توانمندسازی و مشارکت در فعالیت و جلسات دوچرخه سواری

چکیده

کلیدواژه ها

1.مقدمه

2.دوچرخه سواری، جنس و نژاد در هلند و آمستردام

جدول 1. استفاده از دوچرخه در شرایط سفر و فاصله سفر برای سال 2012، پس زمینه های قومی 

3.جلسات دوچرخه سواری در هلند و آمستردام

4.جلسات دوچرخه سواری، تحرک و مشارکت در فعالیت ها

شکل. 1. رابطه بین درس دوچرخه و مشارکت فعالیت.

5.تأثیرات جلسات دوچرخه سواری

5.1.نتایج پیمایش قبل- بعد

5.2.نتایج مصاحبه های عمیق

جدول 2. ویژگی های کلی از پاسخ دهنده

6.نتیجه گیری

این مقاله تأثیر جلسات دوچرخه سواری برای زنان مهاجر و پناهنده را بر استفاده از دوچرخه و مشارکت در فعالیت ها بررسی می کند. به ویژه زنان مهاجر و پناهنده ی غیرغربی به عنوان یکی از گروه های جمعیتی شناخته شده اند که اغلب احتمالا با مشکلات دسترسی مواجهند و به دنبال آن محرومیت های اجتماعی مربوط به حمل و نقل را تجربه می کنند. دوچرخه سواری از پتانسیل قابل ملاحظه ای را برای افزایش تحرک درا ین زنان برخوردار است. بنابراین در هلند و هر جای دیگری دولت ها و سازمان های غیردولتی برای زنان مهاجر و پناهنده جلسات دوچرخه سواری طراحی می کنند. این مقاله تأثیر این جلسات را بر استفاده از دوچرخه توسط آنها و مشارکتشان در فعالیت ها بررسی می کند و بر اساس یک پیمایش کمی و مجموعه ای از مصاحبه های عمیق در بین زنان مهاجر غیرغربی در آمستردام انجام شده است. نتایج نشان می دهد که تأثیر جلسات دوچرخه سواری متفاوت است. برخی از شرکت کنندگان در فعالیت های روزمره از دوچرخه استفاده می کردند در حالی که برخی دیگر همچنان با محدودیت های ممنوعیت استفاده از دوچرخه در کارهای منظم مواجه هستند. تأثیر بر مشارکت در فعالیت محدود است. همزمان این دوره ها اساسا احساس زنان را در رابطه با اعتماد به نفس و عزت نفس بهبود بخشید.

