ترجمه فارسی عنوان مقاله

تفاوت‌های تحصیلی در امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی: بررسی مقایسه‌ای محدودیت فعالیت پایدار در هشت کشور اروپایی

عنوان انگلیسی

Educational differences in disability-free life expectancy: a comparative study of long-standing activity limitation in eight European countries

کد مقاله	سال انتشار	تعداد صفحات مقاله انگلیسی
37841	2015	8 صفحه PDF

منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Social Science & Medicine, Volume 94, October 2013, Pages 1–8

فهرست مطالب ترجمه فارسی

چکیده

کلید واژه ها

مقدمه

روش‌ها

داده‌ها

جدول 1: سال‌های پیگیری مرگ و میر، تعداد شخص-سال و مرگ و توزیع شخص-سال برحسب تحصیلات در مردان و زنان.

جدول 2: نرخ پاسخ فرد و خانواده در داده‌های مطالعه‌ی EU-SILC، و تعداد موارد و نسبت (%) گزارش ناتوانی شدید برحسب جنسیت

تحلیل

نتایج

جدول 3: تفاوت تحصیلی در امید به زندگی نسبی، امید به زندگی نسبی بدون ناتوانی، و نسبت عمر سپری‌شده بدون ناتوانی بین سنین 30 و 79 در بین مردان

جدول 4: تفاوت تحصیلی در امید به زندگی نسبی، امید به زندگی نسبی بدون ناتوانی، و نسبت عمر سپری‌شده بدون ناتوانی بین سنین 30 و 79 در بین زنان

بحث

مسائل روش‌شناختی

مطالعات پیشین

نتایج

تقدیر و تشکر

پیوست الف

ترجمه کلمات کلیدی

اروپا - تفاوت های آموزشی - امید به زندگی بدون ناتوانی - محدودیت فعالیت طولانی مدت - روش سالیوان - اطلاعات مرگ و میر در سرشماری سال مرتبط - داده های نظر سنجی

کلمات کلیدی انگلیسی

Europe; Educational differences; Disability-free life expectancy; Long-standing activity limitation; Sullivan's method; Census-linked mortality data; EU-SILC survey data

ترجمه چکیده

امید به زندگی سالم، معیاری مرکب از طول و کیفیت زندگی است و شاخص مهم سلامتی در بین افراد سالخورده تلقی می‌شود. مقایسه‌های بین‌کشوری معدودی در مورد تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی امید به زندگی سالم صورت گرفته است. تمرکز اغلب مقایسه‌های موجود روی اروپای غربی و ایالات متحده، و اغلب متکی به داده‌های قدیمی‌تر است. ما برای رسیدگی به این کاستی‌ها، تفاوت‌های تحصیلی امید به زندگی در افراد فاقد ناتوانی در هشت کشور از تمام نقاط اروپا در اوایل دهه‌ی 2000 را ارزیابی کردیم. ناتوانی شدید قدیمی به عنوان شاخص محدودیت فعالیت جهانی (GALI)، از آمار اتحادیه‌ی اروپا در مورد مطالعه‌ی درآمد و شرایط زندگی (EU-SILC) استخراج شد. اطلاعات مربوط به مرگ و میر مرتبط با سرشماری که طی پروژه‌ای تازه گردآوری شده است، به مقایسه‌ی نابرابری در سلامتی بین کشورهای اروپایی می‌پرداخت (پروژه‌ی EURO-GBD-SE). ما تفاوت‌های تحصیلی جنسیت-ویژه در امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی بین سنین 30 و 79 سال را با استفاده از روش سالیوان محاسبه کردیم. کمترین امید به زندگی در افراد فاقد ناتوانی در بین مردان و زنان لیتوانیایی (به ترتیب 33.1 و 39.1 سال) و بیشترین مربوط به مردان و زنان ایتالیایی بود (به ترتیب 42.8 و 44.4 سال). امید به زندگی و امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی مستقیما با میزان تحصیلات در ارتباط بود، اما تفاوت‌های تحصیلی مورد دوم (امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی) در تمام کشورها بسیار بیشتر بود. تفاوت در امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی بین افراد دارای تحصیلات ابتدایی یا کمتر از متوسطه و افراد دارای تحصیلات دانشگاهی در مورد مردان لیتوانیایی بیش از 10 سال و مردان اتریشی، فنلاندی و فرانسوی و همچنین زنان لیتوانیایی تقریبا 7 سال بود. این تفاوت در ایتالیا از همه کمتر بود (به ترتیب 4 و 2 سال بین مردان و زنان). اروپاییان دارای تحصیلات عالی نسبت به افراد دارای تحصیلات پایین‌تر، امید به زندگی طولانی‌تری دارند و سال‌های بیشتری را در وضعیت سلامت بهتر به سر می‌برند. اندازه‌ی تفاوت تحصیلی در امید به زندگی افراد فاقد ناتوانی در بین کشورها متغیر است. کمترین و بیشترین تفاوت، به ترتیب در جنوب اروپا و شرق و شمال اروپاست.

