رویکرد تئوری بازی برای کاهش ریسک زیست محیطی شرکت

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2- روش شناسی

2-1- مفروضات

جدول 1- ماتریس بازدهی بازی

2-2- ماتریس بازدهی

جدول 2- متغیرهای سیاست و پارامترهای ورودی در مدل.. 

جدول 3- ماتریس استراتژی های بازی.

3- مثال نمونه

3-1- شرح مورد

جدول 4- نتایج بازی سناریوی 1.

3-2- استراتژی های بازی

3-3- تأثیر احتمال ریسک

جدول 5- نتایج بازی سناریوی 2. 

جدول 6- هزینه اقدام متقابل و بحرانی بودن آن برای هر زیر رویداد یا رویداد فرعی.

شکل 1- توزیع سرمایه ارائه دهنده بیمه.

جدول 7- استراتژی های بازی برای مثال.

3-4- تجزیه و تحلیل حساسیت

جدول 8- خلاصه بازدهی.

جدول 9- نتایج بازی مثال نمونه سناریوی 1.

جدول 10- نتایج بازی سناریوی 2 مثال نمونه.

شکل 2- تأثیر احتمال ریسک بر بازده بازیکنان در سطح ریسک A.

4- نتیجه گیری

شکل 3- تأثیر احتمال ریسک بر بازده بازیکنان در سطح ریسک B.

شکل 4- تأثیر احتمال ریسک بر بازده بازیکنان در سطح ریسک C. 

شکل 5- نتایج تجزیه و تحلیل حساسیت بازی بین بازیکنان.

شرکت های تولیدی در فرآیند تولید خود با مشکلات زیادی در خصوص ریسک زیست محیطی مواجه هستند. تقاضاهای فرآیندهای تولید ایمن و قوانین صریح و سخت گیرانه زیست محیطی، شرکت ها را به سمت متعادل ساختن مشکلات برنامه ریزی سرمایه با به حداقل رساندن محدودیت های ریسک هدایت می کند. بیمه مسئولیت آلودگی زیست محیطی (EPLI) می تواند ابزاری مفید برای کاهش این ریسک ها باشد. به طور کلی، شرکت های تولیدی ترجیح می دهند پول کمتری را برای سرمایه گذاری در زمینه کاهش ریسک صرف کنند. از سوی دیگر، ارائه دهندگان بیمه ترجیح می دهند جایگزین های بیشتری برای رفع نیازهای شرکت های تولیدی و دستیابی به حداکثر سود ممکن ارائه کنند. تعامل بین شرکت تولیدی و شرکت ارائه کننده EPLI به عنوان یک بازی بین دو بازیکن قابل مدلسازی است. این مقاله، رویکرد تئوری بازی را برای کاهش ریسک زیست محیطی شرکت از طریق EPLI پیشنهاد می کند. پارامترهای مدل نظری بازی برای دستیابی به تعادل مطلوب قابل تنظیم هستند. مطالعه موردی شرکت داروسازی برای نشان دادن کاربرد رویکرد پیشنهادی به کار برده می شود.

