اختلاف سنی در پیامدهای میان بیماران در"گروه های استفاده کننده از مواد محرک زا" به منظور مشارکت در برنامۀ 12 مرحله ای" (STAGE 12)

چکیده

کلمات کلیدی

1.مقدمه

2.روش ها

2.1 طراحی

2.2 شرکت کنندگان

2.3 شرایط درمانی

2.4 معیارها

2.4.1 ویژگی های جمعیت شناسی

2.4.2 طول زندگی افراد مصرف کننده مواد

2.4.3 پیامدهای سوء مصرف مواد

2.4.4 تاریخچه TSMHO

2.4.5 حضور در جلسات  TSMHO

2.4.6 حضور فعال در TSMHO

2.4.7 آمادگی برای شرکت در فعالیت های کمکی متقابل

2.5 تجزیه و تحلیل ها

3.نتایج

3.1 تفاوت های مبنای اصلی سن

3.2 مصرف مواد مخدر محرک زا

3.2.1 تداخلات درمان با سن در مصرف مواد مخدر محرک زا 

3.2.2 اثرات متقابل سن یا درمان با جنسیت و نژاد در مصرف مواد مخدر محرک زا

3.2.3 تجزیه و تحلیل های میزان حساسیت: سن به عنوان یک نماینده برای طول استفاده از مواد

3.3 مصرف مواد مخدر محرک زا

3.3.1 سن از طریق تعامل درمان در مصرف مواد مخدر غیر محرک زا

3.3.2 تجزیه و تحلیل میزان حساسیت: سن به عنوان نماینده مصرف مواد محرک 

3.4 حضور در جلسات TSMHO

3.5 حضور فعال در فعالیت های TSMHO

4.بحث و تبادل نظر

4.1 مفاهیم، پیامدها و نتیجه گیری های کلینیکی (درمانی)

بزرگسالان (بین 18 تا 29 سال) دچار اختلالات ذاتی می توانند از مزایای مشارکت در برنامۀ 12 مرحله ای گروه¬هایی که به صورت متقابل به یکدیگر کمک می کنند (TSHMO) بهره مند شوند. با اینحال حضور و مشارکت آنها در چنین گروه هایی نسبتا پایین است. روش های درمانی 12 مرحله ای همچون گروه های استفاده کننده از مواد محرک" به منظور مشارکت و درگیر شدن در STAGE 12 ممکن است حضور و مشارکت آنها را افزایش دهد و منجر به کاهش استفاده از مواد شود. اهداف: تجزیه و تحلیل ها این موضوع را مورد بررسی قرار دادند که آیا سن، تأثیرات STAGE 12 بر استفاده از مواد و مشارکت و حضور در جلسات TSHMO را تعدیل می کند یا خیر. طرح پژوهش: ما داده هایی از یک آزمایش تصادفی کنترل شده همراه با ارزیابی هایی در میانۀ درمان (هفتۀ چهارم)، پایان درمان (هفتۀ هشتم) و کنترل های تصادفی 3 و 6 ماهه را بکار بردیم. مشارکت کنندگان: مشارکت کنندگان بزرگسالانی بودند که از مواد محرک DSM-IV استفاده می کردند و در 10 برنامۀ فشردۀ سرپایی (بدون نیاز به بستری شدن) درمان اعتیاد به مواد در سراسر آمریکا ثبت نام کرده بودند. تجزیه و تحلیل: برای بررسی تعاملات سن-درمان بر استفاده از مواد و حضور و مشارکت در جلسات، مدل رگرسیون با اثرات تصادفی دوطرفۀ منفی بکار گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که هر چه سن پایین تر باشد تأثیرات درمان برای استفاده از مواد محرک بیشتر می شود. با اینحال در میان کسانی که در طول دورۀ درمان سالم نبودند، افراد دارای سن پایین تر میزان بیشتری از استفاده از مواد محرک را نشان دادند. همچنین مشخص شد که سن هیچ تأثیر عمده ای بر استفاده از مواد محرک ندارد. افراد دارای سن پایین تر تا حدودی مشارکت فعال تری در انواع مختلف فعالیت های TSHMO در میان کسانی که در برنامۀ STAGE 12 قرار داشتند در مقایسه با TAU داشتند. همچنین مشخص شد که هیچ تعامل سن-درمان برای انواع دیگر استفاده از مواد یا برای حضور و مشارکت در درمان وجود ندارد. این نتایج نشان دادند که STAGE 12 می تواند برای برخی از بزرگسالان (18 تا 29 سال) که دچار اختلال استفاده از مواد محرک هستند مفید باشد، و ارزیابی مستمر اعتیاد مداوم نیز از اهمیت خاصی برخوردار است.

