عوامل پیش بینی کننده قصد و رفتار کار آفرینانه در زمینه های آموزشی

چکیده

واژگان کلیدی

1.مقدمه

2. روش

2.1 شرکت کنندگان

3. نتایج

جدول 1. همبستگی بین رفتار و نیات کار آفرینی و عوامل پیش بینی روانی

جدول 2. همبستگی بین عوامل پیش بین

جدول 3. ضریب رگرسیون برای رفتار کار آفرینانه حرفه ای

4. نتایج

این مطالعه روابط بین نیات و رفتار کارآفرینانه و مجموعه ای از عوامل روانی را در دانشجویان دو گرایش رشته علوم تربیتی در مقطع کارشناسی ارشد بررسی کرده است. در این مطالعه از یک مقیاس مشتق شده از نظریه رفتار برنامه ریزی شده، مقیاس شخصیت فراکنشی بیتمن و کرانتس و یک مقیاس پنج درجه ای برای ارزیابی نگرش نسبت به یادگیری استفاده شد. همچنین از سوالاتی نیز برای ارزیابی نیات و رفتار کارآفرینانه در یک نمونه 48 نفری از فارغ التحصیلان دو گرایش در مقطع کارشناسی ارشد استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که نگرش های نسبت به یادگیری و شخصیت فراکنشی عوامل پیش بین مناسبی برای رفتار کارآفرینانه هستند.