در دهه های اخیر با سازمان یافتن جوامع حول حمل و نقل موتوری، به ویژه خودرو نیاز به سفر افزایش یافته است. از آن زمان محققان پیامدهای حاصل برای افرادی که نمی توانند قانونا رانندگی کنند، چه به دلایل مالی و چه به دلایل جسمی، مطالعه و بررسی کرده اند(Schaeffer and Sclar, 1975; Wachs and Kumagai, 1973). در پایان دهه ی 1990 این مباحث با نقش حمل و نقل درفرایند محرومیت اجتماعی (Lucas, 2012; Hine and Mitchell, 2001) و به ویژه اخیرا با برابری در عرضه ی حمل ونقل(Martens, 2012) مرتبط شد که بر اساس شناخت مشکلات دسترسی می تواند هم علت و هم نتیجه ی محرومیت باشد(Farrington and Farrington, 2005). بر خلاف توضیحات ایستاتر فقر که بر رفاه مادی تمرکز دارد، محرومیت اجتماعی نشان می دهد نقاط ضعف نتیجه ی فرآیندی است که از مشارکت (گروهی از) افراد خاص در فعالیت های متداول در جامعه ممانعت می کند (Church et al., 2000; Raje´ , 2003). این بینش به اختراع اصطلاح فقر جابه جایی انجامید. موازی با تمایز بین فقر و محرومیت اجتماعی، فقر جابه جایی به نبود منابع اشاره دارد: وقتی مفهوم منابع به طور گسترده درک می شود، فقر جا به جایی در صورتی رخ می دهد که فرد به فرصت های کلیدی مثل اشتغال، آموزش، بهداشت و شبکه های پشتیبان اجتماعی دسترسی نداشته باشد (Lucas, 2012; Martens and Golub, 2012; Meert et al., 2003).. محرومیت های اجتماعی مربوط به جابه جایی به نوبه یخ ود می تواند نتیجه ی فقر جا به جایی باشد و در صورتی رخ میدهند که مشکلات سیستماتیک دسترسی به فرصت ها تأثیر قابل ملاحظه ای بر زندگی افراد مثل بیکاری، محرومیت از بهداشت و انزوای اجتماعی بیانجامد(Kenyon et al., 2002).. در ده سال گذشته یک متون مهمی ایجاد شده که از فقر جا به جایی در چند کشور غربی مثل انگلستان (واحد محرومیت اجتماعی، 2003) اسپانیا (Cebollada, 2008)، فرانسه (Wenglenski and Orfeuil, 2004)، کانادا (Pa´ ez et al., 2010) و استرالیا (Currie, 2011) درک کمی ارائه می کنند. این متون پژوهشی نشان می دهند که سهم قابل توجهی از جامعه برخی از اشکال فقر جا به جایی را تجربه می کنند. در غرب زنان گروه های اقلیت نژادی اغلب مشکلات دسترسی را تجربه کرده و به دنبال آن محرومیت های اجتماعی مربوط به جا به جایی را تجربه می کنند(Social Exclusion Unit, 2003; Hine and Grieco, 2003; Sanchez et al., 2004; SCP, 2006).. این افراد اغلب با چند نقطه ضعف مثل سطح تحصیلات پایین، درآمد پایین، دسترسی محدود به وسیله های نقلیه خصوصی و شبکه های اجتماعی ضعیف مواجه هستند این نقاط ضعیف تا حد زیادی ناشی از نهاده های غیر رسمی مثل هنجارهای اجتماعی درباره ی مسئولیت مهدکودک ها و کارخانگی است (SCP, 2006; World Bank, 2012). یکی از مقالات اخیر هلند که نقش دوچرخه سواری را در کاهش فقر جابه جایی توضیح می دهد (Martens, 2013)، نشان داد که دوچرخه سواری می تواند در ارتقای تحرک این زنان نقش داشته باشد. دوچرخه به ویزه به عنوان یکی از ادوات حمل و نقل برای زنان جذابیت دارد چرا که الگوهای متوسط سفر آنها نسبت به مردان، بیشتر زنجیره ی سفر و سفرهای کم مسافت را به علت نقش و مسئولیت های داخل و خارج خانه شان تشکیل می دهد سفرهای زنجیره های به علت اختلاف بین زمان بندی شخصی و زمان بندی حمل و نقل با حمل و نقل عمومی غیر ممکن است و دسترسی به وسیله های نقلیه می تواند برای زنان نسبت به مردان محدود شده باشد (Turner and Grieco, 1998).. به علت راحتی های مربوط به سفرهای کوتاه و