مدیریت نوآوری از طریق تولید مشترک در همکاری بین شرکتی

چکیده

کلمات کلیدی

1-مقدمه

2-مروری بر پیشینه و فرضیات

2-1 نوآوری

2-2 ظرفیت جذب

2-3 خودکارآمدی

2-4 تولید مشترک

2-5 سرمایه اجتماعی

2-5-1 تعاملات اجتماعی

2-5-2 اعتماد

2-5-3 ارزشهای مشترک

3-روش

3-1 چهارچوب مفهومی

شکل 1: چهارچوب مفهومی

3-2 جمعآوری دادهها و نمونهبرداری

3-3 ساختارها و متغیرها

جدول 1: میانگین، انحراف معیار، ویژگیهای اندازهگیری و همبستگی.

4-تحلیل و نتایج

4-1 آمار توصیفی

4-2 آزمایش فرضیات

جدول 2: نتایج SEM

5-بحث

5-1 تولید مشترک و نوآوری: تأثیر مستقیم و تأثیر غیرمستقیم

5-2 سرمایه اجتماعی و تولید مشترک

5-3 ملاحظات مدیریتی

6-نتیجه گیری و مشارکت

6-1 مشارکتهای پژوهشی

6-2 محدودیتهای پژوهشی و پژوهشهای آینده

نوآوری یک منبع اصلی مزیت رقابتی مبتنی بر دانش است. با این حال، تحقیقات در مورد اینکه چگونه تولید مشترک شرکت‌ها نوآوری را افزایش می‌دهد، کمیاب و نادر می‌باشد. بنابراین، این مطالعه نه تنها سه بُعد سرمایه اجتماعی را ادغام می‌نماید و اثرات جداگانه این ابعاد بر روی تولید مشترک را مورد بررسی قرار می‌دهد، بلکه شامل نقش ظرفیت جذب و خودکارآمدی و تجزیه و تحلیل اثر آنها بر روی نوآوری نیز می‌باشد. این مطالعه از روش نمونه‌گیری تصادفی برای انتخاب 221 شرکت در تایوان استفاده کرده و مدل‌سازی معادلات ساختاری را برای آزمون روابط بکار می‌گیرد. یافته‌ها نشان می‌دهد که ظرفیت جذب و خودکارآمدی نوآوری را افزایش می‌دهد. تولید مشترک به صورت مثبتی نوآوری، ظرفیت جذب، و خودکارآمدی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. یافته‌های ما همچنین روابط مثبت بین سرمایه اجتماعی و تولید مشترک را پشتیبانی می‌نمایند. این مطالعه به پژوهش‌های کمی که همکاری تولید مشترک در نوآوری را مورد بررسی قرار می‌دهند، کمک می‌کند.

