دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 25318
ترجمه فارسی عنوان مقاله

پویایی تورم و جایگزینی ارز در اقتصاد باز کوچک

عنوان انگلیسی
The dynamics of inflation and currency substitution in a small open economy
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
25318 2004 10 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Journal of International Money and Finance, Volume 23, Issue 1, February 2004, Pages 133–142

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده

واژگان کلیدی

1.مقدمه 

۲. مدل

۳. پویایی تورم و جایگزینی واحد پولی

شکل ۱. پویایی جایگزینی تورم و واحد پولی

۴. پویایی یک برنامه ضد تورم

شکل ۲. پویایی یک برنامه ضد تورمی

۵. نتیجه گیری
ترجمه کلمات کلیدی
جایگزینی ارز - دلاری کردن - پول - تقاضا - پسماند -
کلمات کلیدی انگلیسی
Currency substitution, Dollarization, Money-demand, Hysteresis,
ترجمه چکیده
این مقاله به تحلیل رابطه میان پول و تورم در یک اقتصاد باز کوچک می پردازد٬ که در آن پول داخلی و ارزهای خارجی به عنوان ابزار پرداخت٬ جایگزین های کاملی هستند. نتایج حاکی از آن است که اگر مسیر تأمین پول داخلی طوری باشد که افراد حد مطلوب را درتبدیل پولی ببینند که مبادلات با آن انجام می گیرد٬ در این صورت است که یک نرخ به وجود خواهد آمد. این مدل آن حقیقت آشکار شده را در نظر می گیرد که افزایش های موقت در نرخ تورم ممکن است دارای تأثیرهای دائمی در استفاده از ارز خارجی٬ حتی بدن معرفی هزینه های دلاری سازی٬ باشد.
ترجمه مقدمه
در کشورهای دارای تورم بالا٬ تحلیل سریع ارزش پولی داخلی بنگاهها را در بخش یا کل کارکرد پولی به جایگزینی آن با ارز خارجی سوق می دهد. این پدیده معمولاً با عنوان جایگزینی پولی٬ یا دلاری کردن نام برده می شود (برای بررسی ادبیات این حوزه به گیوانینی و توتلبوم٬ ۱۹۹۴ رجوع شود). مسأله ای که به طور فزاینده ای حائز اهمیت تلقی می شود این است که در برخی موارد دلاری کردن پس ماند را به نمایش می گذارد٬ که طی آن تقاضا برای ارز خارجی بعد از ثبات سازی در سطح بالایی باقی می ماند (برای شواهد تجربی به گیودوتی و رودریگوز٬ ۱۹۹۲٬ کامین و اریکسون٬ ۲۰۰۳٬ کلمتنس و شوارتز٬ ۱۹۹۳٬ مولر٬ ۱۹۹۴٬ ردینگ و مورالز٬ ۱۹۹۹ رجوع شود). به هر حال٬ چنین چیزی همیشه مسأله مطرح نیست. در برخی از اقتصادهای اروپای شرقی٬ به عنوان مثال٬ دلاری کردن اساساً به دنبال طرح های موفق تثبیت قرار می گیرد (ساحی و وق٬ ۱۹۹۶). این مقاله از گویدوتی و رویدریگوز (۱۹۹۲)٬ یوریب (۱۹۹۷) و ردینگ و مورالز (۱۹۹۹) تبعیت می کند٬ و موضوع پسماند دلاری کردن را با یک مدل اقتصادی باز کوچک که در آن پول داخلی و خارجی به عنوان کاملترین جایگزیم پرداخت تلقی می شودً مطرح می کند. شیوه ما از دو بعد اصلی در ادبیات این حوزه مشارکت می کند. دوماً٬ ما قادر به شرح پدیده پسماند دلاری سازی٬ حتی در غیاب هزینه های دلاری سازی هستمی. دورنبوش و رینوسو (۱۹۹۸) و دورنبوش و دیگران (۱۹۹۰) چنین استدلال می کنند که فرایند سازگاری مالی با هزینه های یادگیری سر و کار دارد که زمانی توسط نهادهای اقتصادی تحمل می شود و دال بر پیگیری است. گویدوتی و رودریگوز (۱۹۹۲) مدلی را ارایه می کنند که دارای ابزار کامل جانشینی پرداخت است که در آن نهادهای اقتصادی با هزینه های برابرسازی دارایی های ارز خارجی آنها مواجه می شوند. این هزینه ها منجر به یک زنجیره تورمی می شود که نهادهای اقتصادی بر اساس آن بر می گزینند که به تبدیل بین پولها دست نزنند. از