ترجمه فارسی عنوان مقاله
امید به زندگی، بازنشستگی و رشد درونزا
عنوان انگلیسی
Life expectancy, retirement and endogenous growth
کد مقاله | سال انتشار | تعداد صفحات مقاله انگلیسی |
---|---|---|
22777 | 2004 | 28 صفحه PDF |
منبع
Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)
Journal : Economic Modelling, Volume 21, Issue 1, January 2004, Pages 147–174
فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده
کلید واژه ها
۱ـ مقدمه
۲ـ مدل
۲-۱ مسئله فردی
شکل ۱- سرمایه گذاری در سرمایه انسانی
شکل ۲ - درآمد کار ، درآمد سرمایه ، مصرف ، ثروت مالی
۲-۲ مقادیر تجمعی
۲-۳ بخش تولید
۳- تعیین پارامترهای مدل
جدول ۱- پیش بینی های جمعیتی
جدول ۲- مقادیر پارامترها : مدل مقایسه
۴- نتایج
۴-۱ مدل مقایسه
جدول ۳- امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۱
۴-۲ تحلیل حساسیت
جدول ۴ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۲
۴-۲-۱ مدل۲
جدول ۵ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۳
۴-۲-۲ مدل ۳
۴-۲-۳ مدل ۴
جدول ۶ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۴
۴-۲-۴ مدل ۵
۵- نتیجه گیری و اظهار نظر نهایی
کلید واژه ها
۱ـ مقدمه
۲ـ مدل
۲-۱ مسئله فردی
شکل ۱- سرمایه گذاری در سرمایه انسانی
شکل ۲ - درآمد کار ، درآمد سرمایه ، مصرف ، ثروت مالی
۲-۲ مقادیر تجمعی
۲-۳ بخش تولید
۳- تعیین پارامترهای مدل
جدول ۱- پیش بینی های جمعیتی
جدول ۲- مقادیر پارامترها : مدل مقایسه
۴- نتایج
۴-۱ مدل مقایسه
جدول ۳- امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۱
۴-۲ تحلیل حساسیت
جدول ۴ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۲
۴-۲-۱ مدل۲
جدول ۵ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۳
۴-۲-۲ مدل ۳
۴-۲-۳ مدل ۴
جدول ۶ - امید به زندگی در هنگام تولد ، سن بازنشستگی و رشد سرانه مدل ۴
۴-۲-۴ مدل ۵
۵- نتیجه گیری و اظهار نظر نهایی
ترجمه کلمات کلیدی
امید به زندگی -
بازنشستگی -
رشد
کلمات کلیدی انگلیسی
Life expectancy,
Retirement,
Growth
ترجمه چکیده
در این مقاله، ارتباط بین امید به زندگی، سن بازنشستگی و رشد اقتصادی بررسی می شود. همچنین یک مدل OLG با طول عمر محدود و بازنشستگی برونزا طراحی شده است که در آن موجودی سرمایه انسانی بر رشد درونزا تأثیر می گذارد. بازده سرمایه-گذاری فردی در سرمایه انسانی وابستگی زیادی به سال های فعال باقیمانده دارد. به تعویق انداختن سن بازنشستگی باعث افزایش بازده و سرمایه گذاری در سرمایه انسانی، و سهم افراد در حال فعالیت می شود و به همین دلیل نرخ رشد پایدار را افزایش می دهد. افزایش امید به زندگی به تنهایی باعت افزایش نرخ رشد نمی شود بلکه آن را کاهش می دهد: سرمایه گذاری بهینه در سرمایه انسانی تحت تأثیر قرار نمی گیرد و سهم افراد بازنشسته افزایش می یابد. بنابراین افزایش امید به زندگی صرفاً زمانی باعث افزایش نرخ رشد می شود که دوره فعالیت نیز به طور همزمان افزایش پیدا کند.
ترجمه مقدمه
«امید به زندگی به تنهایی یکی از مهم ترین متغیرهای توضیحی رشد GDP محسوب می شود»، سازمان جهانی بهداشت.
