دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 26457
ترجمه فارسی عنوان مقاله

پاسخگویی و استقلال بانک مرکزی: آیا آن‌ها ناسازگار هستند؟

عنوان انگلیسی
Central bank accountability and independence : Are they inconsistent?
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
26457 2012 10 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Journal of Macroeconomics, Volume 34, Issue 3, September 2012, Pages 616–625

فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده

کلید واژه ها 

1. مقدمه

2. استقلال و پاسخگویی دوقلوهای به‌هم‌چسبیده هستند.

3. پیدایش فدرال رزرو در رقابت بر سر کنترل

4. زبان بصیرت (صلاح‌دید)

5. استفاده از مدل‌ها برای درس‌گرفتن از تجارب تاریخی

6. چه‌چیزی شکاف موجود در بحث سیاست پولی را توضیح می‌دهد؟

7. درس‌گرفتن از گذشته برای راهنمایی در آینده

ضمیمه الف: آیا فدرال رزرو می‌تواند اقتصاد را پیش‌بینی کند؟

جدول 1: ژانویه 1980 تا جولای 1987.

جدول 2: آگوست 1987 تا دسامبر 2005
ترجمه کلمات کلیدی
بانک مرکزی - سیاست های پولی - اقتصاد سیاسی از پول - سیستم فدرال رزرو -
کلمات کلیدی انگلیسی
Central bank, Monetary policy, Political economy of money, Federal Reserve System,
ترجمه چکیده
زبان صلاح‌دید (بصیرت) دربارۀ سیاست‌های پولی اطلاعات کمی ارائه کرده و تنها تضمین می‌کند که سیاست‌گذاران همواره «در زمان درست، کار درست را انجام می‌دهند». این زبان سازگاری بانک مرکزی با پاسخگویی را مشکل‌ساز می‌سازد. سیاست‌گذاران پولی باید با زبان اقتصاد، یک چارچوب تحلیلی تشکیل دهند که به آن‌ها امکان پاسخگویی به این سوال را می‌دهد: «بانک مرکزی چه متغیرهایی را کنترل و چگونه این کنترل را اعمال می‌کند؟».
ترجمه مقدمه
با استفاده از عنوان تحریک‌آمیز «آیا فدرال رزرو نوعی شکست بوده است؟»، سلگین و وایت (2012) از عملکرد بلندمدت سیستم فدرال رزرو انتقاد کرده‌اند. این انتقاد را ترجیح می‌دهم که از دوران استعمار تابه‌حال، امور پولی به صورت دوره‌ای باعث ایجاد بی‌ثباتی شده‌اند. این انتقاد باعث می‌شود توجه از مدیران فدرال رزرو به سمت دشواری ایجاد آرایش‌های نهادی معطوف شود که می‌تواند از منبع بی‌ثباتی‌بودن خلق پول جلوگیری کند. فرضیۀ مطرح‌شده در اینجا این است که رقابت جاری بر سر کنترل بر خلق پول مانع توسعه تکاملی امور پولی منجرشونده به ثبات اقتصادی شده است. دلیل این است که این رقابت باعث می‌شود سیاست‌گذاران اقدامات سیاسی خود را به‌عنوان پاسخ صلاح‌دیدی مطلوب به شوک‌های خارجی متمرکز کنند. در حالی که این تمرکز دفاعی در برابر حملات سیاسی است، اما توانایی درس‌گرفتن از تجربۀ تاریخی را نیز محدود می‌کند. نتایج بد همواره حاصل شوک‌های بد هستند، نه سیاست‌های بد. در همان زمان، آرایش‌هایی که رقابت بر سر کنترل بر سیستم پولی را از میان برمی‌دارند، نظارت و کنترل نهایی سیستم سیاسی بر فدرال رزرو را نیز از میان برخواهند داشت. حتی اگر در اصل ممکن باشد که از طریق تغییر قانون اساسی، فدرال رزرو را به شعبۀ چهارم دولت تبدیل نمود، اما استقلال مطلق بانک مرکزی با نهادهای دموکراتیک ناسازگار خواهد بود. مسئله این است که چگونه آرایش‌های نهادی را ایجاد نمود تا پاسخگویی سیاست پولی را بهبود ببخشیم و در عین حال، فشارهای سیاسی به استفاده از سیاست پولی را محدود کنیم تا به یک دستور کار سیاسی برسیم. سیاست‌گذاران پولی باید از تکرار تشریفاتی عبارات «ثبات قیمت» و «حداکثر اشتغال» از قانون اشتغال کامل 1946 فراتر روند و این امر مستلزم آن است که دربارۀ ماهیت استاندارد پولی که خودشان ایجاد کرده‌اند، صریح باشند. این صراحت به برقراری ارتباط با زبان اقتصاد نیاز دارد. در این روش، ایالات متحده به سمت «استاندارد اقتصاددان» حرکت خواهد کرد (این عبارت از ماروین گودفرند است). استفاده از زبان اقتصاد برای ارتباط با جامعه دانشگاهی، گفتگوی جاری و نظارت آگاهانه‌ای را ممکن خواهد ساخت که حملات اختلال پولی را بررسی خواهد نمود. گفتگو با استفاده از زبان اقتصاد به این سوال پاسخ خواهد داد: «از زمان ایجاد فدرال رزرو، سیاست‌گذاران چه یاد گرفته‌اند؟» چارچوب تحلیلی اقتصاد از طریق مدل‌، قواعد سیاست و شوک‌، علّیت را توضیح می‌دهد. در حال حاضر، از آنجا که سیاست‌گذاران از این چارچوب برای برقراری ارتباط استفاده نمی‌کنند، هیچ راهی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد که آن‌ها دربارۀ استاندارد پولی که خودشان ایجاد کرده‌اند، چه چیزی یاد گرفته و فهمیده‌اند. بحث در اینجا این است که این خلاء در دانش عمومی ناشی از رقابت پنهان بر سر کنترل بر سیستم پولی است. این رقابت به زبان صلاح‌دید به‌جای زبان اقتصاد منجر می‌شود، که معاصری در علیت بین رفتار سیاست‌گذاران و رفتار اقتصاد را جدا می‌کند. 2
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  پاسخگویی و استقلال بانک مرکزی: آیا آن‌ها ناسازگار هستند؟