اثبات این امر که ما در یک دنیای پویا و سریعاً در حال تغییر زندگی می کنیم امری پیش پا افتاده و عادی است. جامعه خود نیز مجبور به یادگیری و واکنش به شیوه ای انعطاف پذیر در برابر تحولات جدید رویدادها است. «پیشرفت جامعه دانش محور و بازار کار رقابتی در هر دو بافت محلی و جهانی موجب شده است آموزش عالی از منظر افراد و جامعه در جایگاه مهمی برای گذران زندگی و دوام بیشتر قرار بگیرد» (سام و ون در ساید، 2014). متأسفانه، در مقایسه با پویایی یک جامعه دانش محور، مدرسه و به خصوص دانشگاه با رخوت و بی علاقگی و یک تمایل آشکار نسبت به هم آوری از سیستم های سنتی خود واکنش نشان می دهند. در طول چند دهه گذشته، جهانی شدن و تقاضاهای روز افزون اقتصاد دانش محور موجب شده است آموزش عالی در بسیاری از کشورهای جهان دستخوش دگرگونی های قابل توجهی شود (سام و ون در ساید پی، 2014). ماسن و اولسن (2007) اشاره می کنند که این اصلاحات «در بافت یک بحران ادراک شده در آموزش عالی اروپا، جایی که مباحث مرتبط با کاهش کیفیت، فقدان بهره وری و ارتباط ضعیف غالباً به گوش می رسد» (به نقل از پینهیرو و استنسیکر، 2013) صورت گرفته اند. در ادبیات گسترده موجود در رابطه با دانشگاه کار آفرینانه و ظهور اشکال جدیدی از کارآفرینی دانشگاهی، تناقض بین نیازها و تقاضاهای صنعت و نیازها و تقاضاهای پژوهشگران دانشگاهی اغلب به مثابه مانعی برای همکاری بیشتر و نزدیک تر آن ها شناخته می شود (استایر، لیند، 2010). «این شکاف و تناقض دانشگاه ها را به سوی اصلاح و بازسازی به منظور پاسخگویی به نیازهای اقتصاد دانش محور سوق داده است» (سام، ون در ساید پی، 2014). این وظیفه اصلی دانشگاه به منظور آماده سازی متخصصانی توانا در مدیریت تمامی این چالش ها است. «کارآفرینی می تواند از طریق آموزش، به خصوص آموزش کارآفرینی افزایش یابد» (کمیسیون اروپا، 2006). شایان ذکر است از نقش آموزش کار آفرینی به عنوان یکی از ابزارهای کلیدی افزایش نگرش های کار آفرینانه افراد یاد شده است (لینان و چن، 2011) اما، کارآفرین کیست؟ مشخصات شخصیت او چیست؟ یا به طور ویژه، چه عوامل مهمی یک فرد را به سوی تبدیل شدن به یک کارآفرین هدایت می کنند؟ (ژانگ، دایسترز و کلودت، 2013). در این مطالعه دو مدل نظری به منظور شرح رفتار کارآفرینانه به کار برده شد. مدل شاپیرو (شاپیرو و سوکل، 1982) که مدل رویداد کار آفرینانه نامیده شده است (EEM) و برای توصیف یک فرایند کار آفرینانه که در آن نیت مندی در محوریت قرار دارد (بیرد، 1988) استفاده می شود. این مدل، راه اندازی کسب و کار را به عنوان رویدادی که می تواند به واسطه تعامل بین ابتکار عمل، توانایی، مدیریت، استقلال نسبی و ریسک توضیح داده شود، در نظر می گیرد. مدل دوم نظریه رفتار برنامه ریزی شده (TPB) است که توسط آجزن (1991) معرفی شد. نظریه رفتار برنامه ریزی شده (TPB) شامل سه مؤلفه است که شکل گیری قصد را پیش بینی می کنند؛ و عبارتند از (1) نگرش فرد نسبت به رفتار (2) هنجارهای ذهنی و (3) میزان کنترل رفتاری ادراک شده (احساس کارآیی فردی). تحقیقات دیگر نقش برخی از عوامل شخصیتی مرتبط با گرایش به کار آفرینی را مهم بر شمرده اند. لینان و چن (2009) دریافتند که نگرش شخصی و کنترل رفتاری ادراک شده از جمله مناسب ترین عواملی هستند که می توانند نیات کار آفرینانه را شرح دهند (به نقل از لینان و چن، 2011). اخیراً برخی از پژوهش ها یک نظریه ذهنیت گرا از کار آفرینی را مورد توجه قرار داده اند که بر افراد، دانش، منابع و مهارت های آن ها و فرایند های کشف و خلاقیت متمرکز است و محوریت و جوهره کار آفرینی را تشکیل می دهد (کر و همکاران، 2007). در برنامه عملیاتی کار آفرینی 2020 خاطر نشان شده است که جوانانی که از یادگیری کار آفرینانه بهره مند می شوند باید دانش تجاری و مهارت های ضروری و نگرش هایی از جمله خلاقیت، ابتکار عمل، سماجت، کار گروهی، شناخت نسبت به ریسک و احساس مسئولیت را در خود پرورش دهند (کمیسیون اروپا، 2013). تقویت آموزش کار آفرینانه در مدارس، مؤسسات آموزش فنی و حرفه ای و دانشگاه ها تآثیر مثبتی بر پویایی کار آفرینانه در اقتصاد ما بر جای خواهد گذاشت (کمیسیون اروپا، 2013). معلمان نقش مهمی در بالا بردن یادگیری کار آفرینانه ایفا می کنند. کار آفرینی با آموزش و پرورش معلمان کار آفرینانه آغاز می شود. علی رغم رشد سریع علاقه مندی به آموزش و تربیت کار آفرین، هنوز هم به تعداد کافی مربی و معلم کار آفرینی در مدارس و دانشگاه های سراسر جهان وجود ندارد (ویلسون و وسنی، 2013). برنامه های آموزش و تربیت معلم کار آفرینانه دانشجویان تعلیم و تربیت را به پرورش دانش، مهارت ها و نگرش های کار آفرینانه خود تشویق می کنند (کمیسیون اروپا، 2013). برنامه های آموزش و تربیت معلم کار آفرینانه به دانشجویان تعلیم و تربیت کمک می کنند تا وظیفه شخصی خود در تعلیم وهمچنین مقام شخصی خود را به منظور استفاده از راهبرد ها و روش های کار آفرینانه، ایجاد محیطی که بستر خلاقیت و رفتار فراکنشی را مهیا سازد، تغییر فرایند ارزیابی در تجربه یادگیری، ارائه بازخورد و حمایت از تنوع و فردیت پرورش دهند.