائه می شوند.