در این مقاله به موضوع نحوه ارتباط امید به زندگی و سن بازنشستگی در رشد اقتصادی می پردازیم. به این منظور، مدل OLG با طول عمر محدود و بازنشستگی برونزا را طراحی کرده ایم که در آن انباشت سرمایه انسانی بر رشد درونزا تأثیر می-گذارد و راه حل کمّی دارد.
در منابع تجربی و نظری جدید، موضوع آثار کاهش نرخ مرگ و میر و متعاقب آن افزایش امید به زندگی به دلیل رشد نرخ اقتصادی بررسی شده است.
در ارتباط با مطالعات تجربی، این فرضیه تا حدی در اقتصادهای مختلف پذیرفته شده است که کاهش نرخ مرگ و میر باعث افزایش سطح سرمای گذاری در سرمایه انسانی و در نتیجه، افزایش نرخ رشد شده است. بر همین اساس، کالملی-اوزکان و همکاران (2000) ارتباط بین افزایش امید به زندگی در هنگام تولد و افزایش میانگین مدت تحصیل در انگلیس را نشان داده-اند. طبق ادعای آن ها محاسبه میانگین کشورهای کم درآمد نشان می دهد که ظاهراً بین افزایش امید به زندگی در هنگام تولد و افزایش مجموع میزان ثبت نام دوره دبیرستان (که با افزایش نرخ رشد مشاهده شده ارتباط مثبت دارد) ارتباط وجود دارد. رودریگز و ساکس (1999) نیز ارتباط مثبت بین امید به زندگی و رشد را در کشور ونزوئلا اثبات کرده اند. داده های اولیه مربوط به کشورهای آمریکای لاتین و حوزه دریای کارائیب نشان می دهد که رشد GDP به لحاظ آماری با امید به زندگی ارتباط دارد: برای مثال، برآوردهای مبتنی بر داده های مکزیک نشان می دهد که به ازای هر سال افزایش امید به زندگی، مقدار GDP در 15 سال بعدی به میزان 1% افزایش خواهد یافت (سازمان جهانی بهداشت، 1999، کادر 1-2، ص 9). برآورد بارو و سالای-مارتین (1995) از نمونه 97 کشور نشان داد که 13 سال افزایش امید به زندگی باعث افزایش نرخ رشد سرانه به میزان 1.4% در سال خواهد شد، هرچند که موارد استثناء هم در نتایج آنها وجود داشته است. مالمبرگ (1994) به یکی دیگر از موارد استثناء اشاره کرده است: وقتی تعداد افراد میانسال زیاد باشد نرخ رشد افزایش می یابد، اما افزایش گروه های سنی مرتبط باعث کاهش رشد سرانه در سوئد می شود.
یکی از نتایج مشترک در اکثر مطالعات نظری (که به نوعی به سرمایه انسانی مربوط می شود) این است که افزایش امید به زندگی، مدت زمان لازم برای بازگشت سرمایه گذاری در سرمایه انسانی را افزایش می دهد و این موضوع باعث افزایش بازده تحصیلات فردی یا سرمایه گذاری در سرمایه انسانی می شود. افزایش بازده منجر به افزایش میزان سرمایه گذاری در سرمایه انسانی خواهد شد و متعاقب آن نرخ رشد افزایش خواهد یافت. الریچی و لویی (1991) به کمک مدلی مبتنی بر سه نسل همپوشان توضیح می دهند که چرا افزایش طول عمر باعث کاهش باروری می-شود و به همین دلیل سرمایه گذاری تحصیلی و رشد بلندمدت افزایش می یابد. ملتزر (1995) در پژوهشی مشابه به این نتیجه رسیده است که کاهش مرگ و میر احتمالاً از طریق افزایش سرمایه-گذاری تحصیلی باعث افزایش رشد اقتصادی می شود. کالملی-اوزکان و همکاران (2000) در مدل نسل های همپوشان و بر اساس پژوهش بلانچارد-یاری نشان می دهند که