مسائل مربوط به ریسک زیست محیطی و ایمنی، ملاحظات مهمی در صنعت شیمیایی هستند. هدف مدیریت ریسک زیست محیطی، تعیین تعادل کارآمد و مؤثر بین هزینه ها و مزایای دوره مشخص اقدام است، و امکان انتخاب برنامه مدیریت ریسک مناسب را برای مدیران فراهم می کند. مدیریت ریسک کلی براساس سه پرسش اساسی ارائه شده توسط Haimes (1991) است: • چه کاری قابل انجام است، و چه گزینه هایی در دسترس هستند؟ • چه معاوضه هایی از نظر هزینه، مزایا و ریسک ها وجود دارد؟ • تأثیر تصمیمات فعلی بر گزینه های آینده چیست؟ مدیریت ریسک زیست محیطی برای تولید نرمال شرکت های تولیدی، بسیار مهم است. شرکت های تولیدی، نه تنها ملزم به در نظر گرفتن ریسک های آشکار در تولید هستند، بلکه باید به مدیریت ریسک های بالقوه نیز که در آینده و تحت محدودیت های بودجه رخ خواهند داد، توجه کنند. بنابراین، تخصیص منطقی هزینه ها برای پیشگیری از چنین ریسک های آشکاری، ملاحظه مهم مدیریتی است (Wang et al., 2017). غیر از تخصیص بودجه برای تضمین عملیت عادی شرکت، شیوه دیگر کنترل ریسک، به حداقل رساندن ریسک های بالقوه از طریق بیمه است، که توسط ارائه دهنده بیمه قابل ارائه می باشد. چنین استراتژی، ابزار مهمی برای مدیریت ریسک زیست محیطی نیز هست. بیمه مسئولیت زیست محیطی (بیمه مسئولیت در برابر آلودگی نیز نامیده می شود) شامل چندین نوع عمده سیاست است، که می توانند از بیمه گران در برابر متحمل شدن هزینه رویدادهای بد زیست محیطی محافظت کنند. هدف سیاست های مسئولیت زیست محیطی، مانند سایر انواع بیمه، کاهش ریسک ناشی از رویدادهای فاجعه بار است (Forrest and Wesley, 2008). بیمه مسئولیت در برابر آلودگی زیست محیطی (EPLI)، نوعی بیمه است، که نقض مقررات زیست محیطی دولت را پوشش می دهد، و به مسئولیت قانونی در برابر آلوده کننده منجر می شود. EPLI مبتنی بر آسیب ناشی از حادثه آلودگی شرکت برای جامعه است، که می تواند به عنوان مسئولیت جبران خسارت شرکت تلقی شود (Zhao, 2015). اگر چه در بسیاری از کشورهای نوظهور، هنوز EPLI در دوران اولیه خود است، در حال حاضر، EPLI در کشورهای توسعه یافته به عنوان یک استراتژی بالغ در حل مسائل جبران خسارت آلودگی زیست محیطی تلقی می شود. دو نوع اصلی بیمه آلودگی در کشورهای توسعه یافته وجود دارد: بیمه آلودگی اجباری، و بیمه آلودگی داوطلبانه. مورد اول به طور گسترده در ایالات متحده آمریکا و آلمان اجرا می شود، که در آنها شرکت ها از طریق قانون و مقررات دولتی، مجبور به خرید بیمه آلودگی شده اند. مورد دوم، به شرکت ها اجازه می دهد تا در صورت خرید یا عدم خرید بیمه آلودگی تصمیم بگیرند؛ این شیوه در بعضی از کشورها، مانند فرانسه پذیرفته شده است (Feng et al., 2014b). در سال 2006، دولت چین سعی کرد توسعه بیمه زیست محیطی را ترویج کند، و در سال 2008، دولت چین، کاربرد آزمایشی EPLI را در چندین شهر و استان آغاز کرد، اما پیشرفت آن کند بوده است. در سال های اخیر، به دلیل اجرای قانون جدید مسئولیت مدنی، سیاست های بیشتری برای ترویج اجرای EPLI پیشنهاد شده است. این کار، فرصت مطلوب تر و بازاری بزرگ برای توسعه بیمه مسئولیت زیست محیطی فراهم می کند (Zhang and Xu, 2011). با این حال، این مسئله نیز قابل پیش بینی است که چین در کاربرد این ابزار