ترجمه مقدمه

کاهش مرگ و میر و افزایش امید به زندگی در اغلب کشورهای اروپای غربی طی دهه‌های اخیر به خوبی مستند شده است (یورواستات ، 2009). این یافته به خودی خود به معنای سالم‌ترشدن جمعیت نیست. علاوه بر طول عمر، پژوهش‌های تازه‌تر و منافع سیاستی به تعداد سال‌های زندگی همراه با بیماری و بدون بیماری، ناتوانی عملکردی یا محدودیت در فعالیت می‌پردازند. جمعیت‌های سالخورده چالش تداوم سیستم حفاظت اجتماعی را مطرح می‌کنند، و افراد دارای محدودیت‌های عملکردی و شرایط حاد، به طور خاص بخش قابل توجهی از هزینه‌ی مراقبت سلامتی را به خود اختصاص می‌دهند (گروه الِکژی ، شِن ، چان ، تیلور و لویین ، 2010). مسئله‌ی اساسی این است که آیا افزایش امید به زندگی با افزایش یا کاهش ناتوانی در ارتباط است (فرایز ، 1983). این فرایندها به طور مرتب از نظر امید به زندگی سالم سنجش می‌شوند که نرخ مرگ و میر و بیماری را با هم ترکیب کرده و مقیاسی خلاصه از سلامت جمعیت به دست می‌دهد که هم کیفیت و هم کمیت زندگی را توصیف می‌کند (رابین ، جَگِر ، مادرز ، کریمینز و سوزمان ، 2003). این افزایش آشکار طول عمر در تمام گروه‌ها یا زیرگروه‌های جمعیتی یکسان نیست. تفاوت در امید به زندگی در بین کشورهای اروپای شرقی و غربی همچنان قابل ملاحظه است (کارانیکولوس ، لئون ، اسمیت ، و مک‌کی ، 2012؛ مِثله ، 2004). تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در سلامت و مرگ و میر به خوبی مستند شده‌اند؛ افراد دارای تحصیلات پایین‌تر، مرگ و میر بالاتر (ماکنباخ و همکاران، 2008) و امید به زندگی پایین‌تری دارند (ماجِر ، ناسِلدر ، ماکنباخ و کونست ، 2011). بخش اعظم مطالعات حاکی از افزایش این نابرابری‌ها هستند (ماکنباخ و همکاران، 2003؛ شکولنیکوف و همکاران، 2012). تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم تاحدی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. والکونِن ، سیوونِن و لاهِلما (1997) پی بردند که امید به زندگی سالم به میزان زیادی به شاخص‌های مورداستفاده برای سنجش بیماری، نظیر بیماری قدیمی محدودکننده، ناتوانی عملکردی و سلامت خودادراک ضعیف بستگی دارد اما الگوهای تفاوت‌های بین دسته‌بندی‌های اجتماعی-اقتصادی به شدت مستقل از این شاخص‌ها بودند. کریمینز و کامبوا (2003) نقدی جامع بر مقالات منتشرشده در دهه‌های 1980 و 1990 داشتند، و به این نتیجه رسیدند که درکل، تفاوت‌های ناشی از شاخص‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم، بیشتر از تفاوت‌های امید به زندگی صرف نظر از وضعیت اجتماعی-اقتصادی یا شاخص برآیندی سلامت مورداستفاده هستند. تا جایی که اطلاع داریم، نقدهای مشابهی از آن زمان منتشر نشده‌اند، و تازه‌ترین پیشرفت‌ها در امید به زندگی همچنان نامعلوم هستند. مقایسه‌های بین‌کشوری تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم هنوز چندان متداول نیست و اغلب آن‌ها تعداد محدودی از کشورها را دربرمی‌گیرند یا محدود به یک منطقه هستند. به گفته‌ی سیوونِن، کونست، لاهِلما، والکونِن و ماکنباخ (1998)، میزان تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم در اواخر دهه‌ی 1980، در فنلاند و نروژ به یک میزان بود. این شباهت موجب تحت‌الشعاع قرارگرفتن این حقیقت می‌شود