بزرگسالی دوره تقریبا بین 18 تا 29 سالگی به عنوان یک دوره رشد منحصر به فرد در مقایسه با نوجوانی و بزرگسالی در فرهنگ های غربی توسعه یافته شناخته شده است. بزرگسالی نوظهور به عنوان زمانی برای اکتشاف با کاهش محدودیت های اجتماعی و خانوادگی همراه با مسئولیت های کمتر و بی ثباتی اجتماعی بیش تر است. در این گروه سنی هم چنین افراد آماده برای مصرف مواد و یا اختلالات مصرف مواد مرتبط بیش از گروه های کوچک تر یا بزرگ تر هستند. و برای اینکه در این سن افراد با ریسک مصرف مواد مواجه هستند، مقالات زیادی چالش های خاصی را برای ارائه خدمات به این گروه سنی مشخص می کند. افراد با سن بیشتر دارای آمادگی بهتری برای تغییر، انگیزه بیشتر برای اتمام درمان و نتایج درمانی بهتر هستند. بویژه شرکت کنندگان در دوره های درمانی با سن بیشتر احتمال اینکه بیشتر در ویزیت های درمانی منظم مشارکت داشته باشند(85.0% vs 64.1%) وجود دارد و در دوره های درمانی برای مصرف مواد محرک(80% vs 55.3% ) در طول سه ماه بیشتر از شرکت کنندگان با سن کمتر حضور داشته اند. محققان در سال های 2012 و 2003 دوره های درمانی شش ماهه را برای مصرف کنندگان مواد محرک زا و دارو و هم چنین الکل و سایر مواد مخدر به مدت شش ماه، پنج، هفت و نه سال پس از مصرف را مورد بررسی قرار دادند. در حالی که در این دوره های درمانی سن مطرح نبود، بزرگسالان با سن بیشتر در دوره های درمانی بهتر از بزرگسالان 39 ساله یا جوان تر حضور داشتند، هم چنین دریافتند که بزرگسالان دارای سن بیشتر، در مقایسه با بزرگسالان جوان تر از مصرف مواد مخدر امتناع می کنند. تحقیقات دیگر نشان می دهد که بزرگسالان جوان تر درک کمتری از نیاز به درمان، سم زدایی و اجرای توصیه های درمانی در خود احساس می کنند. دلایل باالقوه ای که باعث می شود بزرگسالان جوان تر با روش های درمانی قدیمی کمتر به موفقیت برسند بوسیله برکمن-کلی نارجیسو و کلون شرح داده شده است: 1- دارای انگیزه شروع کمی برای دوره های درمان و پرهیز هستند. 2- عضو شبکه های اجتماعی متشکل شده از افرادی که دارای مصرف بالایی از مواد هستند، می باشند. 3- دارای درصد بالای اختلالات روانپزشکی هستند. 4- سطح آگاهی بسیار پایینی دارند، مثلا: توانایی برنامه ریزی ملاقات ها و وقت ملاقات ها 5- دارای احساس بینابین هستند، یعنی بزرگسالان جوان تر آزادی و استقلال بیشتری نسبت به نوجوانان دارند، اما اغلب وابستگی بیشتری به والدین یا سایر مراقبان نسبته به برزگسالان بزرگتر دارند. سازمان برنامه 12 مرحله ای گروه هایی که به صورت متقابل به یکدیگر کمک می کنند(TSHMO)، اغلب از افرادی که در تلاش برای تغییر و پرهیز از مواد هستند حمایت می کند و این سازمان ها هم به صورت مستقل و هم در ارتباط با درمان های رسمی(سوء مصرف مواد و خدمات بهداشتی روانی 2012) هستند. شواهدی وجود دارد که حضور و مشارکت فعال در فعالیت های الکلی های گمنام(AA) یا معتادان گمنام(NA) بویژه به عنوان درمان سنتی باعث پزهیز از مصرف در میان جوانان می شود. هُپنر و همکارانش داده هایی از پروژه MATCH (یک ارزیابی بزرگ کلینیکی در سه درمان برای