دانلود مقاله ISI انگلیسی شماره 136785
ترجمه فارسی عنوان مقاله

اثر توزیع یارانه های رفت و آمد - شواهد از داده های ارجاعی جغرافیایی و یک اصلاحات سیاسی در مقیاس وسیع

عنوان انگلیسی
The distributional effect of commuting subsidies - Evidence from geo-referenced data and a large-scale policy reform
کد مقاله سال انتشار تعداد صفحات مقاله انگلیسی
136785 2017 14 صفحه PDF
منبع

Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)

Journal : Regional Science and Urban Economics, Volume 67, November 2017, Pages 11-24

ترجمه چکیده
ما از لغو جزئی لغو مالیاتی برای مسافران در آلمان برای بررسی توزیع مزایای یارانه های رفت و آمد بین کارگران و شرکت ها استفاده می کنیم. با توجه به مجموعه وسیعی از داده های کارفرمایان و کارکنان ارجاعی جغرافیایی، ما از فاصله دقیق مسیر بین محل کار و محل اقامت برای محاسبه مزایای بازپرداخت خالص شخصی از یارانه های رفت و آمد استفاده می کنیم. در راستای نظریه های بازدهی کارایی شهری، شواهد قوی وجود دارد که کارفرمایان به طور متوسط ​​حدود یک سوم از دستمزد خالص خالص ناشی از اصلاحات را در صورتی که دستمزد به طور جداگانه مورد مذاکره قرار می گیرند، به طور متوسط ​​جبران کند. ما هیچ اثری قابل مقایسه ای برای کارگران تحت پوشش قراردادهای دستمزد جمعی پیدا نمی کنیم. وجود بعدی دو رژیم یارانه ی مشترک در یک محیط سازمانی سازگار دیگر، اجازه می دهد تا استنتاج دهد که چگونه هر رژیم درآمد بین گروه های دستمزد و بین مناطق را بازپرداخت می کند. ما دریافتیم که معرفی مقررات پایینی برای مسافتهای رفت و آمد منجر به توزیع بیشتر درآمد خالص درآمدهای خالص بین گروههای پرداخت و مناطق در مقایسه با یک رژیم بدون مرز پایین است.
پیش نمایش مقاله
پیش نمایش مقاله  اثر توزیع یارانه های رفت و آمد - شواهد از داده های ارجاعی جغرافیایی و یک اصلاحات سیاسی در مقیاس وسیع

چکیده انگلیسی

We use the unexpected partial repeal of a tax break for commuters in Germany to examine the distribution of benefits from commuting subsidies between workers and firms. Drawing on a large set of geo-referenced employer-employee data, we use exact route distances between place of work and place of residence to calculate individual net wage benefits from commuting subsidies. In line with urban efficiency wage theories, we find robust evidence that employers compensate workers on average for about one third of the net wage loss caused by the reform if wages are individually negotiated. We find no comparable effect for workers covered by collective wage agreements. The subsequent existence of two common subsidy regimes within an otherwise stable institutional environment allows to draw inference on how each regime redistributes income between wage groups and between regions. We find that the introduction of a lower bound for commuting distances leads to a more equal distribution of net wage benefits between wage groups and regions compared to a regime without a lower bound.