دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 22486
ترجمه فارسی عنوان مقاله

عوامل تعیین‌کننده بلند‌مدت و کوتاه‌مدت بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی در اقتصادهای پیشرفته

عنوان انگلیسی
Long-run and short-run determinants of sovereign bond yields in advanced economies
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
22486 2014 15 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Economic Systems, Volume 38, Issue 1, March 2014, Pages 100–114

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2.عوامل تعیین‌کننده بازده اوراق قرضه ممتاز دولتی: مرور کل مطالعات قبلی

2.1ملاحظات نظری

2.2. شواهد تجربی

2.2.1 مطالعات تک کشوری

2.2.2 مطالعات داده‌های پنل 

2.2.3 نکته‌های کلیدی

3.داده‌‌ها و روش‌شناسی تجربی

3.1روش‌شناسی تجربی

جدول 1: توصیف متغیرها و منابع آنها 

جدول 2: آمار توصیفی

3.2داده‌ها

4.نتایج برآورد

4.1مشخصه پایه 

جدول 3: آزمون‌های ریشه آزمون پنل 

4.2بررسی پایداری

جدول 4: رگرسیون‌های پایه

جدول 5، بررسی‌های پایداری

4.3آیا هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی مناطق اروپایی از«ارزش منصفانه» انحراف دارند؟

