دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 18349
ترجمه فارسی عنوان مقاله

نظارت بر شبکه های پیچیده و سیستم های بانکداری

عنوان انگلیسی
Complex networks and banking systems supervision
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
18349 2013 6 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Physica A: Statistical Mechanics and its Applications, Volume 392, Issue 19, 1 October 2013, Pages 4429–4434

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده 

مقدمه 

روش شناختی


نمودار بازه زمانی برای دارایی های بانک ها

داده ها و نتایج تجربی

جدول 1: میزان گره هر شبکه بانکی  

جدول 2: بانک های مرکزی، درصد شبکه تراکمی تحت بررسی 

ملاحظات نهایی



 
ترجمه کلمات کلیدی
شبکه های پیچیده - سیستم های بانکی - بانک های هسته - ارتباط -
کلمات کلیدی انگلیسی
Complex networks, Bank systems, Core banks, Connectedness,
ترجمه چکیده
همانطور که بحران های بانکداری اخیر نشان می دهد نظارت جامع و کامل بر تمام موسسات بانکی تحت کنترل نظارتی بانک مرکزی ضروری است. شناسایی فوری مسائل اشاعه و بحران بانکی برای تنظیم کنندگان اهمیت زیادی دارد. این مقاله روشی را مطرح می کند که علاوه براین می تواند برای روش های استاندارد نظارت بانکی و یا روش های جدیدی که گفته می شود باید اجرا شوند به کار رود. به این ترتیب فرد می تواند میزان ارتباط بانک ها را نشان دهد و صرفا به جای بانک های «بزرگ» بانک های «مرکزی» را شناسایی کند. بانک های مرکزی از این حیث که گفته می شود برای نظارت بر شبکه بسیار مهم هستند در این شبکه مرکزی هستند. بانک های مرکزی می تواند در شبکه های فرعی و افزایش سریع علامت خطر به عنوان معیارهای بحران بانکی به کار رود به طوری که بانک مرکزی به طور موثر و به سرعت می تواند بر منطقه متناظر موسسات مالی تمرکز کند. به عنوان مثال در این مقاله با استفاده از متغیر بازده سرمایه طرح پیشنهادی را نشان می دهیم. ممکن است این روش با متغیرهای جایگزین نیز به کار رود و باید به کار رود.
ترجمه مقدمه
نظارت و تنظیم بخش مالی و به ویژه سیستم بانکداری به منظور حفظ ثبات اقتصادی و جلوگیری از حوادث ناگوار بحران بانکی ضروری است. بحران های بانکی منجر به هزینه های قابل توجهی برای کل اقتصاد می شود: IMF در سال 1998 [1] برآورد کرد که ضرر بازده تجمعی بحران بانکداری در کشورهای OECD 10.2% GDP است. هوگارث و همکاران [2] با مطالعه 33 بحران بانکداری در طول 25 سال متوجه شدند که هزینه های تجمعی اقتصاد به طور متوسط 15%-20% GDP است. مطالعه اخیر IMF [3] برآورد کرد که هزینه کل بحران های سال 2007 – 2009 در سیزده کشور منجر به مقدار متوسط 24.5% ضرر بازده، 23.9% افزایش در بدهی عمومی به عنوان % GDP (تولید ناخالص داخلی) شد و دارای 4.9% هزینه مالیاتی مستقیم GDP بود. هزینه اقتصادی بحران بانکی نه تنها با کاهش بازده واقعی در ارتباط نیست بلکه تا مصرف خانوار نیز توسعه می یابد به طوری که دومی پس از بحران [4] نقش مهمی را در فرایند تنظیم ایفا کرد. همانطور که آکرمن [5] خاطر نشان کرد زمانی که نظارت بر سیستم بانکداری دقیق و موثر است این هزینه ها به طرف پایین می رود. لیست گسترده مطالعاتی در منابع وجود دارد که عوامل تعیین کننده نقص سیستماتیک بانکی را بررسی می کند – برای مثال دمیرگاک – کانت ودتراگیاک [6 و 7] را ببینید که در آن نقش بیمه سپرده در 61 کشور را در بازه زمانی 18 ساله در دوره 1980-1997 ارزیابی کرد و متوجه شد که بر ثبات بانکی تاثیر می گذارد. بحران مالی سال 2007-2008 در زمان های بحران بانکی بر موضوع نظارت بانکی موثر و واکنش سریع