چکیده انگلیسی

The language of discretion offers little information about monetary policy beyond the assurance that policymakers always “do the right thing at the right time”. This language renders problematic the reconciliation of central bank independence with accountability. Monetary policymakers should articulate an analytical framework using the language of economics that allows them to respond to the question, “What variables does the central bank control and how does it exercise that control”.

مقدمه انگلیسی

Using the provocative title “Has the Fed Been a Failure?”, Selgin and White (2012) criticized the long-run performance of the Federal Reserve System. I prefer the criticism that from colonial times through the present monetary arrangements have periodically created instability. The latter statement directs attention away from the individuals who have run the Fed and toward the difficulty of creating the institutional arrangements that can prevent money creation from being a source of instability. The hypothesis advanced here is that the ongoing competition for control over money creation has prevented an evolutionary development of monetary arrangements conducive to economic stability. The reason is that this competition causes policymakers to package their policy actions as the optimal discretionary response to external shocks. While this packaging builds in a defense against political attacks, it also limits the ability to learn from historical experience. Bad outcomes are always a consequence of bad shocks, never bad policy. At the same time, arrangements that would eliminate competition for control over the monetary system would remove oversight and ultimate control of the political system over the Fed. Even if possible in principle through a constitutional change that would make the Fed into a fourth branch of government, absolute independence of the central bank would be incompatible with democratic institutions. The issue is how to create institutional arrangements that improve the accountability of monetary policy while limiting political pressures to use monetary policy to aid in achievement of a political agenda. There is a need to require monetary policymakers to move beyond ritualistic repetition of the “price stability” and “maximum employment” phrases of the 1946 Full Employment Act by requiring them to be explicit about the nature of the monetary standard they have created. That explicitness requires communication with the language of economics. In that way, the United States would move toward an “economist standard”. (The phrase is from Marvin Goodfriend.) Use of the language of economics for communication with the academic community would allow an ongoing dialogue and informed monitoring that would act as a check on episodes of monetary disorder. A dialogue using the language of economics would answer the question, “What have policymakers learned since the Fed’s creation?” The analytical framework of economics explains causation through models, policy rules, and shocks. At present, because policymakers do not use this framework to communicate, there is no way to answer the question of what they understand and have learned about the monetary standard they have created. The argument here is that this void in public knowledge derives from the latent competition for control over the monetary system. That competition leads to the language of discretion rather than that of economics, which disentangles the simultaneity in causation between the behavior of policymakers and the behavior of the economy.