ترجمه فارسی عنوان مقاله
حقوق عقلانی دارایی، انتقال فناوری و صادرات در کشورهای در حال توسعه
عنوان انگلیسی
Intellectual property rights, technology transfer and exports in developing countries
کد مقاله | سال انتشار | تعداد صفحات مقاله انگلیسی |
---|---|---|
16676 | 2009 | 6 صفحه PDF |
منبع
Publisher : Elsevier - Science Direct (الزویر - ساینس دایرکت)
Journal : http://dx.doi.org/10.1016/j.jdeveco.2008.11.003, Volume 90, Issue 2, November 2009, Pages 231–236
فهرست مطالب ترجمه فارسی
چکیده
- مقدمه
- مدل
- مصرف
- هزینه ها و تولید
- تحلیل توازن
- اثرات اصلاح IRR
- دامنه انتقال
- صادرات های شرکت جنوبی
- صادرات شرکت N یا تصمیم گیری مجوز
- نمودار 1-سود و بهره بازار شمالی از صادرات ، لیسانس تحت واردات رایگان و انسداد واردات
- نکته ای در مورد اثرات دستمزد
- فرضیات بازار متناوب
- تاثیر رفاه بر تحکیمirp
- پیوستن به سرمایه گذاری مستقیم و خارجی
- خلاصه سازی و نتیجه گیری
ترجمه کلمات کلیدی
حقوق مالکیت معنوی - انتقال فن آوری - صادرات
کلمات کلیدی انگلیسی
Intellectual property rights, Technology transfer, Exports,
ترجمه چکیده
ما یک مدل به منظور تحلیل مکانیزمی را ایجاد می کنیم که تحت آن ممکن است حفاظت حقوق عقلانی قویتر دارایی (IPR) توانایی شرکت ها را برای ورود بازارهای صادرات به کشورهای در حال توسعه بهبود بخشد. یک شرکت شمالی فناوری پردازش برتر انتقال متخصصان یا فناوری را از طریق مجوز دادن به شیوه حمایت از بازارهای جنوبی مبتنی بر سیاست IPR محلی انتخاب می کند. با این تصمیم، شرکت های جنوبی و شمالی درگیر رقابت Cournot در دو بازار می شوند. ما متوجه شدیم که IPR قویتر انتقال فناوری را از طریق مجوز دادن و کاهش هزینه حاشیه ای تولید افزایش می دهد. بنابراین، صادرات آن را افزایش می دهد. رفاه در جنوب افزایش (کاش) می یابد اگر آن کشور قابلیت جذب بالا (پایین) داشته باشد. با این حال، HPRبیش از حد شدید رقابت و سطح رفاه را کاهش می دهد. با اضافه کردن سرمایه گذاری مستقیم خارجی بعنوان یک کانال اضافی انتقال فناوری این پیام های اساسی تأیید می شود.
ترجمه مقدمه
از سال 1995 بسیاری از کشورهای درحال توسعه قوانین اداره کردن حقوق عقلانی دارایی (IPR) را اصلاح کردند. اصلاحات در IPR عموماً با وضع اقتصادی تجاری به منظور افزایش هزینه های ساختگی، کاهش دستیابی به اطلاعات جهانی و قرارگرفتن شرکت ها در کشورهای در حال توسعه در یک وضعیت نامطلوب رقابتی در بازارهای جهانی فرض شده است (هلپمن، 1993؛ لای و کیو، 2004). با این وجود یک هدف ضروری IPR کاهش هزینه های انتقال فناوری است (ماسکوک، 2004). درحقیقت، شواهد تجربی حاکی از حمایت این دیدگاه است که شرکت های چندملیتی جریان های فناوری را از طریق سرمایه گذاری مستقیم خارجی بیشتر (FDI)و مجوز دادن بعنوان حقوق حق انحصاری محلی بهبود بخشیده اند (اسمیت، 2001؛ برنستتر و همکاران 2005).
با گسترش دستیابی به فناوری های بین المللی، تقویت IPR می تواند عملکرد صادرات شرکت های گیرنده را بهبود بخشد، یک امکانی که تا کنون کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. در این مقاله یک مدل از ادغام و انتقال فناوری در اختیار می گذاریم که چنین مکانیزمی را توضیح می دهد. به بیان دقیق تر، یک مدل رقابت دو کشوری میان یک شرکت شمالی و یک شرکت جنوبی غیر وابسته را در شرایطی تحلیل می کنیم که اولین شرکت ممکن است اطلاعات فنی کاهش هزینه را برای دومین شرکت از طریق مجوز دادن یا FDI فراهم کند. ما متوجه شدیم شرایطی که تحت آن انتقال های بیشتر در تعادل با حق انحصاری (امتیازات) شدیدتر و اثر متوالی روی صادرات شرکت جنوبی ایجاد می شود.سطح رفاه در کشور جنوبی افزایش می یابد.اگر شرکت آن قابلیت جذب بالاتری داشته باشد، اما اگر ظرفیت و قابلیت ضعیفی در بکارگیری و اجرای فناوری داشته باشد، سطح رفاه ممکن است پایین بیاید.