5.نتیجه‌گیری‌ها 

پی‌نوشت‌ها
ترجمه کلمات کلیدی
اقتصادهای پیشرفته - بازدهی اوراق قرضه دولتی - عوامل بلند مدت و کوتاه مدت - هم انباشتگی پنل - بدهی های عمومی
کلمات کلیدی انگلیسی
Advanced economies, Government bond yields, Long-run and short-run determinants, Panel cointegration, Public debt
ترجمه چکیده
عوامل تعیین‌کننده بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی در 22 اقتصاد پیشرفته را در سالهای 1980-2010 و با استفاده از تکنیک‌های هم‌جمعی پنل تحلیل می‌کنیم. استفاده از روش‌شناسی هم‌جمعی امکان تشخیص عوامل تعیین‌کننده بلند‌مدت (بدهی به GDP؛ رشد بالقوه) را از عوامل تعیین‌کننده کوتاه‌مدت (تورم، نرخ‌های بهره کوتاه‌مدت و موارد دیگر) فراهم می‌سازد. به این نتیجه رسیده‌ایم که در بلند‌مدت، بازده اوراق قرضه دولتی تقریبا 2 امتیاز پایه در پاسخ به یک درصد افزایش در نسبت بدهی دولتی به GDP و تقریبا 45 امتیاز پایه در پاسخ به یک درصد افزایش در نرخ رشد بالقوه افزایش می‌یابد. در کوتاه‌مدت، بازده اوراق قرضه ممتاز دولتی از سطح تعیین‌شده در اصول بنیادین بلند‌مدت انحراف دارد اما تقریبا نصف انحراف در یک‌سال تعدیل می‌یابد. برآوردها در هنگام بررسی تاثیر بحران مالی جهانی بر هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی در کشورهای مناطق اروپایی نشان می‌دهند که توسعه‌ها در برابر آلمان در تعدادی از کشورهای پیرامون اروپایی فراتر از سطح تعیین شده در اصول بنیادین در پیامد‌های بعد از بحران تعیین می‌شوند، ولی تعدادی از کشورهای اروپایی شمالی از جریان‌های «امن و ایمن» بهره می‌برند.
ترجمه مقدمه
چه عواملی بر نرخ بهره‌ای که دولت‌ها برای گرفتن وام در بلند‌مدت پرداخت می‌کنند تاثیر‌گذار هستند؟ منابع اقتصادی نشان می‌دهند که هزینه‌های وام‌گیری به شرایط بنیادی در اقتصاد و خصوصا حساب‌های مالی بستگی دارند. به عنوان مثال، زمانی که بدهی دولت افزایش می‌یابد بازده اوراق قرضه ممتاز دولتی ممکن است با تشخیص ریسک بالاتر (نکول، استهلاک حاصل از پرداخت نقدی بدهی و تورم) که توسط سرمایه‌گذاران صاحب اوراق بدهی دولتی انجام می گیرد افزایش یابد. رابطه بلند مدت بین بازده‌ اوراق‌ قرضه ممتاز دولتی و اصول بنیادین اقتصاد کلان را می توان در کوتاه مدت تفکیک کرد، خصوصا در طول دوره های درماندگی اقتصادی. به عنوان مثال، علیرغم انباشتگی بدهی کل دولتی در ایالات متحده بعد از پیامد‌های بحران مالی جهانی، بازده‌ اوراق قرضه ایالات متحده روندی رو به پایین داشت. برعکس، علیرغم سطح اولیه نسبتا پایین بدهی کل دولتی، هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی در تعدادی از کشورهای مناطق اروپایی مانند اسپانیا به شکل پایداری فراتر از کشورهای دارای بدهکاری بسیار بیشتر مانند بریتانیا است. این رفتار نیاز به تشخیص بین عوامل تعیین‌کننده بلند‌مدت و کوتاه‌مدت هزینه‌های وام‌‌گیری را نشان می‌دهد. در این مقاله،‌ تلاش می‌کنیم که این موضوع را در نمونه‌ای از اقتصادهای پیشرفته توضیح دهیم. حدس ما این است که بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی می‌تواند به شکل موقت از سطح تعادل بلند‌مدت