دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 7114
ترجمه فارسی عنوان مقاله

ارزیابی نظریه بازی، ایفای نقش و قضاوت بدون پشتوانه

عنوان انگلیسی
Assessing game theory, role playing, and unaided judgment
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
7114 2002 8 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : International Journal of Forecasting, Volume 18, Issue 3, July–September 2002, Pages 345–352

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2. مسأله مهم است؟

3. یافته ها مهم هستند؟

4. علم شایسته است؟

1-4. هدف طراحی چه بود؟

2-4. آیا مرور مقالات کامل و بی طرف بود؟

3-4.آیا نمونه های شرکت کننده گان به اندازه کافی بزرگ بودند؟

4-4. آیا نمونه های شرکت کننده ها قابل نمایش بودند؟

5-4. آیا نمونه وضعیت ها به اندازه کافی بزرگ بودند؟

جدول-1. میانیگن درصد پیش بینی های درست با برخی از وضعیت های مستثناشده.

6-4. آیا نمونه وضعیت ها قابل نمایش بودند؟

 جدول-2. آیا وضعیت ها در برابر قضاوت مغرضانه بودند؟

7-4. آیا شرکت کنندگان از دستورالعمل ها پیروی کردند؟

8-4. آیا مدیریت معتصبانه بود؟

9-4. آیا تعصب هایی از تغییرات در مدیریت وجود دارد؟

10-4. آیا Green افشای کامل را فراهم می آورد؟

11-4. آیا استفاده از معیار دیگر بر نتیجه گیریها اثر می گذارد؟

12-4. آیا مقاله به وضوح نوشته شده است؟

5. تحقیق بیشتر

6. نتیجه گیریها
ترجمه کلمات کلیدی
- پیش بینی - ایفای نقش - شبیه سازی فعل و انفعالات -
کلمات کلیدی انگلیسی
Forecasting,Role playing,Simulated interactions,
ترجمه چکیده
مطالعه Green ( Int. J. Forecasting (آماده چاپ)) در مورد دقت روش های پیش بینی برای درگیری ها در برابر معیارهای علمی سنتی بسیار خوب بوده است. علاوه براین، این مفید است، زیرا با مقایسه روش های پیش بینی کننده که در عمل استفاده می شوند، مسائل واقعی را بررسی می کند. برخی تعصب ها در طراحی مطالعه وجود دارند و آنها به نفع نظریه بازی هستند. در نتیجه، کسب دقت نظریه بازی بر روی قضاوت بدون پشتوانه ممکن است گمراه کننده باشد، و مزیت ایفای نقش بر روی نظریه بازی احتمالاً بیشتر از 44 % کاهش خطای یافت شده توسط Green باشد. دقت بهبود یافته ایفای نقش بر روی نظریه بازی در تمام وضعیت ها برقرار بود. برای آن دسته از حالت هایی که تعامل های شبیه سازی شده در میان مردم با نقش ها تداخل داشتند، نظریه بازی چیزی بهتر از شانس نبود ( 28 % درست)، درحالیکه ایفای نقش در 61 % از پیش بینی ها درست بود. موسسه بین المللی پیش بینی کننده ها. منتشر شده توسط علوم الزویر B.V. تمام حقوق محفوظ است.
ترجمه مقدمه
در Armstrong (a 1997)، من هم رقابتی توسط Brandenburger و Nalebuff (1996) را مرور کردم. استفاده آنها از نظریه بازی برای آنالیز وضعیت های جهان واقعی قانع کننده به نظر می رسید. من نتیجه گرفتم که مایه تأسف بود که تصمیم گیرندگان پیش از اینکه تصمیم خود را بگیرند از نظریه پردازان بازی کمک نگرفتند. من برخی سوءتفاهامات با این کتاب دارم. برای مثال، آیا هیچ شاهدی وجود دارد که نظریه بازی منجر به تصمیمات یا پیش بینی های بهتر در تداخلات شده باشد؟ بنابراین من با نویسندگان تماس گرفتم. Brandenburger پاسخ داد که او از هیچ مطالعه ای در مورد اعتبارسنجی پیش بینی نظریه بازی مطلع نیست، و من قادر به یافتن هیچ مطالعه این چنینی نشدم. بسیاری از صدها محقق برای مدت نیم قرن بر روی نظریه بازی کار کرده اند. بنابراین، به نظر عجیب می رسد که یافتن مدرک در مورد اعتبارسنجی پیش بینی این روش مشکل باشد. تصور کنید که صدها محقق پزشکی نیم قرن را بر روی توسعه داروها بگذرانند بدون اینکه تست بکنند که آیا آنها همانگونه که پیش بینی شده بود کار می کنند یا خیر. آنها اجازه نمی دهد که داروهای آنها وارد بازار شوند. Kesten Green یک پیش نوس اولیه از مقاله خود را در جولای 2000 برای من ارسال کرد (Green، 2002). من فکر کردن که این یک سهم مهم دارد زیرا او: (1) یک مسأله مهم را توصیف کرد، (2) باورهای موجود را به چالش کشید، (3) نتایج شگفت انگیزی بدست آورد، (4) از روش های ساده استفاده کرد، (5) افشاسازی کاملی را فراهم آورد، و (6) آن را به طور واضح توضیح داد. به طورخلاصه، Green تمام قوانین در "فرمول نویسنده" را نقض کرد ( Armstrong، 1982). این فرمول که بر اساس یک مرورکلی از تحقیق تجربی بود، در Armstrong به روزرسانی شده بود (b 1997). با توجه به نقض فرمول Green، من انتظار داشتم که مرورکنندگان این مقاله را رد بکنند. برای جلوگیری از رد شدن آن، با اجازه از Jan deGooijer، ادیتور ژورنال بین المللی پیش بینی، من به Green اطلاع دادن که با توجه به پاسخ های معقول به هر گونه بررسی هر از نگرانی داوران اصلی، مقاله او پذیرفته خواهد شد. Green در ارزیابی خود از این مطالعه با قاعده و اصول بود. او بر اساس 32 اصل برای ارریابی روش های پیش بنی از Armstrong (c 2001) به این مطالعه نمره داد. مطالعه او بر روی 28 اصل به خوبی کار کرد، و بر روی سه مورد دیگر ضعیف بود و یکی از آنها به صورت نامربوط قضاوت شد. من این رتبه بندی ها را مطالعه کردم و من نیز موافقم. رتبه بندیها در kestencgreen.com/ ratings.pdf قرار دارند. من بحث می کنیم که آیا: (1) مسأله مهم است، (2) یافته ها مهم هستند، و (3) مطالعه در یک شیوه رقابتی انجام شده بود. من سپس پیشنهاداتی را برای بررسی بیشتر ارائه می دهم.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  ارزیابی نظریه بازی، ایفای نقش و قضاوت بدون پشتوانه