در تقابل با رویکرد استراتژیکی ما، بررسی های نظری در توازن (تعادل) کل را شرح داده است، مدل های چرخه تولید شمال-جنوب در میان شرکت های داخلی به طور پویا در حال رقابت هستند. هلپمن (1993) و گلس و ساگی (1999) IPR قویتری را فرض کرده اند که هزینه های ساختگی را افزایش می داد و متمایل به کاهش جریان های فناوری و نوآوری جهانی بود. لایی (1998) خاطرنشان کرد که نوآوری می تواند افزایش یابد اگر FDI شکلی از انتقال فناوری باشد. یانگ و ماسکوس (2001) متوجه شدند که اصلاحات مربوط به حق انحصاری با تشویق انتقال بیشتر و نوآوری بطور موازنه، هزینه های ساختگی را افزایش و هزینه های مجوز دادن فناوری را کاهش می یابد.
این دیدگاه ها در دسترس هستند. با این وجود به منظور ایجاد این مدل های پویا و دینامیک انعطاف پذیر، از تحلیل های تعاملات استراتژیک نویسندگان در میان شرکت ها صرفنظر شده است. مزیت اولیه رویکردمان تحلیل مفصلی از موازنه های اقتصاد خرد درگیر در تعامل در پاسخ به تغییرات IPR است.چارچوب مذاکره ما بطور آشکار انتخاب های استراتژیک را درمیان تقلید، مجوز دادن، و FDI در دامنه های گوناگون تقویت حق انحصاری، ایجاد یک منو غنی از موازنه ها و محسبات سطح رفاه بررسی می کند که نمی تواند بلافاصله در بیشتر زمینه های عمومی تحلیل شود. البته، زمینه Cournot موازنه جزئی که در آن عمل می کنیم فرضیات قوی برای انعطاف پذیری ایجاد می کند. بنابراین بعداً درباره چگونگی تغییر نتایج با فرضیات جایگزین و متوالی نظر خواهیم داد.
شواهد تجربی در چندین کشور در حال توسعه بیانگر این است که سرمایه گذاری در فناوری برای ورود به بازارهای صادرات مهم است ( حسن و راتوری، 2001). منابع اصلی چنین سرمایه گذاری واردات فناوری و ارتباط با شرکت های چندملیتی است (کومار و سیدهارثان ، 2001). با این وجود این نوشته توجه کمی به پیوند IPR، انتقال فناوری و مبادله به منظور ایجاد پیوند میان IPR و صادرات مبذول داشته است. استثناء اخیر برستتر و همکارانش (2007) هستند که تحلیل تجربی ایشان افزایش در شدت صادرات به لحاظ وابستگی های محلی شرکت های چندملیتی را بعد از تغییرات خط مشی IPR نشان می داد. دوباره هیچ یک از این مقالات به بررسی مکانیزم های مفصلینپرداخته اند که تحت آنها اصلاحات IPR می تواند انتقال فناوری و صادرات را توسعه دهد.
بعنوان محرک تجربی برای چارچوبی که درآن اصلاحات حق انحصاری تشویق به انتقال بیشتر فناوری از طریق مجوز های مستقل با تقویت مستمر به صادرات می کند، دو تاریخچه از آسیای شرقی را درنظر می گیریم.کره جنوبی تقویت قوانین حق انحصاری خود از سال 1988 تا 1995 (لا کروکسی و کاوائورا، 1996با افزایش 47% شاخص حق انحصاری اندازه گیری شده آن از 2.65 به 3.89، بین سال های 1985 تا 1995 پیاده کرد. تایوان (چین تایپه) اصلاحات جایگزین را در سال های 1986 و 1994 (دیالو، 2003)، با افزایش 152%شاخص خود از 1.26 به 3.17 طی همان دوره انجام داد. پرداخت های مجوز دار کره جنوبی به شرکت های غیر وابسته U.S از 38 میلیون دلار در سال 1987 به 717 میلیون دلار در سال 1995افزایش یافت و به 1.686 میلیارد دلار در سال 2005 رسید. پرداخت های مجوز دار تایوان به شرکت های غیر وابسته U.S از 17 میلیون دلار در سال 1986 به 267 میلیون دلار در سال 1995 افزایش یافت و به 1.165 میلیارد دلار در سال 2006 رسید. سرانجام صادرات کالاهای کره جنوبی از 28.5 میلیارد دلار در سال 1985 به 99.5 میلیارد دلار در سال 1995 افزایش یافت و به 284.4 میلیارد دلار در سال 2005 رسید. صادرات تایوان هم بطور مشابه از 33.4 میلیارد دلار در سال 1985 به 128.4 میلیارد دلار در سال 1995 افزایش یافت و به 223.7 میالیارد دلار در سال 2006 رسید.