در صورت کاهش مرگ و میر، امید به زندگی افزایش می یابد، در نتیجه افزایش طول عمر باعث افزایش سرمایه گذاری در سرمایه انسانی و متعاقب آن افزایش میزان تحصیلات می شود (سرمایه گذاری در سرمایه انسانی)، با وجود این نرخ رشد تغییری نمی کند زیرا نرخ رشد در مدل آن ها برابر با صفر است. هو (1995) در پژوهشی مشابه ادعا می کند که افزایش پیش بینی شده عمر جمعیت در آمریکا احتمالاً باعث افزایش تقریباً 0.4 درصدی نرخ رشد تولید می شود. این نتیجه این طور قابل تفسیر است که وقتی طول عمر جمعیت افزایش می یابد پس انداز افزایش پیدا می کند و به موجب آن انباشت سرمایه رشد می کند. هو (1995) در مدلی نسبتاً اصلاح شده به همین نتیجه رسیده است: تغییرات جمعیتی که منجر به افزایش طول عمر جمعیت می شود تأثیری مثبت بر رشد اقتصادی دارد زیرا این تغییرات باعث افزایش سرمایه گذاری در سرمایه انسانی می شود. دلا کروکس و لیکاندرو (1999) نیز مدل بلانچارد-یاری را مبنای پژوهش خود قرار داده¬اند. در اقتصاد طراحی شده آن ها هیچ گونه سرمایه فیزیکی وجود ندارد (اقتصاد AH) و سرمایه انسانی که افراد انباشت می کنند تابعی از مدت بهینه دوره تحصیلاتی است که آن ها می گذرانند. تأثیر نرخ مرگ و میر بر رشد معمولاً به سه دلیل زیر مبهم است: 1) میانگین طول عمر افراد افزایش یافته است، در نتیجه نرخ استهلاک مجموع سرمایه انسانی کاهش یافته است؛ 2) عوامل احتمالاً بیشتر تحصیل می-کنند زیرا جریان مورد انتظار دستمزد در آینده افزایش یافته است و سرمایه انسانی سرانه بیشتر شده است؛ در عین حال 3) عوامل قدیمی تری در اقتصاد حضور دارند که تحصیلات خود را مدت-ها پیش به پایان رسانده¬اند. دو مورد اول تأثیری مثبت بر نرخ رشد دارند اما تأثیر مورد سوم، منفی است.
در مقاله رینهارت (1999) نیز با نتیجه¬ای مشابه اما از دریچه¬ای متفاوت مواجه هستیم، زیرا در این مورد صرفاً سرمایه فیزیکی در نظر گرفته شده است. او بر اساس مدل بلانچارد-یاری نشان می¬دهد که افزایش امید به زندگی باعث افزایش نرخ رشد می¬شود: در صورت کاهش نرخ مرگ و میر، ارزش آینده برای افراد کاهش می¬یابد در نتیجه پس¬انداز (و سرمایه¬گذاری فیزیکی) افزایش می¬یابد و متعاقب آن نرخ رشد افزایش پیدا می¬کند. اما فوتاگامی و ناکاجیما (2001) به نتیجه¬ای متضاد رسیده¬اند. آن-ها در مدل OLG با طول عمر محدود (در اینجا نیز بدون سرمایه انسانی) نشان می¬دهند که افزایش امید به زندگی باعث افزایش رشد می¬شوند: با وجود این افزایش امید به زندگی موجب کاهش نرخ پس¬انداز می¬شود (به ازای یک نرخ رشد خاص)، در حالت تعادل، نرخ رشد باید بالاتر باشد زیرا نرخ رشد تأثیر بسیار زیادی بر نرخ پس¬انداز دارد. اولیگ و یاناگاوا (1996) مسئله دیگری را مطرح می¬کنند اما با استفاده از مدل OLG آن¬ها و سرمایه فیزیکی می¬توان به پرسش مقاله حاضر پاسخ داد. اما با شبیه¬سازی مدل آن¬ها می¬توان اثبات کرد که افزایش تعداد دوره-های زندگی (و تعداد دوره¬های فعالیت)، بسته به نوع پارامترهای مدل ممکن است موجب افزایش یا کاهش نرخ رشد شود.