اختلالات سوء مصرف الکل) برای تشخیص تفاوت ها و شباهت ها در واسطه های AA بین جوانان(18-29) سال و بزرگ سالان تا بیش از 30 سال انجام داده اند. برای بزرگسالان جوانتر، دو مسیر از مسیر شش گانه واسط قابل توجه بود. دو تا از قوی ترین واسطه ها برای بزرگ سالان جوان در موقعیت های اجتماعی خودکارآمدی شان افزایش یافت و در طرفداران شبکه های اجتماعی کاهش یافت و هر دو مسیر برای جوان ترها برجسته تر از بزرگسالان شد. به طور خاص جلسات TSMHO برای بزرگسالان جوانتر دارای سودمندی بیشتری نسبت به بزرگ سال ها با سن بیشتر علی رغم راه های واسطه کمتر شد. نویسندگان اظهار می کنند که هنوز مسیرهای مشخص نشده ای برای بزرگسالان جوانتر وجود دارد. تحقیقات دیگر نشان داده است که TFS در افرادی که دارای حمایت شبکه های اجتماعی در مصرف الکل هستند موثر تر است، همانطور که اغلب بزرگسالان جوان با افزایش انگیزه رفتارهای درمانی موثری برایشان ایجاد می شود. یکی دیگر از مطالعات آینده نگرانه در حضور در درمان های TSMHO نشان می دهد بزرگسالان جوان دارای انگیزه بیشتری برای حضور در جلسات TSMHO داشتند. این مقاله درباره یک سوم کسانی که حداقل در یکی از جلسات TSMHO در 90 روز قبل از دوره درمان حضور داشته اند می باشد. این میزان در سه ماه پس از درمان به میزان 90% افزایش ، و یکسال بعد به میزان70% کاهش داشت. حضور مکرر2-3 بار در هر ماه قبل از درمان، و افزایش 3-4 بار درهفته در سه ماه و 1-2 بار در هر هفته در یک سال بعد از درمان مشاهده شد. به طور قابل ملاحظه ای هم متقاضیان و هم مشارکین فعال TSMHO به صورت مستقل همراه با افزایش درصد روزهای منع مصرف مواد محرک زا و کاهش روزهای مصرف سنگین مرتبط بودند. همچنین، با وجود این منافع بزرگسالان جوان تر در جلسات TSMHO در مقایسه با بزرگسالان با سن بیشتر به سختی شرکت کردند. یک تحقیق دیگر به پیش بینی و جست و جوی تمرکز دو گانه TSMHO (مصرف مواد و بیماری همراه با مصرف مواد) و فاکتورهای آزمایش شده دیگر در ارتباط با حضور مداوم در جلسات پرداخته است و مشخص شد که بزرگترهای جوان کمتر به جامعه TSMHO در مقایسه با بزرگ تر ها با سن بیشتر علاقه نشان می دهند که این نتایج بعد از حضور چهار ماهه جلسات یافت شد. گروه های مصرف مواد محرک زا برای حضور در جلسات 12 مرحله ای یک گروه ترکیبی هدایت شده دارای دوازده مرحله خاص تسهیل کننده درمان(TFS) برای کمک به افراد خاص به استفاده مواد محرک زا یا موانع وابسته به حضور TSMHO و افزایش حضور در دوره بهبودی 12 مرحله ای است. همینطور برای جوانانی که به سختی در این گونه گروه ها شرکت می کردند مناسب بوده، اما برای افرادی هم که سابقه حضور در این جلسات را داشته اند مفید است. جلسات گروه بر افزایش حضور و مشارکت در جلسات از طریق 5 موضوع کلی تمرکز می کند:1- پذیرش(مرحله 1)2- مردم، مکان و چیزها (عادات، روز مرگی ها و برگشت انگیزش ها) 3- تسلیم شدن(مرحله 2و3) 4- حضور فعال در برنامه 12 مرحله ای و 5- کنترل احساسات منفی(سلامتی- گرسنگی-عصبانیت- تنهایی، تلاش). تمرکز بیشتر بر افراد و روز مرگی هایشان بویژه برای