چرا بیکاران پنجاه ساله و به بالا کمتر احتمال دارد شغلی بیایند؟ یک تحلیل تجزیه ای

چکیده

کلید واژه ها

1.مقدمه

2.تعیین کننده های یکپارچه سازی مجدد بیکاران

3.روش ها

3.1.شرکت کنندگان و روش

3.2.معیارها

3.3. تجزیه و تحلیل

4. نتایج

4.1. تحلیل توصیفی

شکل 1. مدل ساختاری از شانس استخدام مجدد افراد پیر و جوان در جست و جوی کار

جدول1. مشخصات پاسخ دهندگان (میانگین متغییرها)

4.2. تحلیل تجزیه

جدول 2. تجزیه اختلاف نرخ استخدام مجدد افرادی که به تازگی بیکار شده اند

5. بحث و بررسی

5.1. نتایج عملی/سیاست

5.2. نتایج تئوری

5.3. محدودیت ها و مسیرها برای تحقیقات آتی

فرصت های اشتغال مجدد برای بیکاران پنجاه ساله و به بالا در مقایسه با افراد جوان تر کمتر است. برای توضیح فرصت های مختلف، آرشیو جستوی شغل به طور گسترده برروی رفتار کاریابی افراد بیکار تمرکز کرده اند. براساس مدل های کاریابی، پیشنهاد می کنیم که نه تنها رفتار کاریابی بلکه رفتار تنظیم دستمزد، متغیرهای رفتاری و متغیرهای فردی نیز بر تفاوت فرصت های اشتغال مجدد اثر می گذارند. علاوه بر به دست آوردن دیدی که در آن متغیرها تفاوت در فرصت های اشتغال مجدد را توضیح می دهند، ما همچنین تست کردیم که هرکدام از این متغیرها چه میزان تفاوت را توضیح می دهند. این کار از طریق تحصیلی از یک آنالیز تجزیه ای صورت گرفت. با استفاده از داده هایی از 647 فردی که به تازگی بیکار شده اند، دریافتیم که حدود یک سوم گپ مربوط به اشتغال مجدد می تواند اغلب برحسب تفاوت های سنی در رفتار کاریابی، سطح تحصیلات و میزان پس انداز با استفاده از متغیرهای پیشنهادی مدل های کاریابی توضیح داده شود. در نتیجه، حدود 70% می تواند به سایر فاکتورها، مانند اولویت های کارفرما برای افراد بین 18 و 49 سال، تخصیص داده شود. اشارات این نتایج برای تئوری، استراتژی و کاربرد مورد بحث قرار گرفته اند.

نرخ های کاریابی از میان افراد بیکار در جستجوی کار با سن 50 سال به لالا در مقایسه با گروه های سنی پایین تر به شدت کمتر است (European Commission, 2010; OECD, 2006; Klehe, Koen, & De Pater, 2012; Wanberg, Kanfer, Hamann, & Zhang, 2015). برای توضیح فرصت های اشتغال مجدد، آرشیو کاریابی تنها برروی رفتار جستجوگری افراد بیکار تمرکز کرده است، در حالیکه سایر مؤلفه ها نیز احتمال اثرگذاری دارند. تاکنون، بیشترین توجه برروی شدت کاریابی به عنوان شاخص رفتار کاریابی صرف شده است (Kanfer,Wanberg, &Kantrowitz, 2001; Saks, 2005; Koen, Klehe, Van Vianen, Zikic, &Nauta, 2010). شدت کاریابی تعیین می کند که افراد در جستجوی کار در طول یک بازه زمانی معین چه میزان فعالیت های مربوط به کاریابی انجام می دهند، مانند رفتن به وبسایت های مربوط به کاریابی، بحث در مورد احتمال های غلی با کارفرمایان سابق و غیره. هنوز هم قدرت قابل توضیح شدت کاریابی برای فرصت های اشتغال مجدد تقریبا محدود است ((Kanfer et al., 2001; Sverko, Galic, Sersic, &Galesic, 2008; Vinokur&Schul, 2002; Wanberg, Glomb, Song, & Sorenson,2005;Wanberg, Hough, & Song, 2002). در این تحقیق، ما از تئوری های عمومی کاریابی (مثلاً Gorter& Kalb, 1996; Gorter, Nijkamp, &Rietveld, 1993) استفاده کرده ایم تا بین چندین عامل تعیین کننده در اشتغال مجدد تمایز ایجاد کنیم. به این ترتیب، ما رفتار کاریابی، نیازهای دستمزدی، متغیرهای رفتاری و فردی را شناسایی نمودیم. با مطالعه تفاوت های بین گروه های سنی، ما به محققینی که اهمیت این موضوع را قابل اغماض می دانند (مانند De Coen, 2012; Posthuma& Campion, 2009)، پاسخ خواهیم داد. علاوه بر اینف بررسی می کنیم که آیا تفاوت در این متغیرها می تواند تفاوت های بین شانس های اشتغال مجدد را برای افراد گروه سنی 50 سال به بالا و افراد بین 18 تا 49 سال توضیح دهد یا خیر. در حقیقت، علاوه بر دستیابی به دیدگاهی که کدام متغیرها تفاوت در فرصت های اشتغال مجدد بین بیکاران جوان تر و مسن تر را بر اساس تئوری های کاریابی توضیح می دهند، ما همچنین علاقه مندیم اهمیت نسبی هر متغیر پیشنهادی را بدانیم. با شفاف سازی این امر می توان برروی معیارهای استراتژیک ویژه با هدف بهبود فرصت های اشتغال مجدد برای بیکاران مسن تر و نیز نرخ کاریابی آن ها کار کرد. این هدف دوم این مقاله است. برای کمّی کردن سهم این مشخصه ها (مانند رفتار کاریابی و نیازهای مربوط به دستمزد) پیشنهادی توسط تئوری های کاریابی، ما تصمیم گرفتیم از تحلیل تجزیه ای کمک بگیریم. تحلیل تجزیه ای تکنیکی است که در اصل برای کمک به توضیح تفاوت در دستمزد ه و ترفیع ها بین زنان و مردان به کار گرفته شد (مثلاً Oaxaca, 1973; Fortin, Lemieux, &Firpo,2011). این تکنیک دیدگاه های ارزشمندی را در این مضمون به دست داد. تاکنون، این متودولوژی در تحلیل های مربوط به یافتن نرخ های کاریابی برای بیکاران در جستجوی کار استفاده نشده است. با این حال، ما اشاره می کنیم که این تکنیک به شدت برای دستیابی به درک بهتری از تفاوت های ویژه در فرصت های کاریابی بین زیرجمعیت های بیکاران مناسب است. علاوه بر این، تکنیک تجزیه اصلی از مدل خطی OLS برای تخمین سهم های هر متغیر در توضیح تفاوت ها استفاده می کند. ما نشان می دهیم که همچنین ممکن است مدل معادله ساختاری (SEM) نیز استفاده شود که مسبرهای پیچیده تر و تأثیرات غیرمستقیم تری را بین متغیرهای تحت مطالعه مد نظر قرار می دهد. در نتیجه، با بسط این تکنیک به یک مدل SEM، نشان می دهیم که چگونه روابط بین متغیرهایی که به صورت متداول در مدلسازی کاریابی به کار می روند را مد نظر قرار دهیم (مثلاً Côté, Saks, &Zikic, 2006;Crossley & Stanton, 2005; Saks &Ashforth, 2002; Van Hooft, Born, Taris, Van Der Flier, &Blonk, 2004; Vansteenkiste, Verbruggen, &Sels, 2013; Zikic&Klehe, 2006).