مدلی که در این مقاله از آن استفاده می¬کنیم مبتنی بر مطالعه نرلاو و همکاران (1993) و اچه¬واریا و ایزا (2000) است: مدل OLG با طول عمر محدود که در آن افراد می¬توانند در سرمایه انسانی سرمایه¬گذاری کنند و بهره¬وری اقتصاد یا دانش در قالب یک اثر جانبی وارد مجموعه سرمایه انسانی (که در هنگام تولد به افراد اعطا می¬شود) و محصول سرمایه انسانی افراد می¬شود. بازده شخصی سرمایه¬گذاری فردی در سرمایه انسانی در هر سنی قبل از بازنشستگی وابستگی زیادی به سال-های باقیمانده فعالیت دارد. در نتیجه، به تعویق افتادن سن بازنشستگی باعث افزایش بازده و سرمایه¬گذاری در سرمایه انسانی می¬شود؛ علاوه بر این، سهم افراد فعال جامعه گسترش می-یابد. بنابراین، نرخ رشد پایدار افزایش می¬یابد. اما افزایش امید به زندگی در هنگام تولد به تنهایی موجب افزایش نرخ رشد نمی¬شود بلکه آن را کاهش می¬دهد: سرمایه¬گذاری بهینه در سرمایه انسانی تغییری نمی¬کند و سهم بازنشستگان افزایش می-یابد. این نتیجه با یکی از دیدگاه¬های معروف همخوانی دارد: در صورت افزایش امید به زندگی، نسبت بازنشستگان (مصرف¬کننده-ها) به کارگران (پس¬اندازگرها) افزایش می¬یابد، در نتیجه مجموع نرخ پس¬انداز و مجموع سرمایه فیزیکی و رشد کاهش می-یابد. به طور خلاصه، افزایش امید به زندگی در هنگام تولد صرفاً در صورتی موجب افزایش نرخ رشد می¬شود که به طور همزمان مدت زمان فعالیت نیز افزایش پیدا کند.
بر اساس این مدل ساده، معتقدیم که استدلال¬های نظری مورد استفاده در منابع به منظور توضیح نقش افزایش امید به زندگی در افزایش میزان رشد اقتصادی از طریق ارتقای سرمایه انسانی باید به شکلی متفاوت بیان شوند. برای مثال، وقتی مدل¬هایی با طول عمر نامحدود نظیر مدل بلانچارد-یاری در نظر گرفته می-شوند معمولاً جایی برای سن بازنشستگی وجود ندارد. بنابراین هرگونه افزایش امید به زندگی به معنای گسترش مدت زمان فعالیت و در نتیجه، افزایش بازده سرمایه¬گذاری در سرمایه انسانی است. اما وقتی اقتصادهایی با افق محدود در نظر گرفته می¬شوند وجود سن بازنشستگی برای تعریف بازده سرمایه-گذاری در سرمایه انسانی ضروری می¬شود. افزایش امید به زندگی لزوماً به تنهایی موجب تغییر سرمایه¬¬گذاری در سرمایه انسانی نمی¬شود. همان طور که اشاره شد حتی احتمال دارد که نرخ رشد کاهش پیدا کند. این استدلال ممکن است برای مدل¬هایی مناسب باشد که در آن¬ها بازنشستگی لحاظ نشده است (در نتیجه آخرین دوره فعالیت با آخرین دوره زندگی تلاقی پیدا می¬کند) و همچنین برای اقتصادهای کمتر توسعه¬یافته¬ای که در آن¬ها بازنشستگی در اواخر عمر افراد رخ می¬دهد (زیرا تا زمانی که توان فیزیکی دارند به کار کردن ادامه می¬دهند). در این حالت، بهبود شرایط غذایی و سلامتی موجب افزایش امید به زندگی و طولانی شدن مدت زمان فعالیت می¬شود.
ساختار این مقاله به این شکل است. در بخش 2 تدوین و راه¬حل مدل ارائه می¬شود: مسئله فردی (بخش 2-1)، مجموع تصمیمات فردی (بخش 2-2)، طرف تولید (بخش 2-3) و تعریف نرخ رشد ثابت کشور (بخش 2-4). بخش 3 درباره مقادیری بحث می¬کند که به پارامترهای مدل تخصیص داده شده است. بخش 4 نتایج مدل مقایسه را نشان می¬دهد (بخش 4-1) و تعدادی از تحلیل¬های حساسیت را ارائه می¬کند (بخش 4-2). بخش 5 مربوط به نتیجه¬گیری مقاله است. در انتهای مقاله یک ضمیمه محاسباتی نیز قرار داده شده است (ضمیمه الف).