سیاست جدید با چالش های زیادی مواجه خواهد شد. دلیل این مسئله عبارت است از اینکه واضح است که پیش شرایط توسعه بیمه آلودگی در چین به طور قابل توجهی با تجربه سایر کشورها تفاوت دارد. در چین، شکاف بزرگی بین سطح توسعه اقتصادی، و سطح یا آمادگی سیستم بیمه زیست محیطی وجود دارد (Shi, 2009). به منظور طرح دلیل اجرای سیاست ملی بیمه آلودگی، در سال 2015، مطالعات موردی مقایسه ای در مورد بیمه آلودگی داوطلبانه (شهر چانگینگینگ) و اجباری (استان وسی، استان جیانگسو) انجام شد (Feng et al., 2014a). به منظور تنظیم تغییر تقاضای واقعی، یک محصول جدید بیمه (بیمه مسئولیت زیست محیطی و ایمنی) به عنوان مکمل سیستم موجود برای مدیریت ریسک زیست محیطی توسعه یافته است (Yang et al., 2017). در سه دهه گذشته، چین رشد اقتصادی سریعی را تجربه کرده است، و شاهد رشد چشمگیر در مشکلات زیست محیط مربوط به سوء استفاده از منابع طبیعی و کنترل ضعیف آلودگی بوده است. از این رو، EPLI، به عنوان یک رویکرد مبتنی بر بازار، نقش مهمی در حفاظت از محیط زیست و تضمین عملیات طبیعی شرکت های تولیدی ایفا خواهد کرد. در فرآیندهای تولید، عوامل زیادی می توانند به تصادفات صنعتی در سطوح مختلف شدت منجر شوند. علاوه بر این، اغلب تجزیه و تحلیل و تعیین کمیت این ریسک ها دشوار است. شرکت های تولیدی ترجیح می دهند پول کمتری را برای سرمایه گذاری در جهت جلوگیری از ریسک آشکار صرف کنند. در نتیجه، تنها حداقل بودجه برای انطباق به منظور جلوگیری از این ریسک های آشکار آماده می شود، و معمولاً شرکت ریسک های بالقوه در تولید را نادیده می گیرد. در نهایت، باعث می شود که شرکت های تولیدی تمایل داشته باشند بودجه کمتری را برای پیشگیری از ریسک ها صرف کنند، تا به حداقل ریسک ممکن دست یابند. از سوی دیگر، ارائه دهندگان بیمه ترجیح می دهند جایگزین های بیشتری را برای راضی کردن شرکت های تولیدی براساس نتایج ارزیابی ریسک و دستیابی به بیشترین سود ممکن در جهت به حداکثر رساندن احتمالات پرداخت هزینه های ضرر و جبران هزینه های شرکت های تولید ارائه کنند. تضاد بین بودجه سرمایه گذاری شرکت های تولیدی و هزینه جبران خسارت پرداخت شده توسط ارائه دهنده بیمه وجود دارد. این سناریو با اهداف متفاوت و بالقوه متضاد، به تعامل بین دو تصمیم گیرنده منجر می شود. بنابراین، تئوری بازی می تواند برای بررسی رفتارهای این بازیکنان مورد استفاده قرار بگیرد. تئوری بازی، چارچوبی را به منظور تجزیه و تحلیل تعامل این بازیکنان برای اهداف مدیریت ریسک زیست محیطی ارائه می کند. این چارچوب می تواند پرداخت شرکت های تولیدی، مزایای ارائه دهندگان بیمه و احتمالات ریسک را متعادل کند. تئوری بازی، چارچوب قدرتمندی برای تجزیه و تحلیل تصمیم گیری توسط چندین عامل است، که تصمیمات آنها بر یکدیگر تأثیر خواهد گذاشت (Von Neumann and Morgenstern, 1944). به طور گسترده در مدیریت ریسک زیست محیطی مورد استفاده قرار گرفته است. به عنوان مثال، Franckx (2005) یک مدل بازی بین چندین شرکت آلوده و سازمان اجرای زیست محیطی ایجاد کرد. Tapiero (2005)، یک چارچوب تئوری بازی برای تعیین احتمال آلودگی درون زاد و یک سیاست کنترل زیست محیطی پیشنهاد کرد. دونگ و همکاران (2010)، یک مدل تئوری بازی برای تجزیه و تحلیل