از سوی تنظیم کننده تاکید کرد: «بحران مالی جهانی اهمیت شناسایی اولیه بانک های ضعیف را برجسته می سازد: زمانی که مشکلات دیر شناسایی شوند، راه حل ها پرهزینه تر هستند» [8]. این موضوع نیز حتی بسیار آشکار می شود که ارزیابی خطرات بالقوه اشاعه حاصل از شوک های بانکداری باید به موقع و به طور موثر انجام شود. شکست های جاری سال 2008 و 2009 ضرورت ابزارهای نظارتی بیشتر و نظارت بر سیستم مالی را تایید کرد. این شکست ها اقدام فوری و قاطع را برای محدود کردن خسارات مربوطه امکان پذیر می سازد. در نتیجه، رهبران اتحادیه اروپا در اکتبر سال 2012 برای نظارت دقیق ECB بر هر شش هزار بانک سیستم اروپایی به توافق رسیدند. دلیل آن این است که تنظیم کننده واحد به نحو موثری به منازعه بانک ها برای دریافت وجوه حمایتی بلاواسطه مستقیما از طریق مکانیزم ثبات اروپایی (ESM) کمک می کند. درنتیجه یک مقام ناظر واحد با ایجاد اعتبار برای ESM به منظور افزایش وجوه ضروری برای مداخله گری اثرات معکوس اطلاعات نامتقارن و عدم اطمینان را کاهش می دهد. البته نظارت جامع هر شش هزار بانک طاقت فرسا است و ممکن است مانع شناسایی علائم اضطراری و اشاعه احتمالی شوند. بارت و همکاران [9] مقررات بانکی موجود در 150 کشور را مطالعه کردند و اعتبار روش کمیته بازل را برای مقررات ارزیابی کردند و همچنین خاطر نشان کردند که محدودیت های بانکداری تاثیر نامطلوبی بر عملکرد و بهره وری سیستم بانکداری دارد. در نتیجه، مقررات سختگیرانه تری به بهای عملکرد اقتصادی کاهش یافته ایجاد شد. از سوی دیگر نظارت بهتر – مانند نظارتی که در این مقاله مطرح کردیم – با هیچ یک از هزینه های عمومی اضافی تحمیلی در موسسات مالی مرتبط نیست. شاخه مهمی از منابع بانکداری بر تاثیرات اتصالات بین بانکی در سیستم های بانکداری تمرکز می کند. این منابع نشان می دهد که ممکن است رویارویی مستقیم منجر به موقعیت هایی شود که می تواند سیستم مالی را تهدید کند و درنتیجه باید بررسی شود. هدف این منابع بررسی لینک های مستقیم بین بانک ها و ارائه معیارهایی برای سرایت، رویارویی دو جانبه و ریسک سیستماتیک است. مقالات متعدد مجموعه داده های مختلفی را به کار می برند و نتایج کشورهای مختلف را ارائه می کنند (برای مثال منابع [10-19] را ببینید). از سوی دیگر، سایر مقالات به منظور اتصالات بین بانکی بر توسعه مدل های نظری تمرکز می کنند [20-22]و همانطور که گای و همکاران [23] بیان کردند، شکل و ویژگی های داخلی شبکه بانکداری عوامل مهمی در تعیین اشاعه مالی هستند. این مقاله صرفا به جای بانک های «بزرگ» روشی را برای شناسایی و آشکار ساختن بانک های «مرکزی» ارائه می دهد که در یک شبکه بانکی و مسیرهای اشاعه بالقوه مرکزی هستند. ما بیان کردیم که ممکن است این روش در داخل انبار ذخائر بانک مرکزی به عنوان سیستم زنگ خطر کمکی به کار رود. بانک های مرکزی که طرح پیشنهادی را مطرح می کنند علاوه بر روند نظارت رایج می توانند نه تنها برای بانک مرکزی بلکه برای کل شبکه های فرعی مرتبط با آن زنگ خطری را برای توجه دقیق و مفصل تنظیم کننده فراهم کنند. علاوه براین، از آنجایی که این روش شناختی مستلزم کمی مداخله بیشتر با موسسات بانکداری و تلاش نظارتی برای تنظیم کننده است امکان ندارد در مسائل بهره وری مقررات بانکی مطرح شده توسط منابع مداخله کند (برای مثال منبع [9] را ببینید) و هزینه نظارت تنظیم کننده را افزایش دهد. ادامه مقاله به شرح زیر است. در بخش 2 روش شناختی را ارائه می دهیم. در بخش 3 نتایج تجربی و در نهایت در بخش 4 نتیجه گیری مقاله را ارائه می دهیم.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  نظارت بر شبکه های پیچیده و سیستم های بانکداری

