نظارت بر پول برای ثبات قیمتی

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2. مدل

3. درجه‌بندی و ارزیابی 

1.3. ارزیابی 

شکل 1b: نرخ بهره و پول رایج/GDP: 1983-2016.

شکل 2a: نرخ بهره و M1/GDP جدید: 1960-1982.

شکل 2b: پول رایج/GDP و نرخ بهره: 1960-1982.

شکل 3: باقیمانده: پیش‌بینی داده‌ها –مدل

4. نتایج

شکل 4: پیش‌بینی‌های نرخ بهره.

شکل 5a: پیش‌بینی پایه.

شکل 5b: پیش‌بینی شاهینی.

شکل 5c: پیش‌بینی کبوتری.

1.4. پرداخت بهره برای پس‌اندازها

شکل 6: پول رایج با استفاده از پیش‌بینی نرخ بهره پایه و   کمتر.

5. نتیجه‌گیری 

A تکامل پول رایج/GDP

شکل A.1: پیش‌بینی پایه.

شکل A.2: پیش‌بینی شاهینی.

شکل A.3: پیش‌بینی کبوتری.

 B تغییر دوره درجه‌بندی

شکل B.1: پیش‌بینی نرخ بهره پایه و دوره درجه‌بندی متفاوت.

C قدرت تغییرها در پارامتر  

شکل C.1: پیش‌بینی نرخ بهره پایه و   بیشتر.

شکل C.2: پیش‌بینی نرخ بهره پایه و   کمتر.

 

در این مقاله، از مدل ساده تقاضای پول برای توصیف رفتار انباشت پولی در ایالات متحده از 1960 تا 2016 استفاده می‌کنیم. استدلال می‌کنیم تقاضا برای مولفه ارزی پایه پولی عمدتاً در این دوره ثابت بوده است. از این مدل استفاده می‌کنیم تا پیش‌بینی درباره کمیت اسمی نقدی در چرخش تحت مسیرهای آتی بدیل برای نرخ وجوه فدرال انجام دهیم. محاسبات‌مان نشان می‌دهد اگر نرخ وجوه فدرال بالا برود، همانطور که در نظرسنجی پیش‌بینی‌های اقتصادی اعضاء کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) پیشنهاد شد، کاهش کل تقاضای ارزی در دو سال بعدی در بازه بین 50 و 200 میلیارد خواهد بود. بحث ما نشان می‌دهد اقدامات خاص فدرال رزرو برای جذب این وجه نقد ارزش ملاحظه دارد تا مسیر آتی سطح قیمت همراستا با الزام ثبات قیمتی شود.