که اندازه‌ی این نابرابری‌ها از نظر مرگ و میر در فنلاند و از نظر بیماری در نروژ بیشتر بود. ماجِر و همکاران (2011) تفاوت تحصیلی در امید به زندگی بین سنین 50 و 65 سال در ده کشور اروپای غربی را در سال‌های پایانی دهه‌ی 1990 با هم مقایسه کردند. در تمام کشورها اشخاص دارای تحصیلات بالاتر مدت زمان بیشتری را در وضعیت سلامت زندگی می‌کردند، اما بیشترین میزان امید به زندگی در افراد فاقد ناتوانی در اسپانیا مشاهده شد. بیشترین نابرابری‌های مطلق دربین گروه‌های تحصیلی، در پرتغال و فرانسه بود. با وجود این مطالعات، هنوز تعدادی از کشورهای اروپایی نظیر لیتوانی وجود دارند که پیش از این گزارشی در مورد تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم ارائه نشده بود. برخی کشورها نظیر ایتالیا ممکن است اطلاعاتی پیرامون تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم داشته باشند اما این داده‌ها محدود به گروه‌های سنی سالخورده‌تر هستند (سنین بازنشستگی). برخی از مطالعات برای محاسبه‌ی امید به زندگی سالم از معیارهای مبتنی بر محدودیت فعالیت به عنوان شاخص سلامت استفاده کرده‌اند. طبق دسته‌بندی بین‌المللی عملکرد، ناتوانی و سلامت (ICF) سازمان بهداشت جهانی، سلامت و ناتوانی در ارتباط با توان فرد به فعال‌بودن و مشارکت در جامعه مدنظر قرار داده می‌شوند. محدودیت‌های فعالیتی، دشواری‌های ناشی از اجرای وظایف یا کارها در زندگی روزمره‌ی فرد هستند (سازمان بهداشت جهانی، 2001). درنتیجه، محدودیت در فعالیت می‌تواند نه تنها بیماری‌های خاص یا عملکردهای فیزیکی اصلی لازم برای زندگی روزمره نظیر حمام‌کردن، لباس‌پوشیدن و راه‌رفتن را دربربگیرد، بلکه شامل فعالیت‌های سطح فردی در اجتماع نیز می‌شود (رابین و همکاران، 2003). محدودیت در فعالیت درکل با ناتوانی در توجه به نیازهای فردی به شکل مستقل از دیگران مربوط می‌شود (هاج‌دورن ، 2008). مطالعات مربوط به تفاوت‌های اجتماعی-اقتصادی در محدودیت در فعالیت، محدود هستند اما حکایت از این دارند که در چند کشور اروپای غربی و ایالات متحده، نابرابری‌های اجتماعی در محدودیت‌های فعالیتی وجود دارد (ماجِر و همکاران، 2011؛ مولا و مادانز و واگنر ، 2004). تلاش برای شکل‌دادن به تصویری منسجم از سطوح تازه‌ی نابرابری‌های اجتماعی-اقتصادی در امید به زندگی سالم، امری چالش برانگیز است چون معمولا نتایج مطالعات پیشین مبتنی بر مجموعه‌ داده‌های مختلفی است که از برآیندهای سلامت و شاخص‌های اجتماعی-اقتصادی متفاوتی استفاده می‌کنند و طیف‌های سنی مختلف را دربرمی‌گیرند. به طور خاص، مقایسه‌های بین‌کشوری با داده‌های تازه‌تر اصلا مشاهده نمی‌شوند. داشتن داده‌هایی که چند کشور را پوشش دهند، اطلاعات هماهنگ در مورد وضعیت اجتماعی-اقتصادی ارائه دهند و شامل معیارهای مربوط به ناتوانی شوند، به ندرت دیده می‌شود. این مطالعه به منظور برطرف‌کردن این کاستی‌ها، شامل هشت کشور از سرتاسر اروپا می‌شود و گروه سنی گسترده‌ای از 79-30 را پوشش می‌دهد، و از یک برآیند سلامت ارزیابی‌شده و جهانی به نام شاخص محدودیت فعالیت جهانی (GALI) استفاده می‌کند و داده‌های مرگ و میر قابل مقایسه و هماهنگ دهه‌ی 2000 را به کار می‌گیرد تا نابرابری تحصیلات در امید به زندگی سالم را مورد مطالعه قرار دهد.

