ناتوانی و کیفیت زندگی در میان افراد مسن با بیماری های روحی

چکیده 

کلمات کلیدی

1. مقدمه

2. هدف کلی

3. مواد و روش 

3. 1. نمونه

3. 2. ابزار

3. 3. نگرانی های اخلاقی

3. 4. روش

3. 5. تجزیه و تحلیل آماری

4. نتایج

4. 1. پروفایل اجتماعی-جمعیتی

جدول 1. مشخصه های اجتماعی-جمعیتی PMI و CG. 

4. 2. تشخیص 

4. 3. سلامت فیزیکی

جدول 2. امتیاز ناتوانی نرمال (CG) و بیماری روحی شخص (PMI) با توجه به دامنه ها. 

جدول 3. امتیاز کیفیت زندگی نرمال (CG) و بیماری روحی شخص (PMI) به وسیله ی دامنه ها. 

4. 4. ناتوانی

4.4.1 ناتوانی در میان PMI و CG

4. 4. 2. ناتوانی و جنسیت 

4. 4. 3. ناتوانی و سن

4. 5. کیفیت زندگی

4. 5. 1. QOL مربوط به PMI و CG

4. 5. 2. QOL و جنسیت

4. 5. 3. QOL و سن

4. 6. کیفیت زندگی و ناتوانی 

5. بحث

جدول 4. ارتباط بین سطح ناتوانی و کیفیت زندگی 

6. نتیجه گیری

مقاله ی پیش رو سعی دارد که افراد سالمندی را بررسی کند که دارای بیماری روحی مزمن هستند در عین حال این افراد را با افراد مسن دیگری مقایسه می کند که بیماری روحی ندارند. برای این هدف 200 فرد سالمند با بیماری روحی(PMI) در خدمات روانپزشکی مشمول شده در این مطالعه شرکت کردند. یک گروه مقایسه ای متشکل از 103 شخص مسن در همان مطالعه به عنوان گروه کنترل(CG ) شرکت کردند. آن ها از ارزیابی WHO-DAS و WHOQOL-BREF استفاده کردند. نتایج حاکی از آن بود که PMI در مقایسه با CG ناتوانی های بیشتری را تجربه کرده اند. محدودیت در حرکت به اطراف، مراوده ی طولانی با مردم، شرکت در فعالیت های اجتماعی و کمک به جامعه در گروه PMI با ناتوانی بیشتری رو به رو است. PMI روستا نشین در مقایسه با PMI شهر نشین ناتوانی بالاتری دارند. همان طور که برای QOLبیان می شود، PMI مسن در مقایسه با CG کیفیت زندگی پایین تری دارند. کیفیت زندگی ارتباط منفی با سطح ناتوانی دارد. ناتوانی بیشتر، کیفیت زندگی پایین تر. محققان معتقد اند که بیماری های مزمن روحی باعث تداوم ناتوانی های روانپزشکی در سنین پیری شده و این مورد نمی تواند به پیری عادی کمک کند. سطح ناتوانی تاثیر منفی بر روی کیفیت زندگی آن ها دارد.

مطالعه در خصوص وضعیت جمعیت سالمند نشان داد که یک ارتباط مستقیم بین مشکلات سلامتی و بالارفتن سن وجود دارد و وضعیت سلامت با بالا رفتن سن از فردی به فردی دیگر متفاوت است. گزارشات(بالی، 1995؛ چنگتی، 2007؛ کاساما و ردی، 1999؛ لادوسینگ و بیژایا، 2004؛ موهانا و همکاران، 2007؛ ناگارزناما، 2003) در خصوص تعدادی از آزار سالمندان وجود دارد(خان، 2007؛ پراکاش، 2003؛ واسوانی، 2001؛ وییدون، 2001). زوال عقل یکی دیگر از موقعیت هایی است که به صورت وسیع در مورد آن تحقیق شده و در این جمعیت گزارش شده است(گامباهیر و همکاران، 2003). هر چند گزارشاتی در خصوص شیوع افسردگی در میان افراد مسن وجود دارد(نیریا و جاهینیگا، 2002؛ پاتیل و همکاران، 2003)، گزارشات زیادی در مورد مشکلات شدید و مداوم بیماری های روحی مانند اسکیزوفرنی مزمن و اختلالات عاطفی که افراد مسن با آن رو به رو می شوند، در دسترس نیست. در این جا مقالاتی وجود دارد که درجات مختلف بیماری های روانپزشکی را در میان جمعیت سالمند در هند گزارش می کند. نتایج به منطقه ی جغرافیایی و روش شناسی های به تصویب رسیده در این مطالعات بسیار وابسته است(باهوگل و سادرشان، 1993؛ گانگولی، 2000؛ گاپتا، 2006؛ رائو، 1993). در این جا داده های تحقیقاتی کافی در خصوص موقعیت سلامت روحی به خصوص اسکیزوفرنی و اختلالات عاطفی در میان جمعیت سالمندان وجود ندارد. بیشتر مطالعات بروی جمعیت بزرگسال تمرکز کرده و افراد مسن بیمار را از چرخه ی تحقیقات خارج می کنند. به علاوه، سرویس های مراقبت نیز از همین دیدگاه حذف سالمندان استفاده می کنند. خدمات مراقبت افراد مسن بروی احتیاجات پزشکی تمرکز دارد و اطلاعات بسیار کمی در آیتم های خدمات مراقبت از سالمندان با بیماری های روحی وجود دارد. ناتوانی در خلال بیماری های روحی می تواند ویرانگر بوده و می تواند باعث زوال یا جلوگیری از توسعه ی ظرفیت عملکردی در جهت بهداشت فردی، مراقبت از خود، جهت یابی خود، روابط درون فردی، معاملات اجتماعی، آموزش و تفریح و سرگرمی شود. همچنین حقیقتی در خصوص جمعیت سالمند نیز هست. بیشتر مردمی که از این موقعیت ها رنج می برند برای این که به خوبی مراقبت شوند نیازمند نگهداری و دارو هستند. ناتوانی های روانپزشکی اغلب نامرئی بوده و غیر قابل پیش بینی هستند و سازگار نیستند. این ها اغلب با کمبود عملکرد شناختی در ارتباط هستند. علاوه بر این، اثرات ناتوانی های روانپزشکی به افراد محدود نمی شود و بر روی دیگر اعضای خانواده و محدوده ی اجتماع آن ها نیز تاثیر می گذارد. سطح ناتوانی به نوبه ی خود بر روی کیفیت زندگی این جمعیت خاص تاثیر می گذارد. کیفیت زندگی عمیقا به میزان افرادی بستگی دارد که ظرفیت و مهارت، فرصت و منابع در اختیار دارند تا نیاز هایشان را رفع کنند و به اهدافشان در زندگی دست یابند. با این وجود، کیفیت زندگی افراد در دوره ی نقاهت یا آن هایی که در جمعیت سالمندان بیماری روحی مزمنشان درمان شده است، مورد غفلت محققان واقع شد. بالی(2005) اشاره می کند که تحقیق در این زمینه ی ناتوانی در سنین بالا در هند صورت نگرفته است. سازمان بندی و بهبود کیفیت زندگی این گروه یک چالش بزرگ به شمار می آید. بیماری های روحی درهم آمیخته با پیری باعث به وجود آمدن یک موقعیت سخت شده است. اطلاعات بسیار کمی در خصوص کیفیت زندگی آن ها در دسترس است. دراین مطالعه به این شکاف اطلاعاتی توجه می شود.