ترجمه فارسی عنوان مقاله
تجزیه و تحلیل خرابی سیستمهای مهندسی با تعاملات خرابی و نگهداری پیشگیرانه
عنوان انگلیسی
Failure analysis of engineering systems with preventive maintenance and failure interactions
کد مقاله | سال انتشار | تعداد صفحات مقاله انگلیسی |
---|---|---|
22495 | 2009 | 11 صفحه PDF |
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)
Journal : Computers & Industrial Engineering, Volume 57, Issue 2, September 2009, Pages 539–549
فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده
مقدمه
روش
مدل تحلیلی برای خرابیهای تعاملی
روش سیستم اسپلیت
روش سیستم اسپلیت تعمیم یافته
قابلیت اطمینان سیستم
یک مثال:سیستم مکانیکی با سه قطعه ی تعاملی
مثالی از سیستم سری
نتیجه ی شبیه سازی 1 برای یک سیستم قابل تعمیر
نتیجه ی شبیه سازی 2 برای یک سیستم قابل تعمیر
نتیجه گیری
مقدمه
روش
مدل تحلیلی برای خرابیهای تعاملی
روش سیستم اسپلیت
روش سیستم اسپلیت تعمیم یافته
قابلیت اطمینان سیستم
یک مثال:سیستم مکانیکی با سه قطعه ی تعاملی
مثالی از سیستم سری
نتیجه ی شبیه سازی 1 برای یک سیستم قابل تعمیر
نتیجه ی شبیه سازی 2 برای یک سیستم قابل تعمیر
نتیجه گیری
ترجمه کلمات کلیدی
شکست های تعاملی - پیش بینی قابلیت اطمینان - عدم وابستگی - سیستم های تعمیر - تعمیر و نگهداری پیشگیرانه - خطرات تعاملی
کلمات کلیدی انگلیسی
Interactive failure,Reliability prediction,Dependent failure,Repairable systems,Preventive Maintenance,Interactive hazard
ترجمه چکیده
عملیات بهینه و نگهداری سیستمهای مهندسی شدیداً به پیش بینی درست خرابی هایشان بستگی دارد. اکثر سیستمهای مهندسی، بویژه سیستمهای مکانیکی، در معرض تعاملات خرابی هستند. می توان این تعاملات خرابی را برای سیستمهای مهندسی قابل تعمیر در زمان تعیین روشهای نگهداری بهینه برای این سیستمها تخمین زد. روش سیستم اسپلیت گسترش یافته در این مقاله طراحی می شود. این روش براساس رویکرد سیستم اسپلیت و مدلی برای خرابیهای تعاملی است. از این رویکرد برای داده های شبیه سازی شده استفاده شد. نتایج نشان می دهند تعاملات خرابی خطر قطعاتی تازه تعمیر شده را افزایش می دهند. فواصل زمانی اقدامات نگهداری پیشگیرانه سیستمی با تعاملات خرابی، در مقایسه با موقعیتهای عدم وجود تعاملات خرابی، کوتاه تر می شوند.
ترجمه مقدمه
سیستم های مهندسی قابل تعمیر در صنایع رایج هستند. یک سیستم مهندسی قابل تعمیر(که از این به بعد آن را سیستم قابل تعمیر می نامیم) نشان می دهد می توان کارکرد این سیستم را بعد از خرابی از طریق تعمیرات بهبود بخشید. این سیستم معمولاً سیستم پیچیده ی متشکل از تعدادی قطعه است. در این مقاله، واژه ی قطعات معمولاً شامل زیرسیستمها و واژه ی تعمیر شامل جایگزین کردن یا جایگزینی مگر در موارد مشخص شده است. پیش بینی خرابی سیستمهای قابل تعمیر موضوع مهمی در مهندسی قابلیت اطمینان است. پیش بینی درست خرابیهای سیستمهای قابل تعمیر برای عملیات بهینه و نگهداری این سیستمها ضروری است. می توان خرابیهای یک سیستم قابل تعمیر را با توجه به روابط خرابی مؤلفه های سیستم به دو دسته تقسیم کرد:1) خرابی مستقل- خرابیهای قطعات سیستم بر هم دیگر تأثیر نمی گذارند و 2) خرابی وابسته – خرابی یک یا چند قطعه ی سیستم با هم تعامل دارند یا منجر به خرابیهای سایر قطعات سیستم می شوند. خرابی تعاملی (IntF) نوعی خرابی وابسته است و بصورت خرابیهای متقابلاً وابسته تعریف می شود، یعنی، خرابیهای برخی قطعات (که قطعات تأثیرگذار نامیده می شوند) بر خرابی سایر قطعات(که قطعات تحت تأثیر قرار گرفته نامیده می شوند) تأثیر می گذارند و برعکس. (IntF) یک خرابی تسریع شده بدلیل فعل و انفعالات خرابی بین قطعات یک