نوآوری در عصر اقتصاد دانش به طور فزاینده ای برای شرکت ها مهم است تا مزایای رقابتی را حفظ کند (هوارنگ، 2010؛ سوبرامانیان و یوندت، 2005). نوآوری ممکن است از خارج از شرکت ناشی شود؛ این شرکت ها به شدت روابط مشارکتی را توسعه می دهند تا فرصت توسعه محصول جدید را افزایش دهد و نوآوری را ارتقا دهد (فراست و ژو، 2005؛ لای و چانگ، 2010؛ پولین و فرگوسن، 2010). پژوهش اخیر بر این تأکید می کند که تولید مشترک از فرایندهای تعاملی دو جانبه در بافت درون-سازمانی ناشی می شود (بالانتین و واری، 2006). به طور ویژه، تولید مشترک ماهیت جمعی ایجاد مشترک ارزش را ارتقا می دهد و علایق هر دو شریک را در اتحادی کارآمد نشان می دهد (پیرس، دین و رحمان، 2015). بنابراین، تولید مشترک به محرک کلیدی نوآوری تبدیل می شود (چن، تسو و چینگ، 2011). با این حال، پژوهش تجربی مربوط به فعالیت های تولید مشترک در روابط شراکتی ترسناک باقی می ماند (پاینه، استورباکا و فرو، 2008؛ وارگو، مگلیو و آکاکا، 2008). این مطالعه این خلأ را در توجه به این پر می کند که شرکت ها چگونه شرکای خود را به عنوان سازندگان فرایند نوآوری ادغام می کنند. تولید مشترک با شرکا می تواند به صورت مشترک می تواند ارزش را در سطحی ایجاد کند که شرکت ها به تنهایی برای دستیابی به آن تلاش کنند. به عبارت دیگر، تولید مشترک فرایند پیچیده است که شامل ادغام منابع از شبکه های مختلف می شود (وارگو، 2009). این مطالعه چهارچوبی را برای تولید مشترک ارائه می کند که ریشه در رویکردهای سرمایه اجتماعی نسبت به سازمان دارد. و در واقع، سرمایه اجتماعی بخشی مهم از تولید مشترک است که در آن شرکت ها فرصت هایی جدید را کشف کرده و دانش جدید به دست می آورند. بنابراین، سرمایه اجتماعی، همانند یک منبع استراتژیک، ممکن است بر عوامل تعیین کنندۀ تولید مشترک تأثیر داشته باشد. مطالعات مربوط به نوآوری مشترک نشان می دهد که تولید مشترک نوآوری را ارتقا می دهد (چن و دیگران، 2011). از سوی دیگر، شرکت هایی که سطحی کافی از ظرفیت جذب دارند، تمایل به حساسیت نسبت به فرصت های تکنولوژیکی در نوآوری و بهره گیری از این فرصت ها دارند (نیکولز-نیکسون و وو، 2003؛ روترمل و هیل، 2005).به عبارت دیگر، ایجاد خودکارآمدی اولین مرحله مهم نسبت به توسعه یک مهارت است (باندورا، 1997). شرکت هایی که نسبت به توانایی خود برای ارائه دانشی ارزشمند اعتمادبه نفس دارند، احتمال بیشتری دارد که وظایف خاص را تکمیل کنند (چن، گرین و کریک، 1998). بنابراین، تولید مشترک ممکن است از طریق ظرفیت جذب و خودکارآمدی برای افزایش نوآوری اعمال شود. این دو اثر غیرمستقیم تکمیلی تغییر اضافی نوآوری را توضیح می دهد. منطق مرتبط به خدمات غالب (S-D) به اتحاد مشارکت به عنوان شبکه های ایجاد مشترک ارزش نگاه می کنند (پولین و فرگوسن، 2010؛ وارگو و لوش، 2008). به دنبال این جریان پژوهشی، این مطالعه منطق S-D مفهومی را برای تحلیل تولید مشترک در مشارکت به کار می گیرد. این مطالعه ابتدا تأثیرات ظرفیت جذب و خودکارآمدی را بر نوآوری؛ ثانیاً تأثیرات مستقیم تولید مشترک را بر نوآوری و ظرفیت جذب و خودکارآمدی و ثالثاً تأثیرات مستقیم سرمایه اجتماعی را بر تولید مشترک بررسی می کند. بر این اساس، این یافته ها آثار انجام-شده را با یکپارچه کردن جریانات پژوهشی در سرمایه اجتماعی و تولید مشترک در توسعه مدلی جامع برای شرکت های تایوانی و شرکای متحد خود تقویت می کند. به طور خاص، این مطالعه نقش های بررسی نشده تولید مشترک، ظرفیت جذب و خودکارآمدی را به عنوان واسطه میان سرمایه اجتماعی و نوآوری بررسی می کند. نتایج مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) توضیحی کامل و جامع را برای درک ارتباط میان فاکتورها ارائه می کند که این فاکتورها نوآوری را ارتقا می دهند. مابقی این مطالعه به این صورت است: بخش 2، مروری بر پیشینه و فرضیات؛ بخش 3، روش؛ بخش 4، تحلیل و نتایج؛ بخش 5، بحث؛ بخش 6، نتیجه گیری و مشارکت.