چکیده انگلیسی

Comprehensive and thorough supervision of all banking institutions under a Central Bank’s regulatory control has become necessary as recent banking crises show. Promptly identifying bank distress and contagion issues is of great importance to the regulators. This paper proposes a methodology that can be used additionally to the standard methods of bank supervision or the new ones proposed to be implemented. By this, one can reveal the degree of banks’ connectedness and thus identify “core” instead of just “big” banks. Core banks are central in the network in the sense that they are shown to be crucial for network supervision. Core banks can be used as gauges of bank distress over a sub-network and promptly raise a red flag so that the central bank can effectively and swiftly focus on the corresponding neighborhood of financial institutions. In this paper we demonstrate the proposed scheme using as an example the asset returns variable. The method may and should be used with alternative variables as well.

مقدمه انگلیسی

The financial sector and more specifically banking system regulation and monitoring is important to maintain economic stability and avoid episodes of bank distress. Banking crises result in significant costs to the whole economy: the IMF in 1998 [1] estimated that the cumulative output loss of a banking crisis in the OECD countries was 10.2% of GDP. Hoggarth et al. [2] studying 33 banking crises over 25 years find that the cumulative costs to the economy were in average 15%–20% of GDP. A more recent IMF study [3] estimates that the total cost of the 2007–2009 crises in thirteen countries resulted in an average of 24.5% output loss, a 23.9% increase in public debt as % of GDP and had a 4.9% of GDP direct fiscal cost. The economic cost of a bank crisis is not associated only with a decline in real output it also extends to household consumption as the latter plays an important role in the adjustment procedure after the crisis [4]. As Ackermann [5] points out these costs tend to be lower when the supervision of the banking system is close and effective. In the literature there is also an extensive list of studies that examine the determinants of a bank systemic failure—see for example Demirgüç–Kunt and Detragiache [6] and [7] where the role of deposit insurance in 61 countries over 18 years spanning the period 1980–1997 is tested and found to affect bank stability. The financial crisis of 2007–2008 stressed the issue of effective bank supervision and swift response from the regulator in times of bank distress: “The global financial crisis has highlighted the importance of early identification of weak banks: when problems are identified late, solutions are much more costly” [8]. It has also become even more evident that assessing potential contagion risks from banking shocks must be done timely and efficiently. The cascade failures of 2008 and 2009 assert the need for additional monitoring tools and supervision of the financial system. These would allow prompt and decisive action to be taken limiting the associated losses. As a result, the EU leaders in October 2012 agreed to have the ECB closely supervise all six-thousand Eurosystem banks. The reasoning is that a single regulator will effectively assist struggling banks in receiving immediate bailout funds directly through the European Stability Mechanism (ESM). A single supervising authority will thus minimize the adverse effects of asymmetric information and uncertainty, building credibility for the ESM to raise the necessary funds for intervention. Comprehensive supervision of all six-thousand banks is of course cumbersome and may obstruct the identification of distress signals and possible contagion. Barth et al. [9] study bank regulations in 150 countries and assess the validity of the Basel committee’s approach to regulation and they also point out that banking restrictions adversely affect the banking system’s efficiency and performance. Thus, stricter regulation comes at the expense of reduced economic performance. Better monitoring on the other hand–like the one we propose in this paper–is not associated with any extra burden imposed on financial institutions. An important branch of the banking literature has focused on the effects of interbank connections on the banking systems. This literature has shown that direct exposure may lead to situations that may threaten the financial system and therefore should be monitored. The aim of this literature is to explore direct links between banks and provide metrics for contagion, bilateral exposure and systemic risk. Several papers employ different datasets and present results for a variety of countries (see for example Refs. [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16], [17], [18] and [19]). On the other hand, other papers focus on developing theoretical models for interbank connections [20], [21] and [22]. As Gai et al. [23] show, the shape and internal characteristics of a banking network are important factors in determining financial contagion. This paper proposes a methodology to identify and reveal the “core” instead of just “big” banks that are central within a bank network and the potential pathways for contagion. We propose that this methodology may be used as an auxiliary early warning system within the central bank’s arsenal. In addition to the current supervision procedure, the core banks suggested by the proposed scheme can provide a red flag to the regulator for close and detailed attention not only to the core bank but to the whole sub-network associated with it. Moreover, since this methodology requires minimal additional intrusion to the banking institutions and supervising effort for the regulator it may not interfere with the efficiency issues of bank regulation raised by the literature (see for example Ref. [9]) nor increase the monitoring cost of the regulator. The rest of the paper is organized as follows. In Section 2 we present the methodology. In Section 3 we provide the empirical results, and finally Section 4 concludes the paper.