عامل انسانی در مدیریت زمان

چکیده

واژگان کلیدی

1.مقدمه

1.1زمان در رهبری

1.2. تجربه ی زمان

شکل 1. شناخت ماهیت زمان در مدیریت

2. تحقیق

2.1. ویژگی های زمان و شخصیت زمانی

2.2. داده ها در تحقیقات

شکل 2. کشش خلاق با واریانس -/+

2.3. تفاوت ها و شباهت های بین پاسخ گویان

جدول 1. تعداد همبستگی های آماری چشمگیر در موارد آزمایش شده

جدول 2. درصد همبستگی میان پاسخ گویان در مقایسه با کلیه مقایسات

3. مباحثه

3.1. موضوعات تحقیق آینده

زمان مهمترین منبع برای رهبران است. منابعی مانند نیروی کار، سرمایه و یا امکانات برای رهبران از اهمیت بسیاری برخوردارند، اما زمان حکم فرماست. کارآمد بودن افراد و افزایش بازدهی سازمان ها به شدت با میزان بهره وری آنها از زمان در ارتباط است. بنابراین، رهبران به طور ویژه میبایست هوشیاری بسیاری نسبت به هویت زمانی خود داشته باشند. هرچند، زمان مفهومی نیست که رهبران به سادگی آن را مدیریت و یا حتی درک کنند. زمان وجهه های مختلفی در بین مردم دارد. چالشی در رابطه با ترتیب زمانی وجود دارد، یعنی وقتی که کسب و کار و مدیریت به طور همزمان انجام میشوند، رسیدگی همزمان به روابط انسانی و مدیریت را نامناسب می سازد. تجربه ی هر شخص از زمان با شخص دیگر تفاوت دارد و شرایط گوناگون به طور پیوسته تجربه ی افراد را دستخوش تغییر قرار می دهد. بنابراین، اغلب اوقات رهبران متوجه میشوند که برنامه ریزی و هماهنگی با آن یا تصمیم به عملی سازی در یک زمان توافقی کار مشکلی است. برخی افراد بهتر از دیگران خود را با هم زمانی حقیقی رهبران وفق می دهند. در نتیجه برای رهبران نیز درک چگونگی تجربه ی اعضای سازمان از زمان بندی خود و میزان آگاهی آنها کار دشواری است. پیش از اینکه این امکان فراهم باشد تا یک فرد میزان بهره مندی خود از زمان، جهت گیری زمانی فردی و نگرش خود نسبت به زمان را مدیریت کند، لازم است تاشرایط را هوشیارانه بسنجد. این مقاله با تحقیقاتیدر مورد شناخت ماهیت زمان در حوزه ی رهبری و مدیریت و آگاهی افراد نسبت به زمان و واقعیت زمانی آنها سر و کار دارد. تحقیقات توسط برنامه ی پیشرفته و سودمند کرونوس و کِیروس انجام شده است که هدف اصلی آن فراهم کردن زمینهبرای تحقیق در مورد تجربه های متفاوت زمانی افراد می باشد. شناخت ماهیت زمان در حوزه ی رهبری و مدیریت به علاوه، تحقیق و نتایج تفاوت های واقیعت زمانی افراد ارائه شده است. مقاله در این مورد بحث می کند که آگاهی افراد نسبت به زمان متفاوت است و این تفاوت باید قابل تشخیص باشد، به خصوص در جایگاه رهبری. جنبه ها و پیشنهادات آینده ی این تحقیق نیز در این مقاله به چاپ رسیده اند.

پیتر دراکر [1] مقاله ی خود را در هیئت بازبینی تجاریِ هاروارد با این جمله آغاز می کند: "موفقیت در دانش اقتصاد به سوی کسانی پیش میرود که ازخود، نقات قوت، ارزش ها و توانایی های خود شناخت کافی داشته باشند". دراکر در این مقاله مهارت های مدیریت فردی را مورد بررسی قرار می دهد و بر آگاهی فرد از خودش تاکید می کند. دراکر همچنین اظهار کرده است که "مدیران تاثیر گذار وظایف را در رأس قرار نمی دهند، بلکه زمان را در رأس قرار می دهند". او از این طریق تاکید می کند که زمان یک عامل محدود کننده است. [2] به علت طبیعت دانش و کار مدیریتی،تفاوت بین اتلاف وقت یا استفاده ی عاقلانه از آن در اثر بخشی ونتیجه است. [2] از اینرو، اولین گام برای تبدیل شدن به یک مدیرتاثیر گذارآموختن مدیریت فردی است و یکی از موضوعات بسیار مهم آموختنمدیریت زمان است. به طور کلی، زمان مفهوم ساده ای نیست که بتوان به راحتی بر آن تسلط یافت. افراد روش های بسیاری برای کنترل زمان آموخته اند، اندازه گیری سرعت زمانی و ترتیب عددی با ساعت امکان پذیر است [3]، اما این با درک حقیقی از زمان بسیار متفاوت است. نقطه نظرات بسیاری برای درک زمان وجود دارد. نظریه فیزیکی نیوتون در خصوص زمان، این است که زمان مستقل از دیگر پدیده ها و مطلقات فیزیکی ست. از طرف دیگر، در نظریات مرتبط دیگر، زمان به عنوان چهارمین بعد فضا خوانده شده است و تغییرات در آن بازگشت ناپذیرند. به عنوان نمونه سُرلی اظهار می دارد که "زمان تنها به عنوان جریانی از تغییرات وجود دارد". [4] روش های مختلفی نیز وجود دارند که زمان را به چیزی قابل فهم تر پیوند می دهند. بورودیتسکی پیشنهاد میکند که زمان میتواند به عنوان یک تشبیه وابسته به زمان و فضا تلقی شود و این باعث روابط بین فضا و زمان می شود. با این وجود، او می پذیرد که وقتی صحبت از زمان به میان باشد هیچ مدرکی دال بر حضور این تشبیهات نیست. [5] با وجود تعریفات یا تشبیهات متنوع آنچه برای مدیران معنا و مفهوم دارد این است که زمان منبعی بی همتا است که قابل ذخیره نیست، زمان از بین رفتنی و غیر قابل جبران است و و هیچ جایگزینی ندارد. تقاضا تاثیری بر روی زمان ندارد و هیچ قیمتی نمیتوان روی زمان گذاشت و فاقد منحنی مطلوبیت نهایی است. مهم تر از همه این که وقتی در زندگی کاریِ مدرن امروزی صحبت از زمان می شود، همیشه با کمبود آن و به عبارت دیگر فقدان آن رو به رو می شویم. [1] [6]