کارایی توسعه پایدار شهری به سمت تعادل بین طبیعت و رفاه انسانی: استدلال، اندازه گیری و ارزیابی

توسعه شهری مستلزم اینست که الگوهای توسعه که نیازهای نسل حاضر را برآورده کرده به نیازهای نسلهای آینده ضرر نرسانند. توسعه پایدار نه تنها خواستار پایداری منابع طبیعی و محیط زیست است، بلکه بر رفاه انسانی پایدار و خوشحالی ساکنین تاکید می کند. توسعه پایدار شهری می تواند در مقیاسهای محلی به آسانی بدست آید. کارایی توسعه پایدار شهری (USDE) موجب انعکاس کارایی رفاه انسانی و منابع و ورود محیط به سیستم شهری می شود. این مقاله، چارچوب ارزیابی توسعه پایدار شهری را براساس واقعیت محدودیتهای منابع طبیعی و نیازهای رفاه انسانی نشان می دهد، و عملکرد توسعه پایدار شهری را در شهرهای چین با عنوان مطالعه موردی ارزیابی می کند. چارچوب ارزیابی براساس ورودیهای منابع طبیعی و خروجی های رفاه انسانی ساخته می شود. سیستم شاخص ارزیابی شامل 11 شاخص ویژه است، و تحلیل پوششی داده نیز به منظور ارزیابی عملکرد توسعه پایدار شهری از 287 شهر چین انتخاب شده است. نتایج USDE شهرهای نمونه یک روند افزایشی را در زمینه پایداری در 3 دهه گذشته نشان داده که اختلافات مکانی دارد. با ارزیابی توسعه شهری جامعه، اقتصاد و صنعت در چین، نتایج به ویژگیهای مختلف و اختلافات در توسعه شهری اشاره می کنند. روشها و سیستم شاخص مورد استفاده در این مطالعه می توانند برای نشان دادن اختلافات زمانی و مکانی در ورودیهای منابع توسعه شهری، رفاه انسانی و حمایت زیست محیطی بکار گرفته شوند.

مفهوم توسعه پایدار از زمان ایجاد خود در 20 سال پیش، که با عنوان الگوی توسعه تعریف شده، که نه تنها نیازهای نسل فعلی باکه نیازهای نسلهای بعدی را نیز برآورده می کند، در سراسر جهان پذیرفته شده است (کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه 1987؛ سازمان آموزشی علمی و فرهنگی سازمان ملل 1997). با اینحال، توسعه پایدار تلاش کرده تا عملا از یک مفهوم پیشرفت کند. در اکثر موارد، توسعه پایدار به کاهش فشار محیطی و طبیعی تاکید کرده و یا بر رفاه انسانی و حقوق منطقه ای تمرکز می کند (بانک جهانی 2003). توسعه جهانی بیانگر توسعه بشر و افزایش رفاه انسانی است. توسعه پایدار به دنبال وحدت نسلهای معاصر و آینده، نیازهای منطقه ای و جهانی، روندهای زمانی و مکانی، محیط و توسعه، و کارایی و عدالت است (درنزر 2002). بعلاوه، توسعه پایدار به دنبال تعادلی بین افزایش در جامعه و اقتصاد و کاهش منافع حاشیه ای محیطی و اکولوژیکی می باشد و بطور پیوسته توسعه همکاری مناسب منافع اتقصادی و عدالت اجتماعی را دنبال می کند (راگرز 2006، اپسکور 2011، وجنویک 2014). هدف توسعه پایدار حفظ ظرفیت انتقال محیطی و ظرفیت حمایت از خدمات می باشد درحالیکه چارچوب مفهومی پایداری شهری با عملکردهای مختلف اکوسیستم شهری ارتباط دارد (نیومن 1999، آلبرتی 2010). چشم انداز سیستماتیک توسعه پایدار، که ابتدا توسط دانشمندان چینی بررسی شد، توسعه پایدار را با