این رو٬ خروج از دلاری سازی تنها در صورتی محقق می شود که تورم داخلی به قدر کافی جهت جبران هزینه های تبدیل کاهش یابد. ابزار کامل پرداخت اساساً علاوه بر این توسط یوریب (۱۹۹۷) و ردینگ و مورالز (۱۹۹۹) مورد نظر قرار گرفت٬ که نقش اثرات خارجی شبکه را به عنوان منبع غیرخطی ها در رابطه میان تقاضای پول و تورم مورد تاکید قرار دادند. بر اساس این تفسیر٬ هزینه های مبادله تحمیل شده به نهادهای فردی با سطح متراکم دلاری سازی تقلیل می یابد٬ و منجر به توازنهای چندگانه و وابستگی تاریخی به تقاضا برای پول می شود. بنابراین٬ یک سطح بالا از تورم موقت می تواند آغازگر فرایند دلاری سازی باشد که ضرورتاً هنگام پایین آمدن تورم معکوس نخواهد شد٬ چرا که اقتصادهای شبکه ای٬ امکان کاهش دائمی هزینه های مبادله را برای استفاده از ارز خارجی برای چنین نهادهایی فراهم می کند. گویدوتی و رودریگوز (۱۹۹۲)٬ یوریب (۱۹۹۷) و ردینگ و مورالز (۱۹۹۹) دو نقص عمده دارند. نخست٬ این که نرخ تورم مستقل فرض می شود. از انجا که تغییرات در تقاضای پول بر نرخ تورم تأثیر می گذارد٬ تحلیل پویای صورت گرفته به وسیله این مؤلفین ممکن است گمراه کننده باشد. دوم اینکه٬ این شیوه ها با ویژگی کارکردهای هزینه دلاری سازی سر و کار دارد که الزاماً فاقد عمومیت هستند. ما در این مقاله چنین استدلال می کنیم که پویایی کوتاه مدت پول و تورم با در نظر گرفتن ابزار کامل جانشینی پرداخت به قدر کافی برای ثبت الگوهای مختلف دلاری سازی مشخص شده در ادبیات تجربی این حوزه٬ بدون نیاز به احتساب هزینه های دلاری سازی غنی هستند. یک نتیجه شناخته شده جایگزینی کامل این است که بدون محدودیت های الزام آور در دارایی های پولی٬ نرخ مبادله نامعین است (کارکن و والیس٬ ۱۹۸۱). به طور خلاصه٬ هر گونه توازن پولی که دو واحد پولی به طور همزمان در کالایی یکسان وجود داشته باشند٬ مستلزم برابری هزینه های کاربر آنها (نرخ های تورم) است. تحت این شرایط٬ تقاضا برای هر واحد پولی نامعین بوده و همچنین نرخ مبادله (نامتغیر) نیز نامعین خواهد بود. همان ساز و کاری که باعث عدم قطعیت نرخ مبادله در نظریه کارکن و والیس (۱۹۸۱) می شود در این جا نیز صدق می کند٬ اما نمونه ما با شهروندان هر دو کشور که با محدودیت های الزام آور در کاربرد واحد پولی متفاوت است. به ویژه٬ ما فرض می کنیم که شهروندان خارجی امکان حفظ پول داخلی (تنها جایگزینی واحد پولی نامتقارن مورد نظر است) و محدودیت کمینه بر میزان دارای های پولی داخلی تحمیل می شود. در این چارچوب٬ عدم قطعیت در تقاضای پول تنها زمانی بروز می کند که تهیه پول در نرخی یکسان ارایه شود. در هر حال٬ ما نشان دادیم که اگر نرخ رشد پول به طریقی ارایه شود که جایگزینی واحد پول به حد مطلوب برسد٬ در این صورت دوره ای از زمانی که نرخ تورم داخلی با تورم خارجی برابر باشد. ما علاوه براین نشان دادیم که زمانی که یک برنامه ضدتورم در یک اقتصاد دلاری شده اعمال می شود الزاماً تقاضا برای پول خارجی کاهش نمی یابد. در هر حال٬ اگر بازگشت پذیری (جزئی یا کلی) پدید آید٬ تقاضا برای ارز خارجی در مقایسه با تغییر یکبار- برای- همیشه در نرخ تورم به آرامی کاهش خواهد یافت. ادامه این مقاله به ترتیب زیر سازمان یافته است در بخش بعدب ما به ارایه نمونه می پردازیم. در بخش ۳ به بحث پیرامون پویایی تورم و جایگزینی واحد پولی می پردازیم. در بخش ۴ نتایج احتمالی برنامه مبارزه با تورم می پردازیم. نتایج در بخش ۵ ارایه می شود.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  پویایی تورم و جایگزینی ارز در اقتصاد باز کوچک