بزرگسالان جوان که به احتمال زیاد عضو شبکه های اجتماعی هستند در مقایسه با افرادی که به صورت فعال در جلسات درمان مصرف مواد حضور داشتند دارای اهمیت ویژه ای است. بعلاوه برنامه 12 مرحله ای شامل یک روش ارجاعی قدرتمند است که به صورت فعالانه متقاضیان را با داوطلبان 12 مرحله ای تجربه دیده در جامعه متصل می کند که برای شرکت در جلسات با آنها حضور داشته باشند. این حمایت بیشتر از بزرگسالان تجربه دار در افزایش حضور جلسات داوطلبانه و با وجدان درمیان بزرگسالان جوان باعث می شود با فرهنگ و مفاهیم جدید TSMHO آشنا شوند. در مقایسه دیودس، برگ من، اسمیت وکلی در سال 2017 به طور خلاصه اظهار کردند که درمان های TFS برای بزرگسالان جوان در مقایسه با دیگر درمان ها مانند درمان رفتاری شناختی و انگیزه های پرهیز از مصرف آغازین که اغلب با افراد جوان در ارتباط است مفید نمی باشد. در آنالیز ثانویه در پروژه match دریافتند که در واقع بزرگسالان جوان که درمان های TFS برای آنها اختصاص یافته بود روزهای کمتری به سراغ مصرف نکردن مواد محرک زا و مصرف کمتر در طول 12 هفته درمان در مقایسه با جوانانی که در درمان های رفتار شناختی یا افزایش انگیزه و دیگر بزرگسالان با سن بیشتر در هر شرایط درمانی شرکت داشته اند بوده است. هیچ تفاوتی بین نتایج مصرف مواد محرک زا بوسیله بزرگسالان جوان و شرایط درمانی با یک سال پیگیری وجود نداشت. تجزیه و تحلیل شرح داده شده در اینجا بر روی این کار با استفاده از یک پایگاه داده های مختلف جمع آوری شده در یک تحقیق ملی شبکه آزمایش های درمان اعتیاد جمع آوری شده است که مداخله گروهی به استثنای TFS را برای مصرف کنندگان مواد محرک زا انجام می دهد. برنامه 12 مرحله ای به هداف افزایش شرکت در TSMHO و درنهایت کاهش مصرف مواد محرک زا و دیگر مواد مخدر است. تجزیه و تحلیل های خود گزارش شده مصرف کنندگان مواد نشان می دهد که برنامه 12 مرحله ای منجر به افزایش پرهیز از مصرف مواد محرک زا و دیگر مواد مخدر درطول دوره درمان فعال می شود، هم چنین باعث افزایش حضور در جلسات TSMHO و دنبال کردن دوره شش ماهه می شود. مطلب ویژه و مهم این است که سن در طول دوره تکمیل درمان برای آنهایی که به صورت تصادفی برنامه 12 مرحله ای را دریافت می کنند پیش بینی نمی شود، برای تکمیل دوره درمان یک پیش بینی استوار از نتایج بدست آمده درمان بهتر است. شرکت کنندگان با سن بیشتر می توانند به جوانان شرکت در برنامه 12 مرحله ای را پیشنهاد دهند و به آنها بگویند که آنها هم می تواند نتایج مشابهی مانند آنها دریافت کنند. هدف اصلی این مقاله بررسی اختلاف سن پایه و اینکه آیا سن میانه برنامه 12 مرحله ای تاثیری بر روی افرادی که از مصرف مواد محرک زا پرهیز کرده اند، افرادی که در جلسات TSMHOشرکت کرده اند و افرادی که به صورت فعالانه شرکت دارند می باشد. فرض می کردیم که بزرگسالان جوان در ابتدا انگیزه کمتری برای حضور در جلسات TSMHO دارند اما محول کردن آن وظایف به برنامه 12 مرحله ای باعث ایجاد نتایج مشابهی که در بزرگسالان با سن بیشتر و با افرادی که به طور معمول(TAU) درمان شده بودند، شد.