منحرف شود و علت آن عوامل کوتاه مدت است (مانند خط مشی مالی). از روش هم‌جمعی پنل استفاده می‌کنیم زیرا نسبت به برآوردگر اثرات ثابت (FE) که در اکثریت مطالعات موجود استفاده شده است دو مزیت اصلی دارد. مزیت اول این است که این امکان را به وجود می‌آورد که ضرایب عوامل کوتاه مدت در بین کشورها متفاوت باشند و در حین حال تاثیر عوامل بلند‌مدت نیز یکسان باقی بماند. فرضیه دوم متناسب با پیش‌بینی‌های نظری است و روش‌شناسی ما امکان را به وجود می‌آورد که تست کنیم آیا این موضوع در عمل نیز صادق است یا نه. مزیت دوم این است که این امکان را فراهم می‌سازیم که هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی از سطوح تعادل بلند‌مدت خود منحرف شوند و میزان این انحراف را در طول بحران مالی اقتصادی در کشورهای مناطق اروپایی ارزیابی می کنیم. علاوه براین، سرعت تعدیل بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی را در سطح تعادل بلند‌مدت آن نیز ارزیابی می‌کنیم. با استفاده از داده‌‌های سالانه نمونه‌ای از 22 اقتصاد پیشرفته در طول دوره 1980-2010 شواهدی را به دست آوردیم که رابطه بلند‌مدت بین هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی و عوامل تعیین‌کننده بنیادین و اصلی آنها را تایید می‌کنند: نسبت بدهی دولتی به GDP و رشد بالقوه. شواهد آماری را برای تایید این فرضیه ارایه می‌دهیم مبنی بر اینکه این رابطه در همه اقتصادهای پیشرفته رایج است. در بلند‌مدت، بازده‌ اوراق قرضه دولتی در پاسخ به 1 درصد افزایش در نسبت بدهی دولت به GDP تقریبا 2 امتیاز پایه و در پاسخ به یک درصد افزایش در نرخ رشد بالقوه تقریبا 45 امتیاز پایه افزایش می‌یابد. در هر دوره زمانی ممکن است بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی از سطح تعیین شده دراصول بنیادین بلندمدت منحرف شود اما تقریبا نصف انحراف در طول یک سال تعدیل می‌یابد. در کوتاه‌مدت، تغییرات در بازده اوراق قرضه دولتی به تغییرات در نسبت بدهی به GDP، نرخ بازار پول (تاثیر خط‌مشی پولی) و تورم (شوک‌های اسمی) پاسخ می‌دهند ولی تاثیر تغییرات در نرخ رشد و نسبت توازن اولیه ضعیف‌تر است. یکی از هشدارهایی که در مورد تعبیر نتایج کوتاه‌مدت می‌دهیم این است که آنها از مدلی بسیار مقرون به صرفه به دست آمده‌اند و عواملی را که ممکن است در انحراف موقتی هزینه‌های وام‌گیری ممتاز دولتی از سطح تعادل بلند‌مدت آنها در پیامد‌های بعد از بحران نقش داشته باشند در نظر نگرفته‌اند، اما تعیین کیفیت آنها سخت است (به عنوان مثال، عدم‌اطمینان خط‌ مشی). ادامه این مقاله به شکل زیر ساختار‌بندی شده است. در بخش 2، مرور منابع ارایه شده است و بر بدهی دولتی به عنوان تعیین‌کننده‌ بازده اوراق قرضه ممتاز دولتی به شکل خاص تمرکز شده است. در بخش 3، تکنیک تجربی جدیدی توصیف می‌شود که در تحلیل و داده‌ها به کار برده می‌شود. در بخش 4، یافته‌های تجربی ارایه و در مورد آن بحث شده است. بخش آخر به نتیجه‌گیری اختصاص داده شده است.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  عوامل تعیین‌کننده بلند‌مدت و کوتاه‌مدت بازده‌ اوراق قرضه ممتاز دولتی  در اقتصادهای پیشرفته