چکیده انگلیسی

This paper analyzes the relationship between money and inflation in a small open economy, where domestic and foreign currencies are perfect substitutes as means of payment. It is shown that, if the path of domestic money supply is such that individuals find it optimal to change the currency in which transactions are settled, there will be an adjustment period during which domestic inflation adjusts to equal the foreign inflation rate. The model captures the stylized fact that temporary increases in the inflation rate may have permanent effects in the use of foreign currency, even without the introduction of dollarization costs.

مقدمه انگلیسی

In high inflation countries, the rapid erosion of the value of domestic currency leads agents to substitute it with foreign currency in any or all of the basic functions of money. This phenomenon is usually called currency substitution, or simply dollarization (for a literature review, see Giovannini and Turtelboom, 1994). A question that has attracted increasing attention is that, in some cases, dollarization exhibits hysteresis, with the demand for foreign currency remaining high after stabilization (for empirical evidence, see Guidotti and Rodriguez, 1992, Kamin and Ericsson, 2003, Clements and Schwartz, 1993, Mueller, 1994 and Reding and Morales, 1999). However, this is not always the case. In some economies of Eastern Europe, for example, dollarization has fallen substantially in the aftermath of successful stabilization plans ( Sahay and Végh, 1996). This paper follows Guidotti and Rodriguez, 1992 and Uribe, 1997, and Reding and Morales (1999), addressing the issue of dollarization hysteresis with a small open economy model where domestic and foreign currencies are perfect substitutes as means of payment. Our approach contributes to the literature in two main respects. Firstly, we allow the inflation rate to be endogenous. Secondly, we are able to explain the phenomenon of dollarization hysteresis even in the absence of dollarization costs. Previous explanations for the phenomenon of dollarization hysteresis have emphasized the role of dollarization costs. Dornbusch and Reynoso (1989) and Dornbusch et al. (1990) argued that the process of financial adaptation involves learning costs that, once incurred by economic agents, imply persistence. Guidotti and Rodriguez (1992) present a model with perfect means of payment substitutability, in which agents face costs of adjusting their holdings of foreign currency. These costs result in an inflation band within which agents choose not to switch between currencies. Hence, de-dollarization may only be achieved if domestic inflation decreases enough to offset the switching costs. Perfect means of payment substitutability was also assumed by Uribe (1997) and Reding and Morales (1999), who stressed the role of network externalities as the source of non-linearities in the relationship between money demand and inflation. According to this interpretation, transaction costs faced by individual agents decline with the aggregate level of dollarization, giving rise to multiple equilibria and history dependence in the demand for money. Thus, a temporary high level of inflation can start a dollarization process which will not necessarily be reversed when inflation comes down, as network economies will provide agents with a permanent lowering of transaction costs in the use of foreign currency. Guidotti and Rodriguez, 1992 and Uribe, 1997, and Reding and Morales (1999) have two important shortcomings. First, the inflation rate is assumed to be exogenous. As changes in the money demand impact on the inflation rate, the dynamic analysis made by these authors may be misleading. Second, these approaches involve the specification of dollarization cost functions, which are necessarily ad-hoc. In this paper we argue that the short-term dynamics of money and inflation under the assumption of perfect means of payment substitutability is sufficiently rich to capture the different patterns of dollarization identified in the empirical literature, without the need to introduce dollarization costs. A well known result with perfect substitutability is that, without binding constraints on currency holdings, the exchange