درک گردشگران پزشکی: بازاریابی شفاهی (یا بازاریابی دهان به دهان) و بازاریابی ویروسی به عنوان ابزار بازاریابی قوی

نکات برجسته

چکیده

کلید واژه ها

مقدمه

پیشینه مطالعات

تبلیغات شفاهی

جدول شماره 1: درآمد گردشگری پزشکی افراد اهل مالزی

روش کار

نتایج پژوهش

جدول شماره 2: خلاصه پاسخ ها به پرسشنامه

جدول شماره 3: جمعیت شناسی بر اساس ملیت، جنسیت و گروه سنی

جدول شماره 4: ضعف های روند پزشکی

جدول شماره 5: الگوی گردشگران پزشکی

جدول شماره 6: منابع و هزینه های پزشکی

جدول شماره 7: ویژگی های یک گردشگر پزشکی

نتیجه گیری

پیوست A

صنعت گردشگری پزشکی در مالزی در ده سال اخیر رشد فزاینده ای داشته است. این پژوهش به دنبال تعیین جمعیتی از گردشگران پزشکی است،که، مالزی را برای درمان های مختلف پزشکی انتخاب کرده اند. پرسشنامه ای در سراسر کشور در میان گردشگران پزشکی که بدون نیاز به بستری شدن در بیمارستان درمان پزشکی دریافت کرده اند (بیماران سرپایی) توزیع گردید. این بیمارستان ها دارای گواهینامه پذیرش گردشگران پزشکی بودند. نتایج نشان داد که اکثریت گردشگران اهل اندونزی بودند و بسیاری از این بیماران سرپایی حدود هفت روز را در مالزی با حداقل یک همراه اقامت داشتند. نتایج همچنین نشان داد که بسیاری از گردشگران از طریق دوستان، خانواده، بستگان و توصیه پزشک، مالزی را برای درمان انتخاب کرده بودند.