عنوان عملیات کلی سیستمهای اجتماعی- اقتصادی- طبیعی براساس توسعه پایدار هر زیرسیستم درنظر می گیرد (ژائو و همکاران 1999، نیو 2008، کای و چو 2012). شهرسازی شکل غالب توسعه جهانی اجتماعی و اقتصادی است (یانگ 2012، بونی و فراگکیز 2013. شهرها دارای جمعیت درحال افزایش، فعالیت انسانی گسترده، تقاضاهای خدمات محیطی و اکولوژیکی بزرگ، و تمرکز استفاده از منابع و مصرف هستند (زینگ و همکاران 2009، موری و کریتودولو 2012). همچنین شهرها کالاها و خدمات را به انسانها ارائه می دهند، که بموجب آن رفاه انسانی بطور کارآمد ایجاد می شود. با اینحال، این شدتها و تمرکز بالای توسعه موجب ایجاد بیماری شهری می شود که توسعه پایدار شهری را به چالش می کشد. بسیاری از محققان مطرح کرده اند که توسعه پایدار می تواند به آسانی در مقیاس محلی با عنوان توسعه پایدار محلی بدست آید، که شهرها یک نمونه بارز هستند همچنانکه اکوسیستمهای پیچیده تضمین کننده توسعه پایدار اجتماعی و اقتصادی، مصرف نسبتا کارآمد منابع طبیعی، و آلودگی محیطی کمتر هستند (بوگلیارلو 2004، هولدن و همکاران 2008). توسعه پایدار شهری یک روش از توسعه پایدار در مقیاس محلی (اپسکور 2011)، ازجمله ملاحظات و روشهای توسعه پایدار شهری مانند زنجیره منابع طبیعی پایدار، حفاظت پایدار از سیستمهای شهری از خطرات زیست محیطی، و بهبود کیفیت زندگی شهری می باشد (کوی و همکاران 2010، یانگ و این 2010). توسعه پایدار شهرها تایید می شود و خدمات اکوسیستم شهری را بهبود می دهد تا رفاه انسانی پایدار برای ساکنین آن فراهم شود (ژائو و همکاران 2009، گروه تحقیق شهر پایدار 2013). توسعه پایدار شهری مستلزم استفاده از منابع پایدار و ظرفیت حمایت زیست محیطی است (ماکلارنس 1996). بعلاوه، کالاها و خدمات کافی برای انسانها در سیستمهای شهری نیاز می باشندو اینها می تواند از الزامات رفاه انسانی درنظر گرفته شوند، که می توانند به مولفه های اقتصادی، اجتماعی، اکولوژیکی و محیطی تقسیم شوند (آلبرتی 1996، لی و همکاران 2007، مازناوی 2007). بحران پایدار انسانی لزوما یک تعارض غیرقابل قبول بین محدودیتهای منابع طبیعی و پیگیری بی پایان رفاه انسانی بویژه رفاه انسانی مواد می باشد. براساس این درک پایداری شهری، این مطالعه به بررسی کارایی توسعه پایدار شهری می پردازد تا رویکردهای استفاده از پایداری شهر را با تمرکز بر ورودی مواد شهری و خروجی رفاه انسانی مواد شناسایی کند. این مقاله یک مدل مفهومی از توسعه پایدار شهری و ارزیابی سیستم شاخص و روش تشخیص کارایی توسعه پایدار شهری (USDE) را نشان می دهد. با استفاده از 287 شهر چین بعنوان مطالعه موردی، USDE آنها ارزیابی و اندازه گیری شده و مشخصات آنها نیز در دههای گذشته تجزیه و تحلیل شده اند. این ارزیابی و بررسی موجب افزایش مبنای نظری و کاربرپذیری توسعه پایداری شهری شده و عملکرد ملی توسعه پایدار شهری در چین را نشان می دهد. بعلاوه، این مبحث به نتایج تغییرات مکانی و عوامل کلیدی توسعه پایدار شهری اشاره می کند.