چکیده انگلیسی

Green’s study [Int. J. Forecasting (forthcoming)] on the accuracy of forecasting methods for conflicts does well against traditional scientific criteria. Moreover, it is useful, as it examines actual problems by comparing forecasting methods as they would be used in practice. Some biases exist in the design of the study and they favor game theory. As a result, the accuracy gain of game theory over unaided judgment may be illusory, and the advantage of role playing over game theory is likely to be greater than the 44% error reduction found by Green. The improved accuracy of role playing over game theory was consistent across situations. For those cases that simulated interactions among people with conflicting roles, game theory was no better than chance (28% correct), whereas role-playing was correct in 61% of the predictions.

مقدمه انگلیسی

In Armstrong (1997a), I reviewed Co-opetition by Brandenburger and Nalebuff (1996). Their use of game theory to analyze real-world situations seemed compelling. I concluded that it was unfortunate that the decision makers had not engaged the help of game theorists before they made their decisions. I had some misgivings about the book, however. For example, was there any evidence that game theory had led to better decisions or predictions in conflicts? So I contacted the authors. Brandenburger responded that he was not aware of any studies of the predictive validity of game theory, and I was unable to find any such studies. Many hundreds of academics have been working on game theory for half a century. Thus, it seems strange that finding evidence on its predictive validity is difficult. Imagine that hundreds of medical researchers spent half a century developing drugs without testing whether they worked as predicted. They would not be allowed to market their drugs. Kesten Green sent me an early draft of his paper in July 2000 (Green, 2002). I thought it was an important contribution because he: (1) described an important problem, (2) challenged existing beliefs, (3) obtained surprising results, (4) used simple methods, (5) provided full disclosure, and (6) explained it all clearly. In short, Green violated all the rules in the ‘Author’s Formula’ (Armstrong, 1982). That formula, based on a review of empirical research, was updated in Armstrong (1997b). Given Green’s violations of the formula, I expected that reviewers would reject the paper. To avoid rejection, with the permission of Jan deGooijer, Editor of the International Journal of Forecasting, I informed Green that his paper would be accepted, subject to reasonable responses to any substantive reviewers’ concerns. Green had been systematic in his own evaluation of his study. He rated the study on the 32 principles for the evaluation of forecasting methods from Armstrong (2001c). His study did well on 28 of the principles, poorly on three, with one judged as not relevant. I have reviewed these ratings and am in agreement. The ratings are at View the MathML source. I discuss whether: (1) the problem is important, (2) the findings are important, and (3) the study was done in a competent manner. I then provide suggestions for further research.

نتیجه گیری انگلیسی

6. Conclusions The game theorists’ predictions were slightly more accurate than those from participants using unaided judgment, although the advantage may have arisen from biases in the design, such as the lack of experience on the part of the participants using unaided judgment. This advantage does not apply however, when the situations are restricted to conflicts involving a series of interactions among the parties in conflict. Role playing was substantially more accurate than game theory despite biases favoring game theory. In general, an examination of the procedures used in Green’s comparative study of forecasting methods supports his findings. That said, much can be learned from further study of these issues. Hopefully, game theory researchers (and others) will conduct empirical studies that would assess the value of game theory relative to other approaches. More important, despite the substantial benefits identified in research to date, little research has been done on the use of role playing as a forecasting technique. In particular, research is needed for simulated interactions in cases involving conflicts. We know little about how to best implement role playing and about the conditions under which it is most effective relative to other methods.