صنعت گردشگری پزشکی یک صنعت جدید و یکی از سریع ترین صنایع در حال رشد در سطح جهانی است. از این صنعت جهانی با بیش از 780 میلیون گردشگری که از 96 کشور دنیا بازدید به عمل می آورند انتظار می رود درآمدی بالغ بر 40 میلیارد دلار بدست آید (نیکولادز2012، یانگمن2008). هانسن (2008) و مک ریدی (2007) در آمد حاصل از صنعت گردشگری پزشکی را در سال 2006، عددی برابر 60 میلیارد دلار بیان کرده اند و پیش بینی کرده اند این عدد به 100 میلیارد دلار در سال 2012 برسد. در این صنعت کشورهای کمتر توسعه نیافته یا در حال توسعه همچون کاستاریکا، هند، مجارستان و تایلند پذیرنده حجم گسترده ای از بیماران از کشورهای توسعه یافته از جمله آمریکا، انگلیس و استرالیا هستند. این روند مهاجرت مشابه مهاجرت پرندگان در طول فصل زمستان می باشد، و سالیانه بین 15 تا 20 درصد در حال افزایش است. یکی از دلایل اصلی این مهاجرت ها صرفه جویی قابل توجه در هزینه درمان های پزشکی است. با توجه به نوع روش درمانی و کشور مقصد، بین 30 تا 80 درصد می توان در هزینه درمان های پزشکی صرفه جویی کرد (فوربس2007 ص 21، فارجیون و اسمیت 2007، ها 2011، هوروویتس، روسن سوییج و جونز 2007، مارلو و سولوییا 2007، نیکولادز 2012، تیلور 2007، وود 2007). این صنعت نیز شاهد افزایش تعداد رقبا در سطح جهانی با توجه به درآمد سودآور آن می باشد، با این وجود رقبایی که تازه به این صنعت وارد می شوند نیاز نیست لزوما در بازارهای مشابه با دیگر رقبا به رقابت بپردازند بلکه می توانند به بهره برداری از بازارهای جدید و تخصصی تری مشغول شوند. تا این زمان 28 کشور از آمریکا لاتین، اروپا شرقی، آفریقا و از کشورهای جزو اپک در این صنعت با یکدیگر رقابت می کنند (آلمان و همکاران 2011، هانکوک 2006، شالت 2006، ترنر 2006، وودمن 2007). برای بسیاری از رقبای این صنعت، یکی از مشکلات قابل توجه عدم توانایی برای پیش بینی اندازه بازار است چرا که هیچ معیار مشخصی برای تعریف آن وجود ندارد، زیرا برنامه های پزشکی در هر کشور و سطح ارائه خدمات و دامنه آن در هر کشور با کشور دیگر متفاوت است. یکی از دلایل اصلی که باعث محبوبیت گردشگری پزشکی شده است تفاوت در هزینه های درمان در بین کشور ها می باشد. به غیر از صرفه جویی در هزینه، می توان لیست انتظار طولانی جهت درمان، روش های بیمه، بیماران بدون بیمه، کیفیت بهتر مراقبت، در دسترس نبودن برخی از روش های درمانی خاص (با توجه به دلایل اخلاقی)، و کمبود در برخی از مهارت های تخصصی درمانی (به دلیل تقاضا) را نیز از دیگر دلایل این مهاجرت ها برشمرد (کارابلو 2008، کانل 2006، .....). پیشینه مطالعات تا سال 1997، قبل از بحران مالی آسیا، آسیا و به خصوص جنوب شرقی آسیا مهمترین مکان برای انتخاب بیشتر سرمایه گذاری های خارجی بود. در واقع مقادیر قابل توجه ای پول به کشورهای واقع در این محدوده سرازیر گردید، بطوریکه سبب ایجاد یک حباب اقتصادی بی پایان در آسیا گردید که معمولا از آن به عنوان معجزه اقتصادی آسیا یاد شده است. رشد اقتصادی بسیار خوبی در کشور های این محدوده مشاهده گردید و این رشد اقتصادی مورد ستایش صندوق بین المللی پول و بانک جهانی قرار گرفت. از اولین موج سرازیری سرمایه گذاری ها می توان به سرمایه گذاری های مستقیم انجام شده در ژاپن در طی اواسط 1980 تا اوایل 1990 اشاره کرد که این حجم سرمایه گذاری تا 1996 به بیش از 48 بیلیون دلار رسیده بود. کشورهای آسیایی از جمله سنگاپور، مالزی، تایلند و فیلیپین از این سرمایه گذاری های مستقیم خارجی بیشتری سود را برداشت کردند. پس از آن موج دوم سرمایه گذاری انجام شد، که محور اصلی این سرمایه گذاری ها، بنگاه های بزرگ اقتصادی بین المللی بودند (بلو1997، صنعت جهانی یو ان یو برای پیشرفت پژوهشهای اقتصادی 1999، وو 2000). رشد سالانه در تولید ناخالص داخلی در بسیاری از این کشورهای آسیایی پیش از سال 1997 بین 5 تا 12 درصد متغیر بود. در پایان سال 1997 در جنوب شرق آسیا، برای تولید ناخالص داخلی حدود 4 درصد رشد ثبت شده است. به این ترتیب در سال 1980 اقتصاد جنوب شرقی آسیا 6.9 درصد کاهش یافت که این امر منجر به از بین رفتن سرمایه ای در حدود 30 میلیارد دلار در کشورهای مالزی، اندونزی، فیلیپین و تایلند گردید و این کشورها را با بحران مالی مواجه کرد(کومار1999). تعهدات مالی انجام نشده در آسیا در نوامبر سال 2000 به 52 تریلیون دلار افزایش یافت که این رقم معادل 30 درصد از تولید ناخالص داخلی منطقه می باشد. به این ترتیب در سال 2001 مجموع تعهدات مالی انجام نشده حدود 17 در صد از مجموع تولید ناخالص داخلی منطقه برآورد شده بود که تعهدات مالی انجام نشده مالزی در 43 میلیارد دلار حدود 35 درصد از تولید ناخالص داخلی آن کشور و نیز تعهدات مالی انجام نشده تایلند به ارزش 50 میلیارد دلار که حدود 50 درصد از تولید ناخالص آن کشور است متوقف شده بود (یو ان دی پی 2002). همانند صنایع دیگر، بخش بهداشت و درمان نیز از بحران مالی آسیا در سال 1997 در امان نماند. بطوریکه بسیاری از پرداخت های بیماران به سیستم مراقبت های بهداشتی برگشت و به دنبال آن بسیاری از مشاغل تعطیل و یا در برخی از مشاغل محدوده فعالیت آنها کاهش یافت و کاهش شدیدی در سود حاصل از مراقبت های بهداشتی و درمانی بخش خصوصی ایجاد گردید. بیمارستانهای دولتی در مالزی با افزایش پذیرش بیماران، حداقل بین 10 تا 18 درصد، مواجه شدند و در مقابل ارائه تسهیلات بهداشت و درمان بخش خصوصی، هم در بیمارستان ها و هم در درمانگاه های پزشک عمومی، شاهد کاهش چشمگیر بین 10٪ تا 30٪ بودند (یو ان اف پی ای 1998). کاهش سریع و چشمگیر ارزش واحد پولی تایلند، ارزش واحد پولی دیگر کشورهای آسیا از جمله واحد پولی مالزی را مورد تاثیر قرار داد. تخمین های بازار مشکل را بیشتر تشدید کرد و باعث نوسانات در ارزش واحد پولی مالزی گردید. این مسئله مشکلات جدی ای را در معاملات کسب و کار به ویژه در صادرات و واردات از جمله واردات ضروری مانند مواد اولیه تولید دارو، کالاهای پزشکی و تجهیزات پزشکی بوجود آورد. دارو به تنهایی 60 درصد واردات پزشکی را شامل می شود. بخش های خصوصی جدید، پیشرفته و ارزشمند بیشترین آسیب را از این نابسامانی دیدند(یو ان اف پی ای 1998). این مشکل بسیاری از بیمارستانهای خصوصی را نیز تحت تاثیر قرار داد. زیرا مردم در حال بازگشت به خدمات درمانی عمومی بودند و در نتیجه باعث اعلام وضعیت فوق العاده توسط بیمارستانهای خصوصی گردید چرا که درآمدهای ناشی از کلینیک ها و بخش ها و استفاده از سایر امکانات این بیمارستانها کاهش یافته بود. در نتیجه بحران مالی سال 1997 بسیاری از بیمارستان های خصوصی مالزی به منظور جبران خسارت ها با سرعت بالایی پذیرش بیماران خارجی را مورد هدف قرار دادند. از آن زمان به بعد، تعداد گردشگران پزشکی به شدت افزایش یافته است همانطور که در جدول 1 نشان داده شده است. در حالی که آمارهای ارائه شده از انجمن بیمارستان خصوصی مالزی (APHM) نشان می دهد که تعداد گردشگران پزشکی به سرعت در حال افزایش است، اما در مقابل منابع مورد نیاز برای ترویج این صنعت محدود است، در حالیکه مسیر های توسعه و پیشرفت خوبی در پیش رو وجود دارد. به این ترتیب، هدف از این مقاله بدست آوردن آماری از بیماران پزشکی است که، به دنبال درمان های پزشکی در مالزی هستند و نیز برای شناسایی منابعی که به وسیله آن بیماران بتوانند اطلاعاتی در مورد تجهیزات پزشکی موجود در مالزی بدست آورند.