انعطاف پذیری سفرهای زنجیره ای آسان، و هزینه ی پایین نبود موانع قانونی برای استفاده از آن دوچرخه می تواند در ترکیب با تعهدات زنان به آنها گزینه های بیشتری ارائه کند. آمارها و مطالعات متعدد نشان می دهد که تقریبا در هر کشوری در سراسر جهان زنان کمتر از مردان دوچرخه سواری می کنند. عواملی که بر نرخ دوچرخه سواری در بین زنان اثرگذار است شامل نبود امنیت در زیرساخت های دوچرخه سواری، و نگرانی های امنیتی شخصی، نبود تسهیلات دوچرخه سواری مثل انبار دوچرخه، دسترس پذیر نبودن دوچرخه و لوازم جانبی برای زنان دارای فرزند و نگرانی های مربوط به ظاهر پس از دوچرخه سواری است(Lehner-Lierz, 2003; Garrard et al., 2008, 2012; Porras et al., 2011; Van der Kloof, 2013; Pucher and Buehler, 2012; Arora, 2012; Hajinikitas, 2001; Bonham and Wilson, 2012). مطالعات مربوط به حمل و نقل و جنس نیز نشان می دهد که شرایط فرهنگی می تواند مانع از دوچرخه سواری زنان یا حتی سفر شود. سفرهای مکرر و دور زنان می تواند با بی قیدی همراه باشد و بنابراین دلسرد کننده است (World Bank, 2010; Porter, 2011). این الگورهای تحرک جنسیتی می تواند مانع از مشارکت کامل زنان در جامعه شود. علاوه بر این عوامل فرهنگی، مانع مهم اما اغلب نادیده گرفته شده ی دوچرخه سواری ناتوانی فرد برای راندن دوچرخه در شرایط ترافیکی است. دوچرخه سواری مانند رانندگی ماشین به آموزش و تمرین نیاز دارد. در کشورهای دارای سنت دوچرخه سواری مثل هلند یا دانمارک، کودکان معمولا نحوه ی راندن دوچرخه را توسط والدین یا مراقبانشان می آموزند (Slutter, 2013; Van der Kloof, 2012). روش کسب مهارت دوچرخه سواری، کلی است نه در کشورهای دارای سنت دوچرخه سواری و نه در کشورهایی که این سنت را ندارند. در کشورهایی که سهم بالایی از استفاده ی دوچرخه وجود دارد، تعداد مناسبی از کودکان اقلیت نژادی که در خانواده های بدون بزرگسال رشد می کنند می توانند در ترافیک دوچرخه سواری کنند. آموزش نحوه ی دوچرخه سواری در مسیر رشد در این گونه محیط ها چندان مشهود نیست. در کشورهایی که سطح دوچرخه سواری پایین است، بسیاری از بزرگسالان هرگز دوچرخه سواری را نیاموخته اند. در هر دو گروه از کشورها، جلسات دوچرخه سواری خارج از محیط معمولی خانگی سازمان دهی شده که روشی برای کسب مهارت های ضروری دوچرخه سوازی برای استفاده روزانه از دوچرخه هستند ( نگاه کنید به برنامه ی دوچرخه سواری انگلستان، دوچرخه سواری در مدارس بلژیک، آموزش امنیت CAAC در ایالات متحده و اسکوئلا بایسی موجر (مدرسه ی دوچرخه سواری زنان) در شیلی). در برابر این پیشینه هدف این مقاله ارزیابی نقش جلسات دوچرخه سواری در پیشگیری از محرومیت اجتماعی ناشی از جابه جایی از طریق تحلیل تأثیر این جلسات بر مشارکت در فعالیت زنان مهاجر و پناهنده در آمستردام هلند است. این مقاله به صورت زیر سازمان یافته است. در بخش 2 استفاده از دوچرخه در هلند و آمستردام با توجه ویژه به نقش دوچرخه سواری در گروه های نژادی مختلف تشریح می شود. در بخش 3 توصیفی از جلسات دوچرخه سواری که برای زنان مهاجر و پناهنده ی آمستردام از اوایل دهه 1990 فراهم شده ارائه می شود. سپس چارچوب هایی که امکان تحلیل تأثیر جلسات دوچرخه سواری بر مشارکت در فعالیت ها را فراهم می آورد ارائه می شود (بخش 4). سپس در بخش 5 نتایج دو مقاله در رابطه با تأثیر جلسات دو چرخه ساری بر مشارکت در فعالیت شرکت کنندگان ارائه می شود. سپس با نتیجه گیری و مباحث مختصر مقاله پایان می یابد (بخش 6)