سیستم است. تعاملات خرابی میان قطعات احتمالات خرابی های قطعات را افزایش می دهند. بنابراین، نرخهای خرابی قطعات و سیستم افزایش می یابند. افزایش نرخ خرابی بصورت خطر تعاملی (IntH)تعریف می شود. متقابلاً نرخهای خرابی قطعات بدون تعامل خرابی خطر مستقل (IndH)نامیده می شود. تعاملات خرابی می توانند پایدار یا ناپایدار باشند. در صورت پایدار بودن یک تعامل خرابی، نرخهای خرابی قطعات تحت تأثیر واقع شده بیشتر از نرخهای خرابی مستقلشان خواهد بود اما در سطح مشخصی می ماند، درحالیکه تعامل خرابی ناپایدار نشان می دهد نرخهای خرابی قطعات تحت تأثیر واقع شده بطرز قابل توجهی در مدت بسیار کوتاهی افزایش می یابند. تعاملات خرابی پایدار معمولاً منجر به خرابیهای تعاملی تخریب تدریجی می شوند. در این مقاله به این نوع خرابی می پردازیم. خرابی تعاملی معمولاً در دستگاه های مهندسی، بویژه در سیستمهای مکانیکی رخ می دهد. باید در زمان تعمیر سیستمی با تعاملات خرابی به IntF نیز توجه کرد، درغیر این صورت، تعمیر ممکن است ناقص بماند. مثال تأیید کننده ی این استدلال قبلاً توسط محققان ارائه شده است. در این استدلال، دو یاطاقان روی یک محور در در یک دستگاه خراب شدند و منجر به لرزش شدید محور شدند. اما، در زمان تعمیر این دستگاه تنها یاطاقان پایینتر عوض شد. درنتیجه، یاطاقان بالایی خراب بازهم منجر به لرزش محور می شد. این لرزش خرابی یاطاقان جدید پایین را تسریع کرد چون تعمیر مؤثر واقع نشد. این خرابی تسریع شده یک خرابی تعاملی است. مورد ارائه شده در این مثال در مهندسی تعمیر و نگهداری نسبتاً متداول است. برای تعمیر مؤثر و کارآمد باید تأثیر (IntF) را بر سیستمهای قابل تعمیر بررسی کرد. در بخش منابع، مدل تحلیلی برای خرابی تعاملی (AMIF)به منظور محاسبه ی (IntF) سیستمها بدون بررسی تأثیرات تعمیرات بر پیش بینی قابلیت اطمینان سیستمها طراحی شده است. از سوی دیگر، سان، ما و متیو قبلاً روش سیستم اسپلیت (SSA)را برای پیش بینی قابلیت اطمینان سیستمهای قابل تعمیر بدون خرابی های تعاملی ابداع کردند. اما، تحقیق پیرامون پیش بینیهای قابلیت اطمینان سیستمهای قابل تعمیر با (IntF) هنوز در دوران نوباوگی است. علیرغم، مروری جامع بر مقالات پیشین، محققان تا این تاریخ نتوانسته اند گزارشهایمرتبطی پیدا کنند. در این مقاله، روشی برای پیش بینی قابلیت اطمینان سیستمهای قابل تعمیر با (IntF) ایجاد شده است. این روش SSA و AMIF را ادغام می کند و از اینرو روش سیستم اسپلیت تعمیم یافته(ESSA) نامیده می شود. اخیراً، نگهداری پیش گیرانه معمولاً روی سیستمهای قابل تعمیر برای بهبود قابلیت اطمینان کلی این سیستمها انجام می شود. روشهای PM مختلف ایجاد شده اند. یکی از این روشها روش نگهداری پیشگیرانه ی مبتنی بر قابلیت اطمینان(RBPM) است. در این روش، یک سطح قابلیت اطمینان (بنام محدوده ی کنترل قابلیت اطمینان) برای یک سیستم از پیش تعریف می شود. زمانیکه قابلیت اطمینان این سیستم به زیر این سطح کنترلی می رسد، یک کار PM روی سیستم انجام می شود. روش RBPM در مقایسه با سایر روشهای PM مانند روش PM مبتنی بر زمان معمولاً در مدیریت ریسک مؤثرتر است. این مقاله پیش بینی قابلیت اطمینان سیستمها را با روش RBPM بررسی می کند و موقعیتی را در نظر می گیرد که در آن همواره یک قطعه در تمام روشهای PM تعمیر می شود. قطعه ی تعمیر شده به سیستم باقیمانده(بنام زیرسیستم) بطور سری متصل می شود. این موقعیت در واقعیت رایج است. ترتیب باقی مقاله بشرح زیر است. در بخش 2، روش ESSA تشریح می شود. فرمولهای پیش بینی قابلیت اطمینان براساس این روش در بخش 3 طراحی می شوند. در بخش 4، روش تازه طراحی شده ای با استفاده از یک مثال و شبیه سازیهای عددی اعتبارسنجی می شود. بخش 5 نتیجه گیریها را دربرمی گیرد.