حفظ و بهود ایمنی و سلامت در کار: مطالعه موردی کارخانه سیمان هاما بوزیان (الجزایر)

چکیده

کلید واژگان

1. مقدمه

2. مسئله 

شکل 1. روش انجام کار «حلقه بهبود پیوسته» 

3. روش انجام کار 

4. کاربرد 

4.1. توزیع براساس عناصر مواد

 شکل 2. توزیع WA براساس عنصر موارد، سال 2012.

شکل 3. توزیغ WA براساس محل جراحت، سال 2012.

شکل 4. توزیغ WA براساس دامنه سنی، سال 2012.

شکل 5. توزیع WA براساس زمان حادثه، سال 2012. 

شکل 6. توزیع WA براساس روزهای هفته، سال 2012. 

شکل 7. توزیع WA براساس ماه های سال جاری 2012.

شکل 8. توزیع WA براساس ماهیت جراحت، سال 2012. 

شکل 9. توزیع نرخ تکرر در طی سه سال. 

شکل 10. توزیع نرخ شدت در طی سه سال. 

4.2. توزیع حوادث کاری براساس محل جراحات

4.3. توزیع حوادث حرفه ای براساس دامنه سنی 

4.4. توزیع براساس زمان حادثه 

4.5. توزیع براساس روز هفته 

4.6. توزیع حوادث کاری در سال در طی ماه  

4.7. توزیع براساس ماهیت جراحت  

4.8. نرخ تکرر و نرخ شدت در طی ماه های سه سال  

4.8.1. نرخ تکرر 

4.8.2. نرخ شدت  

5. تعیین اولویت اقدامات 

6. تعیین علل مختلف حوادث کاری 

7. نتیجه گیری و توصیه ها

7.1. نتیجه گیری 

7.2 توصیه ها

ایمنی و سلامت در کار (SHW) در کشورهای صنعتی و به طور خاص صنایعی که ریسک در آنها بالا است تبدیل شده است به یک اولویت در سلامت عمومی و همچنین ملاحظه اصلی در بافت مدیریت انسانی. لذا، توسعه فرهنگ ایمنی قوی (SC) به معنای کاهش تعداد رویدادهای منفی در ارتباط با فعالیت های مختلف شرکت خواهد بود. اکنون، قوانین و سنت ها باهم تعامل می کنند: زمانی که افراد رفتار خوبی داشته باشند، قوانین ساده می شوند. متاسفانه، عادات را نمی توان با تعیین مثال اصلاح کرد. از این رو، بدون توجه به اندازه و فعالیت یک نهاد، سلامت و امنیت در کار باید هسته اصلی مدیریت روزمره باشد. در غیاب مدیریت کارآمد سلامت و ایمنی در کار، کل شرکت دچار سوء مدیریت می شود. در کل، مدیریت ریسک را می توان به عنوان یک فرآیند در جلوگیری و حفاظت تعریف کرد که به شرکت یا یک نهاد اجازه می دهد در محیط رقابتی همه تصمیم های لازم را بگیرد تا فعالیت خود را بدون تاثیر منفی بر مشتریان و محیط بهینه سازی کند. این کار فرصتی است برای آغاز یک رویکرد جهانی به جلوگیری در کارخانه های سیمان که هدفش بهبود شرایط کاری توسط راه حل های فنی، سازمانی و انسانی است تا ایمنی و سلامت کارکنان درگیر در فرآیند بهبود پیوسته را ارتقاء دهد.

در حین کار، یک کارمند ممکن است قربانی حادثه صنعتی شود یا دچار بیماری شغلی شود که منجر می گردد به: - ناتوانی موقتی برای انجام کار (TIW) - ناتوانی نسبی دائمی (PPD) - مرگ که به معنای خاتمه فعالیت است. در الجزایر، مشکلات سلامتی اکنون بار سنگینی از نظر سلامت و اقتصاد بر کارگران، بر شرکت ها و به طور کل جامعه تحمیل کرده اند. شرایط اسفناک است، یا حداقل می توان گفت که با توجه به نادیده گیری رویکرد جلوگیری در محیط کار از سوی دولت، شرایط هشداردهنده، حتی فاجعه بار است. «تنها 18 شرکت الجزایری برنامه جلوگیری از خطرات حرفه ای و ایمنی در کار را درون سیستم خود گنجانده اند» (چیب و همکاران، 2014). هر ساله، در شرکت های ما هزاران نفر قربانی حوادث شده یا دچار مشکلات عمده سلامتی در محیط کار می شوند. بیش از 50000 حادثه در سال باعث شد که در سال 2013 پوشش تامین اجتماعی به 20 میلیارد دینار الجزایر برسد که این رقم در سال 2012 برابر با 19 میلیارد دینار بود. در طی این سال، تعداد کشته ها به 613 نفر رسید، 640 مورد بیماری حرفه ای گزارش شد که 27% به دلیل فرآورده های شیمیایی بود. هزینه رو به افزایش است و این هزینه مشخصا بسیار سنگین نیز می باشد اما تنها یک تقریب است که نمی تواند عدد دقیق قربانیان در محیط کار را نشان دهد، جایی که اکثریت موارد در حاشیه های محیط رسمی رخ می دهند و در اظهارنامه های رسمی بیان نمی شوند (چیب و همکاران، 2014؛ رویدادها، حوادث، فجایع، 1999). این هزینه ها نقصان های جدی در سلامت و ایمنی را آشکار می کنند که کشورهای صنعتی توانایی جلوگیری از آن را ندارند. تراژدی حوادث حرفه ای و هزینه نیازمند پاسخ قوی از سوی همه ذینفعان است، هم در سطح دولت و هم در سطح شرکت ها و کارگران. دولت باید درکنار همه بخش ها از حمله بخش خصوصی نقش کلیدی را در توسعه سیستم ملی سلامت و ایمنی در کار بازی کند و باید دستورالعمل های استراتژیک کشور را تعریف کند تا سرلوحه اقدامات و پیش بینی های شرکت ها قرار بگیرد (کمیساریای برنامه عمومی، 1994). لذا حالت های ایجاد شده رهبری در شرکت ها به هنگام مواجهه با این شرایط باید مورد دوم را امکان پذیر کنند تا توسعه پایدار تضمین شود (رویدادها، حوادث، فجایع، 1999)، متاسفانه این امر در مورد کارخانه سیمان مد نظر ما صدق نمی کند و مسئله سلامت ایمنی صنعتی به نظر از سوی دولت جدی گرفته نمی شود. از این رو، ارتقای فرهنگ ایمنی اکنون به عنوان یک الزام برای پایایی و پایداری سازمان ها در نظر گرفته می شود. این فرهنگ ایمنی توسط یک مجموعه کاربست ارائه می شود که توسط ذینفعان اصلی توسعه و پیاده سازی شده است تا ریسک های مشاغل شان را مدیریت کنند (چادف-برسی، 2002). هدف این کار پیشنهاد راهکارهایی به منظور ایجاد یک روش و رویکرد روش شناختی است که به شرکت ها مخصوصا در کارخانه سیمان مورد نظر، اجازه می دهد تا تقریبا یک فرهنگ ایمنی دینامیک را پیاده سازی کنند که قابل ارتقاع و بهبود و پایدار باشد.