تضادهای بین دولت محلی و شرکتی که آلودگی ایجاد می کند، ارائه کردند. جین و می (2012)، به منظور دنبال کردن استراتژی های ترکیبی بهینه دولت و تأمین کنندگان در شرایط تعادل، یک بازی بین دولت و تأمین کنندگان توسعه دادند. ژائو و همکاران (2013)، نحوه استفاده از نظریه بازی برای ارزیابی بهتر استراتژی های مختلف در دسترس برای دولت و تولیدکنندگان را نشان دادند، که از طریق محصولات پاک تر، محصولات دوستدار محیط زیست را ترویج می کند. ژائو و همکاران (2016)، یک مدل بازی تکاملی برای بررسی پاسخ های بالقوه شرکت ها به انگیزه های اجرای طرح برچسب زنی کاهش کربن پیشنهاد کردند. جعفری و همکاران (2017)، مدل های نظری بازی را در میان فرآیند بازیافت زباله ایجاد کردند، و استراتژی های تعادل را برای ساختارهای مختلف قدرت به دست آوردند. ژائو و همکاران (2012)، رویکرد تئوری بازی را در زمینه مدیریت زنجیره تأمین سبز پیشنهاد کردند. Whalen و همکاران (2017)، نحوه تسهیل یادگیری در مورد اقتصاد مدور از طریق استفاده از بازی جدی در حلقه را بررسی کردند. علاوه بر کاربردهای ذکر شده در بالا، تئوری بازی به طور گسترده ای در اقتصاد نیز مورد استفاده قرار گرفته است. مدل نظری بازی متشکل از مجموعه ای از بازیکنان، مجموعه ای از استراتژی ها و مجموعه ای از نتایج است (یک مورد برای هر بازیکن به عنوان تابعی از تصمیمات اتخاذ شده توسط بازیکنان) (Limaei, 2010). صنعت و محیط زیست، اغلب به عنوان دو بازیکن در حال تعامل با چارچوب سیاست مدلسازی می-شوند. به عنوان مثال، در مدیریت انرژی، تصمیم گیری در صنعت در یک مدل نظری بازی ارزیابی شده است (Aplak and Sogut, 2013). تئوری بازی برای بررسی فرآیند تصمیم گیری در زمینه ارزیابی زیست محیطی به کار گرفته شد (Bond et al., 2016). بازی چانه زنی مدیریت زباله و ضایعات به عنوان یک چارچوب پشتیبانی تصمیم پیشنهاد شد، که مدل های آینده در آن قابل تعبیه هستند (Karmperis et al., 2013). تئوری بازی در زمینه های مختلف، با ترکیبات مختلف بازیکنان و تصمیم گیرندگان مورد استفاده قرار گرفته است. به عنوان مثال، Zhu و Dou (2007)، مدل بازی تکاملی را برای بررسی تعامل بین دولت ها و شرکت ها در زنجیره های تأمین سبز توسعه دادند. مطالعه مشابهی توسط چن و شیو (2009) انجام شده است، که یک مدل بازی تفاضلی برای طراحی استراتژی های قیمت گذاری مقررات زیست محیطی پیشنهاد کردند. دونگ و همکاران (2010) با استفاده از نظریه بازی، چارچوبی برای تجزیه و تحلیل تضادهای بین دولت محلی و شرکت بالقوه آلوده کننده ارائه کردند. در این کار، با در نظر گرفتن ریسک های زیست محیطی و هزینه های مربوطه، یک رویکرد تئوری بازی برای تجزیه و تحلیل تعامل بین شرکت تولیدی و ارائه دهنده بیمه پیشنهاد می شود. هدف تجزیه و تحلیل، کمک به این دو بازیکن برای متعادل ساختن سرمایه گذاری ثابت معقول و درآمد ارائه دهنده بیمه، و برای دستیابی به تخصیص بهینه بودجه به منظور تضمین حفاظت زیست محیطی است. بقیه مقاله به شرح ذیل سازماندهی شده است: بخش 2، روش این کار را توضیح می دهد. بخش 3، کاربرد روش پیشنهادی را برای یک شرکت داروسازی نشان می دهد. در نهایت، بخش 4 نتیجه گیری این کار را بیان کرده، و چشم اندازهای تحقیقات بیشتری را پیشنهاد می کند.