دانلود رایگان 2 صفحه اول مقاله لاتین (PDF)

پیش نمایش مقاله

چکیده انگلیسی

Healthy life expectancy is a composite measure of length and quality of life and an important indicator of health in aging populations. There are few cross-country comparisons of socioeconomic differences in healthy life expectancy. Most of the existing comparisons focus on Western Europe and the United States, often relying on older data. To address these deficiencies, we estimated educational differences in disability-free life expectancy for eight countries from all parts of Europe in the early 2000s. Long-standing severe disability was measured as a Global Activity Limitation Indicator (GALI) derived from the European Union Statistics on Income and Living Conditions (EU-SILC) survey. Census-linked mortality data were collected by a recent project comparing health inequalities between European countries (the EURO-GBD-SE project). We calculated sex-specific educational differences in disability-free life expectancy between the ages of 30 and 79 years using the Sullivan method. The lowest disability-free life expectancy was found among Lithuanian men and women (33.1 and 39.1 years, respectively) and the highest among Italian men and women (42.8 and 44.4 years, respectively). Life expectancy and disability-free life expectancy were directly related to the level of education, but the educational differences were much greater in the latter in all countries. The difference in the disability-free life expectancy between those with a primary or lower secondary education and those with a tertiary education was over 10 years for males in Lithuania and approximately 7 years for males in Austria, Finland and France, as well as for females in Lithuania. The difference was smallest in Italy (4 and 2 years among men and women, respectively). Highly educated Europeans can expect to live longer and spend more years in better health than those with lower education. The size of the educational difference in disability-free life expectancy varies significantly between countries. The smallest and largest differences appear to be in Southern Europe and in Eastern and Northern Europe, respectively.

مقدمه انگلیسی

The decreasing mortality and increasing life expectancy in most Western European countries during the last decades are well documented (Eurostat, 2009). This finding does not in itself mean that the population is healthier. In addition to the length of the lifespan, more recent research and policy interest are concerned with how many years of life are lived with and without morbidity, functional disability or activity limitations. Ageing populations pose a challenge to the sustainability of the social protection system, and people with functional limitations and chronic conditions specifically account for a significant amount of health care spending (Alecxih, Shen, Chan, Taylor, & the Lewin Group, 2010). A key issue is whether the increased life expectancy is associated with an increase or decrease in disability (Fries, 1983). These processes are frequently measured in terms of healthy life expectancy, which combines mortality and morbidity rates into a summary measure of population health that describes both the quantity and quality of life (Robine, Jagger, Mathers, Crimmins, & Suzman, 2003).