در پایان سال 2015، فدرال رزرو هدف نرخ وجوه فدرال را برای اولین بار از زمان بروز بحران مالی در سه ماهه چهارم سال 2008 افزایش داد. این تصمیم‌گیری پایانی بر دوره هشت ساله لزوماً نرخ بهره اسمی کوتاه مدت صفر بود. در عین حال، پیش‌بینی جاری از کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) به این شرح است که نرخ وجوه فدرال به رشد در سه‌ ماهه‌های بعدی ادامه خواهد داد، و ارزش را بین 3 و 4% در دوره دو تا سه ساله ثابت خواهد کرد. این فرایند مستلزم سوگواری بر دوره دام نقدینگی است. اما نیازی به خروج از هدف 2% برای تورم نیست که فدرال رزرو چند سال قبل بیان کرده بود. محتمل‌ترین دیدگاه رایج به این شرح است که شوک‌های توجیه‌کننده نرخ اسمی خیلی کم پراکنده هستند، بنابراین شرایط جدید نیازمند نرخ بهره اسمی بالاتر سازگار با این هدف هستند. هدف این مقاله استفاده از مدل نظری موجودی تقاضای پولی برای محاسبه مسیر انباشت پولی است که با هدف 2% تورم، با توجه به مسیر قابل انتظار برای نرخ بهره اسمی کوتاه مدت، سازگار است. محاسبات‌مان نشان می‌دهند انقباض انباشت پولی اسمی می‌تواند قابل ملاحظه باشد. به خصوص، آنها نشان می‌دهند ممکن است نیاز باشد تا 150 میلیارد توسط فدرال رزرو ظرف دو سال آتی جذب شود. کاربردهای آتی سیاسی این اعداد بستگی به دیدگاه اتخاذی ناظر بر تعیین تورم دارد. این بحث عمدتاً نظری است. اگر فردی دیدگاه غالب در بانک‌های مرکزی را اتخاذ کند، که با اصل تایلور نشان داده می‌شود، این اعداد صرفاً انعکاسی از کنجکاوی فکری خواهد بود. با توجه به مسیر نرخ بهره اسمی کوتاه مدت، سطح قیمتی به شکلی انحصاری با تعامل بین معادله فیشر و قاعده تایلور تعیین می‌شود. انباشت‌های پولی در هیچ‌کدام از این دو معادله نقشی ایفا نمی‌کند. با توجه به همان مسیر برای نرخ بهره اسمی کوتاه‌مدت و سطح قیمتیِ تعیین شده، معادله تقاضای پولی، در صورت وجود، تکامل انباشت‌های پولی تعیین می‌شود. تحت این دیدگاه، دلیلی وجود ندارد که بگوید چرا فدرال رزرو باید سیاستش برای تمرکز انحصاری بر نرخ بهره کوتاه‌مدت را، صرف‌نظر از هر جنبشی در انباشت‌های پولی، اصلاح کند. برطبق این دیدگاه، اعداد در این مقاله، در واقع، صرفاً انعکاسی از کنجکاوی ذهنی است- که منافع خیلی کمی را جذب می‌کند! از سوی دیگر، اگر دیدگاه قدیمی‌تر اتخاذ شود، که در آن نرخ بهره هدف میانجی برای کنترل انباشت‌های پولی است، که خودش در نهایت بر تورم تاثیرگذار است، اعداد این مقاله نشان خواهد داد مکانیسم‌های صریح برای جذب وجه نقد ممکن است ابزارهای سیاسی تکمیلی در طی گذار به ارزش بلندمدت جدید برای نرخ وجوه فدرال تلقی شوند. شواهد دو دهه آخر، که در آنها بانک‌های مرکزی در بسیاری از کشورها به شکلی اثربخش تورم را با استفاده از نرخ بهره کوتاه مدت و بدون توجه به انباشت‌های پولی کنترل کرده‌اند، قابل استفاده به صورت شواهدی به نفع دیدگاه غالب است. باور داریم این کار لزوماً مصداق ندارد. در این مقاله استدلال می‌کنیم که تغییرها در انباشت‌های پولی زمانی خیلی کوچک است که نرخ بهره در بازه دو دهه قبل از سال 2008 باشد. در مقابل، تغییرهایی که باید در دو سال آتی، برطبق نظریه و شواهد ارائه شده در اینجا، اتفاق بیافتند خیلی بیشتر از هر تغییری است که در دهه‌های متمادی اتفاق افتاده‌اند. به عبارت دیگر، شیوه‌های هدف‌گذاری تورم هرگز قبل از این در طی دوره‌های تغییرهای نسبتاً بزرگ در انباشت‌های پولی آزمایش نشده‌اند، همانطور که استدلال کردیم باید در دو سال آتی مصداق می‌داشت به شرطی که FOMC نرخ وجوه فدرال را، مطابق پیش‌بینی، افزایش می‌داد. بعد از تفکیک قابل ملاحظه روابط ثابت بین درآمد اسمی و نرخ بهره کوتاه‌مدت که در دهه هشتاد در ایالات متحده وجود داشت تحقیقات درباره انباشت‌های پولی پویایی خود را از دست دادند. با این حال، تحقیقات فعلی نشان داده‌اند در زمان ملاحظه تغییرهای تنظیمی- که در اویل دهه هشتاد نیز اتفاق افتاده‌اند- ثبات رابطه تقاضای پولی دست‌نخورده باقی می‌ماند. در عین حال، مقایسه بین کشورها نشان می‌دهد بی‌ثباتی در بسیاری از اقتصادهای دیگر وجود ندارد. در این مقاله، ثبات تقاضای پولی را لحاظ می‌کنیم و از مدل نظری ساده، تنظیم شده برای ایالات متحده ، استفاده می‌کنیم تا اثر مسیر صعودی نرخ بهره اسمی بر ارزش اسمی انباشت‌های پولی تعیین شود. در بخش 2، مدل را شرح می‌دهیم که نسخه ساده از مدل ارائه شده در لوکاس و نیکولینی (2015) (از این پس LN) است. در بخش 3، مدل را برای دوره 1985 تا 2015 تنظیم می‌کنیم و عملکرد مدل مدرج را برای تکثیر شواهد از 1960 تا 1980 ارزیابی می‌کنیم. در بخش 4، پیش‌بینی‌هایی برای انباشت‌های پولی تا سال 2021 ارائه می‌کنیم. در بخش نهایی، بحث درباره کاربردهای آتی سیاسی این تمرین و نتیجه‌گیری ارائه می‌شود.