rate is undetermined (Kareken and Wallace, 1981). In short, any monetary equilibrium with two currencies coexisting in the same commodity domain requires their user costs (inflation rates) to be equal. Under these circumstances, the demand for each currency is undetermined and so, too, will be the (unchanging) exchange rate. The same mechanism that produces exchange rate indeterminacy in Kareken and Wallace (1981) is at work here, but our model differs in that residents of both countries face binding constraints in the use of currencies. In particular, we assume that foreign residents are not allowed to hold the domestic currency (only asymmetric currency substitution is considered) and a minimum constraint on the amount of domestic money holdings is imposed. 1 In this framework, money demand indeterminacy occurs only when money supplies evolve at the same rate. We show, however, that if money growth rates evolve in such a way that currency substitution becomes optimal, there will be a period of time during which the domestic inflation adjusts to equal the foreign inflation rate. We also show that the demand for foreign currency does not necessarily decline when a disinflation program is implemented in a dollarized economy. If, however, reversibility occurs (partial or total), the demand for foreign currency will decline smoothly, contrasting with the once-and-for-all change in the inflation rate. The remainder of the paper is organized as follows. In the next section, we present the model. In Section 3, we discuss the dynamics of inflation and currency substitution. In Section 4, we discuss the possible outcomes of a disinflation program. Conclusions are presented in Section 5.

نتیجه گیری انگلیسی

In this paper we investigate the dynamics of money demand and inflation in a small open economy, where domestic and foreign currencies are perfect substitutes as means of payment. The main property of this model is that, if the path of money supply is such that individuals find it optimal to change the currency in which transactions are settled, there will be an adjustment period during which the domestic inflation rate adjusts to equal the foreign inflation rate. This implies that, during the currency substitution process, the behavior of money demand is not accounted for by changes in the current inflation rate. In the context of this model, a temporary increase in the rate of money creation gives rise to a demand for foreign currency that does not necessarily decline when the inflation rate comes down. If, however, reversibility occurs (partial or total), the demand for foreign currency will decline smoothly, contrasting with the once-and-for-all change in the inflation rate. Therefore, the model is able to explain the failure of econometric studies in identifying stable money-demand relationships in dollarized economies. The model captures the different patterns of dollarization identified in the literature, namely reversibility in some cases and non-reversibility in others. This does not depend on any ad-hoc dollarization cost function. It is, instead, an obvious consequence of the assumption of perfect substitutability. Reversibility in this context is assured if the domestic currency becomes a better alternative than the foreign currency. Such an event, however, may not be easy to achieve in most developing economies. In these cases, co-existence will be the more likely outcome of a successful stabilization plan, unless administrative actions are taken to banish the foreign currency. It may be argued that the knife-edge equilibria discussed in this paper are not realistic. It is true that in the real world agents do not switch between currencies in response to small inflation differentials. As mentioned above, however, the model can easily be extended so as to better resemble reality, introducing some form of dollarization costs. But there is nothing particularly new in such an extension that makes it more attractive than the version discussed in this paper. On the contrary, by focusing on the simpler model, we stress the main point that there are more fundamental forces driving the behaviour of money demand than dollarization costs, which are not even necessary to explain the stylized facts.