چکیده انگلیسی

We analyze determinants of sovereign bond yields in 22 advanced economies over the 1980–2010 period using panel cointegration techniques. The application of the cointegration methodology allows distinguishing between long-run (debt-to-GDP ratio, potential growth) and short-run (inflation, short-term interest rates, etc.) determinants of sovereign borrowing costs. We find that in the long run, government bond yields increase by about 2 basis points in response to a 1 percentage point increase in government debt-to-GDP ratio and by about 45 basis points in response to a 1 percentage point increase in the potential growth rate. In the short run, sovereign bond yields deviate from the level determined by the long-run fundamentals, but about half of the deviation adjusts in one year. When considering the impact of the global financial crisis on sovereign borrowing costs in euro area countries, the estimations suggest that spreads against Germany in some European periphery countries exceeded the level determined by fundamentals in the aftermath of the crisis, while some North European countries have benefited from “safe-haven” flows

مقدمه انگلیسی

What factors affect the interest rate that governments pay to borrow in the long run? The economics literature suggests that borrowing costs depend on the fundamental conditions in the economy, and especially the fiscal accounts. For example, as government debt rises, sovereign bond yields should go up in recognition of the higher risk (default, monetization-driven depreciation and inflation) carried by investors holding government securities. The long-run relationship between sovereign bond yields and macroeconomic fundamentals can break down in the short run, especially during periods of financial stress. For example, despite the piling up of general government debt in the United States in the aftermath of the global financial crisis, U.S. bond yields have been trending downward. Conversely, despite a relatively lower initial level of general government debt, sovereign borrowing costs in some euro area countries such as Spain have persistently exceeded those of more highly indebted countries such as the United Kingdom. This behavior suggests the need to distinguish between long-run and short-run determinants of borrowing costs. In this paper, we attempt to shed light on this issue for a sample of advanced economies. Our conjecture is that sovereign bond yields can temporarily deviate from their long-run equilibrium level driven by short-run factors (such as monetary policy). We use the panel cointegration methodology, which has two main advantages over the fixed effects (FE) estimator employed in the vast majority of existing studies.1 First, it allows the coefficients of short-run factors to differ across countries, while the impact of long-run factors remains the same. The latter assumption is in line with theoretical predictions and our methodology allows testing whether it holds in practice.2 Second, we allow sovereign borrowing costs to deviate from their long-run equilibrium levels and evaluate the extent of this deviation during the global financial crisis in euro area countries. In addition, we assess the speed of adjustment of sovereign bond yields to their long-run equilibrium level. Using annual data for a sample of 22 advanced economies over the period 1980–2010, we find evidence supporting the long-run relationship between sovereign borrowing costs and their main fundamental determinants: the government debt-to-GDP ratio and potential growth. We provide statistical support to the hypothesis that this relationship is common to all advanced economies. In the long run, government bond yields increase by about 2 basis points in response to a 1 percentage point increase in the government debt-to-GDP ratio and by about 45 basis points in response to a 1 percentage point increase in the potential growth rate. At any period of time, sovereign bond yields may deviate from the level determined by the long-run fundamentals, but about half of the deviation adjusts in one year. In the short run, changes in government bond yields respond to changes in the debt-to-GDP ratio, the money market rate (monetary policy effect), and inflation (nominal shocks), while the impact of changes in the growth rate and the primary balance ratio is weaker. One caveat with interpreting the short-run results is that they are obtained from a very parsimonious model that does not account for some factors that likely contributed to the temporary deviation of sovereign borrowing costs from their long-run equilibrium level in the aftermath of the crisis but are difficult to quantify (for instance, policy uncertainty). The rest of the paper is structured as follows. Section 2 reviews the existing literature, with a particular focus on government debt as a determinant of sovereign bond yields. Section 3 describes the new empirical technique employed in the analysis and the data. Section 4 presents and discusses the empirical findings. The last section concludes.

نتیجه گیری انگلیسی

This paper applies panel cointegration techniques to analyze long-run and short-run determinants of government bond yields in 22 advanced economies during 1980–2010. The employed methodology has several advantages over the techniques used in previous studies: (i) it allows explicitly differentiating between long-run and short-run determinants of bond yields; (ii) it pools long-run coefficients to improve efficiency and comply with theoretical predictions while maintaining flexibility in allowing for country-specific variation of short-run coefficients; and (iii) it allows testing for coefficient poolability. The estimations suggest that in the long run, government bond yields increase by about 2 basis points in response to a 1 percentage point increase in the government debt-to-GDP ratio and by about 45 basis points in response to a 1 percentage point increase in the potential growth rate. In the short run, changes in real bond yields deviate from their long-run equilibrium in response to changes in the debt-to-GDP ratio (positive effect), real money market rates (positive effect), and inflation (negative effect). The impact of changes in the growth rate (negative effect) and the primary balance ratio (negative effect) is weaker. On average, about half of the deviation from the long-run equilibrium is corrected within one year. When applied to the current period, the model suggests that in some European periphery countries, bond yield spreads (relative to Germany) in the first half of 2012 exceeded the equilibrium value associated with long-run and short-run fundamentals. The opposite picture emerges in the case of several core euro area countries (for example Finland), where “safe-haven” effects result in spreads undershooting their equilibrium value. All in all, the model suggests that, in some members of the euro area, current sovereign borrowing costs deviate from the equilibrium level defined by macroeconomic fundamentals. Nevertheless, when interpreting these results, one should keep in mind that the analysis does not account for some factors that likely contributed to the temporary deviation of sovereign borrowing costs from their long-run equilibrium level in the aftermath of the crisis. These include, for example, uncertainties related to the feedback effects between banks and sovereigns and the contingent liabilities of the public sector. In addition, frequent reassessment of sovereign borrowing costs by the market should not be interpreted as evidence against the effectiveness of fiscal adjustment to reduce borrowing costs. A steady pace of fiscal adjustment remains imperative for anchoring lower borrowing costs in the long run, while short-run departures of borrowing costs from the long-run equilibrium should be addressed through complementary policies aimed at reducing financial stress and market uncertainty.